Powikłania chirurgicznego leczenia tętniaków aorty brzusznej w zależności od techniki operacyjnej

Tętniak aorty brzusznej najczęściej rozpoznawany jest przy­padkowo podczas badania ultrasonograficznego lub tomografii komputerowej jamy brzusznej. Konieczność podjęcia leczenia uzasadnia ryzyko pęknięcia tętniaka, które u większości chorych prowadzi do zgonu. Ryzyko to zależy od rozmiarów tętniaka i niebezpiecznie wzrasta w wypadku średnicy tętniaka większej niż 55 mm. Wskazaniem do interwencji chirurgicznej są tętniaki aorty brzusznej o średnicy powyżej 55 mm u mężczyzn i 52 mm u kobiet. Istnieją dwie metody leczenia operacyjnego: otwarta i wewnątrznaczyniowa. Wykazano, że metoda wewnątrznaczyniowa stanowi mniejsze obciążenie dla pacjentów, a przeżywalność chorych leczonych tą metodą jest większa w porównaniu z przeżywalnością po operacji chirurgicznej przeprowadzonej metodą otwartą [1].

The majority of abdominal aortic aneurysms (AAAs) are asymptomatic and are detected as an incidental finding on ultrasonography, abdominal computed tomography or magnetic resonance imaging performed for other purposes.

The likelihood that an aneurysm will rupture is influenced by a number of factors including the aneurysm size. The aneurysm size is one of the strongest predictors of the risk of rupture, with a risk increasing markedly at aneurysm diameters of more than 5.5 cm. The repair options include surgical repair or endovascular repair. Endovascular repair of an AAA is a less invasive and less expensive alternative to open surgical repair.