Postępy w terapii cukrzycy typu 2

Wstęp
Postępy w leczeniu cukrzycy typu 2 należy rozpatrywać w kilku aspektach. Ważnym elementem postępu jest wprowadzanie nowych terapii. Nie jest to jednak jedyna cecha zmian w leczeniu cukrzycy typu 2. Istotne znaczenie mają również duże badania kliniczne, które wpłynęły w ostatnim czasie na modyfikację zasad leczenia i zmianę podejścia do pewnych reguł terapii, a także schematy terapeutyczne i cele leczenia oraz możliwość ich zastosowania w codziennej praktyce klinicznej.

Nowe grupy leków
W ostatnim czasie pojawiło się wiele nowych grup preparatów, jak chociażby glitazonów, leków działających na układ endokanabinoidowy czy leków z grupy inkretyn. Po krytycznych analizach ostała się w zasadzie tylko ta ostatnia grupa preparatów, budząca uzasadnione nadzieje na zajęcie trwałego miejsca w leczeniu cukrzycy typu 2. Glitazony, które z powodzeniem badano w zestawieniu z innymi preparatami [1], nawet w odniesieniu do profilaktyki cukrzycy typu 2 [2], po niekorzystnych metaanalizach znajdujących związek rosiglitazonu z większą częstością zawałów serca [3] straciły na znaczeniu. Podobnie duża liczba działań ubocznych rimonabantu, zwłaszcza ze sfery zachowań psychicznych, spowodowała odstąpienie od stosowania leków działających na receptor endokanabinoidowy.
Coraz więcej badań wskazuje natomiast na dużą przydatność leków działających na oś inkretynową. Jak wiadomo, leki z tej grupy dzieli się na tzw. agonistów receptora GLP-1 oraz preparaty hamujące działanie dipeptydylpeptydazy IV (DPP IV). Dobrze przebadanym i opisanym w piśmiennictwie preparatem z grupy analogów GLP-1 jest tzw. eksenatyd [4], który stosowany podskórnie 2 razy dziennie działa hipoglikemizująco poprzez stymulację wydzielania insuliny z komórek β oraz hamowanie wydzielania glukagonu. Zaletą tego preparatu jest, w porównaniu np. z mieszankami insulinowymi, możliwość dość wyraźnej redukcji masy ciała, co w cukrzycy typu 2 stanowi cel bardzo ważny i jednocześnie trudny do osiągnięcia [4]. Ujemnymi stronami stosowania eksenatydu, podobnie jak zbliżonego liraglutydu, są działania uboczne w postaci nudności, a nawet wymiotów, wynikające z hamowania perystaltyki żołądka, oraz konieczność stosowania iniekcji, co u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych doustnie nie znajduje akceptacji. Pewnym postępem w tym zakresie jest wprowadzenie preparatu długo działającego wymagającego nie więcej niż jednej iniekcji w tygodniu [5].
Ważną grupą preparatów działających na...


Pełna treść artykułu...