Poszukiwanie nowych cech przyżyciowości powieszenia na podstawie oceny makro- i mikroskopowej przyczepu bliższego mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego i wyrostka sutkowatego kości skroniowej

Cel pracy: Ocena przydatności zmian przyżyciowych przyczepu bliższego mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego i wyrostka sutkowatego kości skroniowej w sądowo-lekarskiej ocenie śmierci z powieszenia.

Materiał i metody: Materiał badany pochodził ze zwłok 35 osób zmarłych w wyniku powieszenia. Grupę kontrolną stanowił materiał pobrany od 30 osób zmarłych z przyczyn nieurazowych. Badane struktury poddano ocenie makro- i mikroskopowej.

Za podstawową zmianę, która mogłaby stanowić marker przyżyciowości powieszenia, uznano obecność stwierdzanego makroskopowo rozległego, plamistego, obfitego podbiegnięcia krwawego w przyczepie bliższym mięśnia, analogicznego do stwierdzanego w przyczepie dalszym oraz obecność obfitych, rozlanych podbiegnięć krwawych śródkostnych w wyrostku sutkowatym.

Wyniki: W żadnym przypadku nie ujawniono podbiegnięć krwawych w przyczepie bliższym mięśnia, które byłyby analogiczne do spotykanych w przyczepie dalszym. Przebarwienia w obrębie wyrostków sutkowatych, makroskopowo sugerujące rozległe wylewy śródkostne powstałe w mechanizmie rozciągania, nie zostały potwierdzone badaniem mikroskopowym i występowały z podobną częstością jak w grupie kontrolnej. Ograniczenia badania związane były z metodą – pobieraniem materiału za pomocą dłut kostnych, techniką odwapniania i przygotowywania preparatów, co miało wpływ na wymierną ocenę m.in. stopnia przekrwienia.

Wnioski: Przedmiotowe badania nie dostarczyły przekonujących i jednoznacznych danych co do przydatności śródsekcyjnego badania wyrostków sutkowatych i przyczepów bliższych mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych pod kątem obecności cech przyżyciowości powieszenia. Opis metodyki badań oraz trudności z nią związanych m.in. w interpretacji wyników może być również przydatny w planowaniu podobnych badań przez innych autorów.

Aim of the study: Assessment of the usefulness of intravital lesions in the proximal attachment of the sternocleidomastoid muscle and the mastoid process of the temporal bone in medico-legal evaluation of death by hanging.

Material and methods: The study material was obtained from the bodies of 35 people who died by hanging. The control group comprised specimens collected from 30 people who died of non-traumatic causes. The structures under study were examined macro- and microscopically.

The basic change which could be recognized as a marker of intravitality of hanging was the presence of a macroscopically extensive blotchy area of abundant ecchymosis in the proximal muscle attachment, similar to that found in the distal attachment, and the presence of abundant diffuse intraosseous ecchymoses in the mastoid process.

Results: None of the cases revealed any ecchymoses in the proximal attachment of the muscle that would be similar to those present in the distal attachment. Discolourations within the mastoid processes, macroscopically suggestive of extensive intraosseous effusions arising from the mechanism of stretching, were not confirmed by microscopic evaluation and occurred at the same frequency as in the control group. Limitations of the study were related to the method which involved sample collection by means of bone chisels, decalcification and preparation of specimens, which had an effect, for example, on the measurable evaluation of the degree of congestion.

Conclusions: The study has failed to provide convincing and unambiguous data on the usefulness of examining mastoid processes and proximal attachments of the sternocleidomastoid muscles during autopsy to determine the presence of intravitality features of hanging. A description of research methodology and its associated difficulties, e.g. with the interpretation of results, can also be useful for the planning of similar studies by other researchers.