Postępy w diagnostyce i leczeniu w otolaryngologii

Otolaryngologia – podobnie jak wszystkie specjalności medyczne – stale się rozwija i nieustannie poszukuje nowych możliwości diagnostyki i leczenia. Ostatnia dekada pokazała, jak wiele zdarzyło się nowego. Postęp w otolaryngologii, zajmującej się zarówno patologią górnych dróg oddechowych i pokarmowych, jak i wieloma narządami zmysłów, dokonał wręcz niezwykłego przyspieszenia dzięki nowym technologiom medycznym i nowym osiągnięciom w neurofizjologii.
Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych jest chorobą, z którą stykamy się każdego dnia. Stanowi istotny problem społeczny we wszystkich krajach Europy. Większość z tych chorych wymaga leczenia operacyjnego. Dotychczas przyjętą formą postępowania były rozległe operacje niszczące całą błonę śluzową, a także anatomiczne zależności. Od kilkunastu lat w leczeniu tej patologii zaczęto wprowadzać nowe techniki endoskopowe, co dało podstawę do tzw. czynnościowej chirurgii endoskopowej zatok przynosowych. Operacje takie nie wymagają już żadnych cięć zewnętrznych, prowadzone są przez nos, umożliwiając dotarcie do wszystkich zakamarków przestrzeni pneumatycznych twarzoczaszki. Stosowane są już szeroko w Polsce i tysiące chorych, najczęściej z przewlekłymi problemami w obrębie dolnych dróg oddechowych, skorzystało z tej nowej formy terapii.
Dzięki tej metodzie możliwe było wprowadzenie postępowania endoskopowego w nowotworach tej okolicy, jak również podstawy przedniego dołu czaszki. Endoskopy wyeliminowały bardzo obciążające chorego operacje i umożliwiły lekarzom dostęp do nowotworów podstawy czaszki, również środkowego i tylnego dołu.
Operacje te dały początek wykształceniu się grupy lekarzy specjalistów otolaryngologów i neurochirurgów wykonujących jedynie tego typu zabiegi. Niektórzy nazywają tę umiejętność rynoneurochirurgią. Czy stanie się ona w przyszłości samodzielną podspecjalizacją? To pytanie, na które dzisiaj trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Otolaryngologia to również, a może przede wszystkim, leczenie nowotworów w obrębie głowy i szyi. Wśród nich zdecydowanie najczęstszym jest rak płaskonabłonkowy. Leczenie wymagało i często jeszcze wymaga bardzo rozległych operacji prowadzących do okaleczenia twarzy i szyi. W 2000 r. pojawiły się pierwsze na świecie publikacje o dobrych wynikach leczenia w przypadku jednoczesnego podania chemioterapii i radioterapii. Doniesienia te, podchwycone przez innych lekarzy na świecie, dały początek nowej strategii postępowania, zwanej strategią...


Pełna treść artykułu...