Praktyka samokontroli poziomu glukozy we krwi i innych wskaźników optymalizacji leczenia cukrzycy

Każdy chory powinien nauczyć się, jak samodzielnie obserwować objawy cukrzycy i jak rozpoznawać zmiany w jej codziennym przebiegu. Na samokontrolę składają się: badanie stężenia glukozy i ketonów we krwi glukometrem, badanie moczu na obecność glukozy i ciał ketonowych (aceton), białka (mikroalbuminuria), badanie ciśnienia tętniczego, systematyczne ważenie się (BMI), obserwacja objawów hipoglikemii i hiperglikemii.



Cele i kryteria samokontroli
Potrzeba upowszechnienia samokontroli wynika z następujących faktów:
· uszkodzenia powodowane przez cukrzycę powstają w sposób początkowo bezobjawowy powoli, dają się wykryć zazwyczaj po długim czasie, kiedy jest zbyt późno na pierwotną prewencję;
· istnieje szansa niedopuszczenia do powstania tych uszkodzeń bądź ich zahamowania, lub odwrócenia przez lecznicze osiąganie odpowiednich kryteriów klinicznych i biochemicznych, w tym szczególnie w odniesieniu do glikemii. Taką szansę stwarza wytrwała i pogłębiona współpraca z lekarzem, pełne wykorzystanie wszystkich możliwości medycyny. Należy do nich partnerski udział pacjenta, mający za podstawę staranne stosowanie samokontroli. Samokontrola odkrywa i obnaża niewidoczną stronę cukrzycy, demaskuje jej podstępność, stwarza podstawę do działania na co dzień.

Każdy chory powinien nauczyć się, jak samodzielnie obserwować objawy cukrzycy i jak rozpoznawać zmiany w jej codziennym przebiegu. Służy do tego metoda samodzielnego, wykonywanego w domu lub także poza domem, w różnych życiowych sytuacjach i miejscach określania stężenia glukozy we krwi za pomocą suchych pasków testowych i glukometru w celu dokładniejszego ustalenia, czy należy zmienić dawkę leku, zmodyfikować kolejne posiłki, zmienić natężenie pracy fizycznej, uniknięcia hipoglikemii, sprawdzenia czy stopień wyrównania cukrzycy jest zadawalający, czy nie należy szybciej zgłosić się do lekarza. Umiejętna i systematyczna współpraca pacjenta z lekarzem przy analizowaniu wahań w stanie wyrównania leczniczego cukrzycy ma zasadnicze znaczenie dla polepszenia wyników leczenia i zapobiegania powikłaniom.
Na samokontrolę składają się: badanie stężenia glukozy i ketonów we krwi glukometrem, badanie moczu na obecność glukozy i ciał ketonowych (aceton), białka (mikroalbuminuria), badanie ciśnienia tętniczego, systematyczne ważenie się (BMI), obserwacja objawów hipoglikemii i hiperglikemii....


Pełna treść artykułu...