Postępy w diagnostyce i terapii płodu

Jesteśmy szczęśliwymi mamami, które „dostały” szansę na wychowanie swoich pociech. Stało się to możliwe dzięki temu, iż wcześniej przeszłyśmy zabiegi wewnątrzmaciczne. Operacje te nie tylko zwiększyły szansę na przeżycie naszych maleństw po porodzie, ale zahamowały rozwój wad, które mogłyby dokonać wielu spustoszeń w mózgach, nerkach czy płucach naszych nienarodzonych dzieci…

Edyta Pędzińska – mama leczonego dziecka

Wczesne wykrycie wad i chorób płodu jest ważnym elementem codziennej działalności lekarzy położników i ginekologów. Konieczność specjalnego postępowania w przypadku ich stwierdzenia oraz możliwość ewentualnej interwencji in utero stwarza potrzebę rozszerzonej diagnostyki. Strukturalne wady rozwojowe i choroby płodu występują w 3–4,5/100 diagnozowanych przypadków, średnio w ok. 3,5%. Przy niemal 400 tys. porodów rocznie w Polsce liczbę nowo rozpoznanych wad rozwojowych można szacować na ponad 14 tys. Rozwój i postęp w diagnostyce prenatalnej doprowadziły do powstania nowej dziedziny naukowej – fetologii. Dyscyplina ta rozwinęła się na bazie wielu specjalności i jest ukierunkowana na diagnostykę i leczenie płodu (H. Hedrick, Ob Gyn 2001). Można zadać pytanie – czy lekarz może biernie obserwować narastające konsekwencje danej wady rozwojowej czy choroby płodu bez pełnej inwazyjnej diagnostyki i prób terapii płodu? Wdrożenie idei wewnątrzmacicznej terapii płodu stwarza pojęcie „płodu jako pacjenta” oraz tworzy nowy system opieki nad ciężarną i płodem. Możliwość korekcji wewnątrzmacicznej oraz zmniejszenie destrukcyjnych następstw danej wady i choroby płodu pozwalają na poprawienie wewnątrzmacicznego stanu płodu, wydłużenie czasu trwania ciąży oraz rodzenie się noworodków w lepszym stanie ogólnym. Dotychczas w diagnostyce prenatalnej rozpoznawano wady rozwojowe czy choroby płodu i szybko kończono ciążę, aby następnie objąć noworodka intensywną opieką neonatologiczną. Taki sposób postępowania powodował jednak dodatkowe obciążenie dziecka wcześniactwem. Należy podkreślić, że nieinwazyjna diagnostyka prenatalna stała się niewystarczająca, ponieważ w kolejnych badaniach ultrasonograficznych obserwuje się dynamiczne narastanie danej nieprawidłowości. Po wielu latach badań chirurgia płodu przestała być eksperymentem medycznym i stała się akceptowanym sposobem leczenia – ale tylko w starannie przygotowanych i wyselekcjonowanych przypadkach (H. Hedrick, Ob...


Pełna treść artykułu...