Postępy w diagnostyce łysienia

Klasycznymi metodami stosowanymi w diagnostyce chorób skóry owłosionej głowy, poza badaniem klinicznym, są: ocena dobowego wypadania włosów, test mycia, test pociągania, ważenie włosów i trichogram. Najistotniejszą metodą w diagnostyce trichologicznej jest ocena histopatologiczna. Badanie histopatologiczne wykorzystuje się szczególnie w różnicowaniu łysienia androgenowego i przewlekłego telogenowego oraz diagnostyce nietypowego łysienia plackowatego i łysienia bliznowaciejącego. Współcześnie możliwości diagnostyczne poszerzyły się o fototrichogram, trichoskan, trichoskopię oraz refleksyjną mikroskopię konfokalną in vivo. Fototrichogram jest metodą rzadko stosowaną w praktyce. Opiera się na obserwacji, że włosy anagenowe rosną, natomiast włosy telogenowe są niezmienione, gdy obserwuje się kolejne makrofotografie tej samej okolicy skóry owłosionej głowy. Trichoskan to cyfrowy, zautomatyzowany odpowiednik fototrichogramu. Trichoskopia jest cyfrową metodą diagnostyczną opierającą się na technice wideodermoskopii. Najczęściej stosowanymi powiększeniami są powiększenia 20-krotne i 70-krotne. W trichoskopii ocenia się łodygi włosów, lejki mieszków włosowych i skórę otaczającą mieszek włosowy. Metoda umożliwia ocenę struktur włosa bez konieczności pobierania włosów. Trichoskopia pozwala na różnicowanie łysienia androgenowego kobiet z przewlekłym łysieniem telogenowym oraz umożliwia rozpoznanie włosów dystroficznych, resztkowych i ułamanych. Nowoczesną metodą wymagającą dalszych badań jest nieinwazyjna technika obrazowania włosów i skóry owłosionej głowy metodą refleksyjnej konfokalnej mikroskopii skaningowej in vivo.

Recent years have brought significant progress in hair diagnostic techniques. Classic methods of hair evaluation, other than clinical examination, include evaluation of daily hair loss, hair weighing, pull test, wash test and the trichogram. Histopathological examination of the scalp skin remains an important method in differential diagnosis of hair loss, in particular in differentiating female androgenic alopecia from chronic telogen effluvium and in diagnosing alopecia areata or cicatricial alopecia. Newly developed techniques enlarge the spectrum of possibilities in diagnosing hair loss. These include the phototrichogram, trichoscan, trichoscopy and in vivo reflectance confocal microscopy. The basis for the phototrichogram is the observation that growing hairs are in the anagen phase and non-growing hairs are in the telogen phase. Subsequent macrophotographs of a shaven scalp area allow the percentage of telogen hairs to be assessed. A trichoscan is a computerized form of this technique. Another, recently developed method, trichoscopy (hair and scalp dermoscopy), allows evaluation of the whole scalp without the need to remove hair. Trichoscopy allows one to analyze hair thickness and structure, and the perifollicular area. In a recently published study, the usefulness of reflectance confocal laser scanning microscopy in diagnosing hair shaft abnormalities was documented.