Powolnie postępująca postać cukrzycy o podłożu autoimmunologicznym u chorych dorosłych (LADA)

W 1999 r. Światowa Organizacja Zdrowia wydała aktualne zalecenia dotyczące definicji, zasad rozpoznawania i klasyfikacji cukrzycy, zawarte w Raporcie Rady Konsultacyjnej przy WHO, przygotowanym przez K. Albertiego i P. Zimmeta.






W dokumencie tym uznano, że niezależnie od etiologii cukrzycy (proces autoimmunologiczny, upośledzone wydzielanie insuliny, insulinooporność, mutacje genowe):

- jej manifestacja kliniczna może obejmować różne stadia kliniczne w czasie naturalnej historii choroby,

- poszczególne chore osoby mogą przechodzić z jednego stadium klinicznego do drugiego w różnych kierunkach,

- w pewnym stadium choroby dochodzi do tak znacznego niedoboru insuliny, że insulinoterapia staje się koniecznością.

Opierając się więc na założeniach, że granice między poszczególnymi typami cukrzycy wyznaczone cechami fenotypowymi i biochemicznymi często ulegają zatarciu ustalono, że podstawą różnicowania i klasyfikacji cukrzycy powinno być etiologiczne tło choroby. Wydaje się, że uzupełnienie klasyfikacji o czynnik etiologiczny ma wiele zalet. Z jednej strony prowadzi do lepszego poznania patogenezy cukrzycy, z drugiej natomiast umożliwia identyfikowanie nieprawidłowości lub procesu prowadzącego do rozwoju cukrzycy na każdym etapie choroby, nawet w przypadku stanu klinicznego, charakteryzującego się normoglikemią. Ponadto pozwala na zastosowanie optymalnej farmakoterapii, zmniejszając tym samym ryzyko wystąpienia powikłań cukrzycy. To ostatnie ma ogromne znaczenie praktyczne, tworząc bardziej racjonalną wykładnię postępowania lekarskiego wobec pacjenta chorego na cukrzycę.



Cukrzyca typu LADA
w etiologicznej klasyfikacji cukrzycy


Zgodnie z ostatnim raportem WHO, cukrzycą typu 1 nazywa się taką jej postać, w której dochodzi do postępującego niszczenia komórek beta trzustki. Biorąc pod uwagę przyczyny destrukcji wysp Langerhansa wyróżnia się 2 podtypy choroby. Pierwszy stanowi cukrzyca o podłożu autoimmunologicznym, która obejmuje większość przypadków cukrzycy typu 1, drugi zaś to postać samoistna o nieznanym do tej pory patomechanizmie.

Jednym z dowodów potwierdzających autoimmunologiczne tło choroby jest obecność w surowicy krwi chorego licznych autoprzeciwciał. Przeciwciała te uznaje się również za główne markery zwiastujące zachorowanie na cukrzycę typu 1, bowiem...


View full text...