Pożegnanie Profesora Włodzimierza Brühla

Pożegnanie


Żegnając prof. dr. hab. med. Włodzimierza Brühla, jesteśmy przekonani, że jego osobowość pozostanie nie tylko w pamięci tych, którzy go poznali, ale także na zawsze w historii reumatologii polskiej.
Profesor W. Brühl zainteresował się chorobami reumatycznymi już pod koniec studiów medycznych na Uniwersytecie Wileńskim w 1938 r., gdy po przeczytaniu książki J. Bauera Der sogenannte Rheumatismus postanowił pogłębiać swoją wiedzę na temat reumatyzmu w klinice berlińskiej. Wybuch wojny uniemożliwił realizację tych planów. Odniesiony w kampanii wrześniowej uraz kręgosłupa na zawsze odebrał młodemu lekarzowi sprawność fizyczną, ale nie umniejszył chęci niesienia pomocy ludziom cierpiącym, w szczególności z powodu chorób reumatycznych. Doktor Brühl jeszcze pod koniec wojny zastosował po raz pierwszy sole złota (Solganal-oleosum) u chorego na – wg ówczesnej nomenklatury
– gościec przewlekły postępujący.
Po zakończeniu wojny Włodzimierz Brühl nawiązuje kontakt z przyszłą założycielką Instytutu Reumatologii w Warszawie, prof. Eleonorą Reicher oraz pierwszym ordynatorem Kliniki Reumatologii dr (później profesor) Jadwigą Pągowską i organizuje pierwszą poradnię reumatologiczną w Białymstoku. W 1947 r. rozpoczyna pracę w Cieplicach Śląskich, gdzie organizuje 80-łóżkowy oddział reumatologiczny. Na stanowisku ordynatora tego oddziału pozostaje do 1950 r., skąd powołany zostaje przez prof. Eleonorę Reicher do nowo utworzonego Instytutu Reumatologii.
W latach 1961–1973 pełnił funkcję dyrektora Instytutu, przyczyniając się do rozwoju zaplecza naukowego tej jednostki i zwiększenia liczby klinik zapewniających opiekę chorym. Dzięki działalności profesora Włodzimierza Brühla jednostka stała się wiodącym ośrodkiem reumatologii polskiej, odpowiedzialnym za organizację zwalczania chorób reumatycznych w kraju i szkolenie młodego pokolenia lekarzy.
Ogromny wkład Profesora do nauki, w postaci licznych publikacji i wystąpień na kongresach krajowych i zagranicznych, nie jest jedyną po Nim spuścizną. Z niespotykaną wytrwałością potrafił w trudnych czasach zdobywać zezwolenia i fundusze na dydaktykę i organizować zespoły naukowców do publikacji podręczników. Był redaktorem i współautorem podręcznika Choroby narządu ruchu i stale unowocześnianych 6 wydań Zarysu reumatologii, autorem rozdziałów o chorobach reumatycznych w podręcznikach chorób wewnętrznych prof. E. Szczeklika,...


Pełna treść artykułu...