Postępy w terapii obturacyjnych chorób płuc

Rok 2006 obfitował w publikacje zaleceń ekspertów dotyczące diagnostyki i leczenia przewlekłych schorzeń układu oddechowego. Ukazały się w tym okresie zaktualizowane rekomendacje GINA [1], GOLD [2] oraz ARIA, wraz z nową pozycją o akronimie IPCRG (International Primary Care Respiratory Group) [3], przeznaczoną głównie dla lekarzy pierwszego kontaktu, w której zebrano wytyczne trzech wymienionych wcześ- niej raportów z próbą całościowego spojrzenia na omawianą problematykę. Ponieważ ARIA nie zajmuje się zagadnieniami związanymi z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP), nie będzie przedmiotem rozważań w dalszej części tego opracowania. Raport GINA 2006 przede wszystkim zmienia w zasadniczy sposób klasyfikację ciężkości astmy. Dotychczasowy schemat został zastąpiony przez stopnie kontroli astmy. Wcześniejszy podział zaleca się obecnie do wykorzystywania wyłącznie w badaniach naukowych. W innym miejscu raportu wspomina się jednak (słusznie), że klasyfikacja oparta o stopnie ciężkości astmy może być stosowana również w przypadkach ustalania początkowej terapii u chorych dotychczas nieleczonych. Podstawą nowej klasyfikacji są kryteria tzw. pełnej lub dobrej kontroli astmy. Te ostatnie zostały przedstawione w tab. 1. w nawiasach. Celem leczenia jest dążenie do stabilizacji objawów choroby na tym poziomie. W przeciwnym razie mówimy o astmie częściowo kontrolowanej lub niekontrolowanej, co uzasadnia zintensyfikowanie terapii. W porównaniu z ostatnią wersją raportu zmieniono ocenę roli niektórych grup leków. W skrócie można to podsumować w czterech punktach: 1. Długo działających β₂-mimetyków nie wolno stosować w monoterapii. Powinny być one zawsze skojarzone z wziewnym glikokortykosteroidem w odpowiedniej dawce. 2. Większą niż dotychczas rolę w terapii kontrolującej przypisano lekom antyleukotrienowym, zwłaszcza u dorosłych. 3. Kromony w monoterapii nie są już u dorosłych alternatywą dla niskich dawek wziewnych glikortykosteroidów. 4. Wprowadzono zmiany w tabeli równoważnych dawek wziewnych glikokortykosteroidów. W pełni utrzymano krokową zasadę dostosowywania intensywności leczenia do stanu chorego, modyfikując jednak reguły kojarzenia poszczególnych preparatów. Wyróżniono 5 kroków zależnych od stopnia kontroli astmy: • krok 1. – lek doraźny, • krok 2. – lek doraźny + 1 lek kontrolujący, • krok 3. – lek doraźny + 1 lub 2 leki kontrolujące; • krok 4. – lek doraźny + 2 lub więcej leków...


Pełna treść artykułu...