Postępy w diagnostyce i terapii cukrzycy typu 1 i 2 w 2007 roku

Wstęp
W ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się szybki wzrost liczby osób cierpiących z powodu cukrzycy. Jeszcze 10 lat temu na świecie na cukrzycę chorowało 135 mln osób, w latach 1997–2003 liczba chorych na cukrzycę wzrosła o 41%. Jednocześnie zaobserwowano znaczny wzrost otyłości. Obecnie na cukrzycę choruje już ok. 225 mln osób. Szacuje się, że w 2030 r. populacja chorych na cukrzycę będzie liczyła ok. 380 mln osób [1]. Cukrzyca powoduje bardzo istotne pogorszenie jakości życia oraz znaczące skrócenie czasu przeżycia [2]. Głównym czynnikiem zapobiegającym rozwojowi cukrzycy typu 2, jak i biorącym udział w jej leczeniu jest aktywność fizyczna. W badaniach epidemiologicznych wykazano, że aktywności fizycznej towarzyszy zmniejszenie ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 o 30%. Zwiększenie aktywności fizycznej, stosowanie diety i redukcja masy ciała u chorych na cukrzycę typu 2 wiążą się ze zmniejszeniem ryzyka rozwoju cukrzycy o 40–60% w ciągu 3–4 lat. Wykazano ponadto, że aż u 29% chorych na cukrzycę typu 2 łagodny wysiłek nie przekracza 30 min, a 55% chorych w wieku ł55 lat w ogóle nie podejmuje wysiłku fizycznego. W 2007 r. w fachowych czasopismach oraz na zjazdach o zasięgu europejskim i światowym przedstawiono bardzo wiele ciekawych, nowych doniesień na temat diagnostyki i terapii cukrzycy typu 1 i 2. W niniejszym opracowaniu zostaną omówione doniesienia dotyczące: • czynników zwiększających ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 i 2, • utajonej cukrzycy autoimmunologicznej dorosłych (ang. latent autoimmune diabetes of the adult – LADA), • mikro- i makroangiopatii cukrzycowej, • nadciśnienia tętniczego u chorych na cukrzycę, • udarów mózgu u chorych na cukrzycę, • leczenia cukrzycy, • śmiertelności u chorych na cukrzycę. Czynniki zwiększające ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 lub 2 u osób zdrowych i z zaburzoną tolerancją glukozy Nieprawidłowa glikemia na czczo (ang. impaired fasting glycaemia – IFG) to zaburzenie gospodarki węglowodanowej, w którym glikemia na czczo jest wyższa niż u osób zdrowych i jednocześnie niższa niż u chorych na cukrzycę typu 2. W badaniu Hoorn Study wykazano, że u 33% chorych na IFG, ale nie z upośledzoną tolerancją glukozy (ang. impaired glucose tolerance – IGT), cukrzyca rozwinęła się w ciągu 5,8–6,5 roku. Z drugiej strony udowodniono, że 64,5% chorych na IFG i IGT rozwinie cukrzycę w czasie 5,8–6,5 roku. W innych...


Pełna treść artykułu...