Postmenopausal osteoporosis treatment

Wstęp


W roku 1997 minęło 50 lat od ukazania się klasycznej publikacji Albrighta (Ann Intern Med, 1947), w której powiązał on występowanie nieurazowych złamań kości ze stanami hipoestrogenizmu. Jednak dopiero koniec lat 70. zaowocował na Zachodzie coraz szerszym stosowaniem hormonalnej terapii zastępczej zarówno w zapobieganiu, jak i w leczeniu zaniku kostnego u kobiet po menopauzie. Punktami zwrotnymi w upowszechnianiu się tej metody terapeutycznej były:
– opracowanie technologii otrzymywania i udostępnienie do stosowania preparatów naturalnych estrogenów, a zwłaszcza 17β-estradiolu i zastąpienie nimi estrogenów syntetycznych i stilbenów,
– udokumentowanie korzystnego, niezależnego od estrogenów, wpływu progestagennych pochodnych 19-nortestosteronu (takich jak octan norethisteronu, NETA) na masę kostną, oraz
– nowe schematy terapeutyczne (zwłaszcza ciągłej terapii estrogenowo-progestagenowej), lepiej akceptowane przez pacjentki.

Ostatnie miesiące przyniosły oczekiwane potwierdzenie skuteczności hormonalnego leczenia zastępczego w zapobieganiu złamaniom osteoporotycznym u kobiet po menopauzie [43]. Pojawia się jednak coraz więcej obaw związanych z potencjalnymi zagrożeniami, towarzyszącymi wieloletniemu stosowaniu tej formy terapii: wzrostem ryzyka raka gruczołu piersiowego, choroby zakrzepowo-zatorowej i powikłań sercowo-naczyniowych. Jednocześnie ogrom indywidualnych tragedii oraz wzrost społecznych kosztów leczenia skutków osteoporozy w postaci złamań kości powodują, że ta cicha epidemia staje się jednym z największych wyzwań stających przed medycyną XXI wieku [7, 36]. Konieczność skutecznego zapobiegania złamaniom osteoporotycznym u jak największej liczby kobiet po menopauzie, które ich jeszcze nie doznały oraz ograniczania ryzyka kolejnych złamań u chorych z zaawansowaną osteoporozą prowadzi do opracowywania kolejnych propozycji leczenia tej choroby. Wprowadzane są nowe leki, których skuteczność w zapobieganiu złamaniom osteoporotycznym dokumentowana jest w oparciu o badania kliniczne, przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi zasadami medycyny opartej na badaniach naukowych (Evidence-Based Medicine).

W roku 1999 Pierre Meunier opublikował pierwszy usystematyzowany przegląd badań klinicznych, oceniających skuteczność przeciwzłamaniową poszczególnych schematów leczenia osteoporozy w oparciu o artykuły opublikowane w recenzowanych pismach...


View full text...