Postępy w diagnostyce i leczeniu cukrzycy oraz zespołu metabolicznego

Cukrzyca to choroba społeczna. Do 2030 r. prognozowana częstość cukrzycy w populacji wzrośnie 2-krotnie. Problemem jest jednak nie tylko zwiększenie zapadalności i chorobowości, ale także obniżenie się wieku największego zagrożenia cukrzycą. O ile dotychczas możliwość zachorowania na cukrzycę wzrastała z wiekiem, to obecnie obserwuje się obniżanie wieku największej zapadalności i częstości cukrzycy. Fakt narastania epidemii cukrzycy znalazł odzwierciedlenie w rezolucji ONZ dotyczącej tej choroby, pierwszej rezolucji ONZ dotyczącej niezakaźnej choroby epidemicznej. Uwarunkowania te nakładają na środowisko medyczne konieczność wczesnego wykrywania cukrzycy, dążenia do jej zapobiegania oraz spełniania kryteriów wyrównania w toku leczenia.
Kryteria rozpoznawania cukrzycy
Warunkiem zapobiegania powikłaniom naczyniowym cukrzycy, głównemu wyzwaniu współczesnej diabetologii, jest wczesne rozpoznanie choroby, które umożliwi rozpoczęcie leczenia zanim rozwiną się przewlekłe powikłania, przede wszystkim sercowo-naczyniowe, występujące w cukrzycy ok. 3-krotnie częściej niż w populacji bez cukrzycy. Wykazują one tendencję do rozwijania się przed ujawnieniem się choroby, co zmusza z jednej strony do obserwacji już stanów przedcukrzycowych (prediabetes), z drugiej zaś nakazuje czynne poszukiwanie schorzenia. Rozpoznanie cukrzycy umożliwiają 3 równorzędne metody diagnostyczne. Najłatwiejsze jest rozpoznanie na podstawie typowych objawów hiperglikemii, którym towarzyszy glikemia przekraczająca lub równa 200 mg/dl. Druga najpopularniejsza metoda to 2-krotne oznaczenie glikemii na czczo; do rozpoznania cukrzycy upoważnia nas wartość powyżej 125 mg/dl. Trzecią metodą, stosowaną najchętniej w wypadku wątpliwości diagnostycznych w odniesieniu do metod poprzednich, jest doustny test obciążenia glukozą. W przypadku tego testu cukrzycę rozpoznaje się przy stwierdzeniu glikemii w 2 godz. badania >200 mg/dl. Glikemia na czczo między 100 a 125 mg/dl lub w 2 godz. testu doustnego między 140 a 199 mg/dl, albo też oba te wyniki równocześnie uznaje się za tzw. stan przedcukrzycowy (prediabetes). Stan ten wymaga monitorowania oraz postępowania w zakresie zmiany stylu życia [1]. Prawie co drugi przypadek cukrzycy to tzw. cukrzyca nieznana, a więc niezdiagnozowana, w związku z czym niemająca szans na leczenie. Wynika to z faktu niewystępowania u tych osób powszechnie znanych objawów hiperglikemii. Wobec braku objawów jedynym rozwiązaniem szybszego wykrywania cukrzycy jest...


View full text...