Profilaktyka choroby „przeszczep przeciwko gospodarzowi” wysokimi dawkami cyklofosfamidu.
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 13.11.2014
Źródło: Kanakry CG et al. „Multi-Institutional Study of Post-Transplantation Cyclophosphamide As Single-Agent Graft-Versus-Host Disease Prophylaxis After Allogeneic Bone Marrow Transplantation Using Myeloablative Busulfan and Fludarabine Conditioning” J Clin Onco
Połączenie mieloablacyjnego kondycjonowania busulfanem i fludarabiną z profilaktyką GVHD w postaci wysokich dawek cyklofosfamidu jest bezpieczne, a sam cyklofosfamid okazał się skuteczny w zapobieganiu ostrej i przewlekłej postaci GVHD
Allogeniczny przeszczep szpiku kostnego wiąże się ze znacznym ryzykiem niepowodzenia. W kilku badaniach potwierdzono, że mieloablacyjne kondycjonowanie dożylnie podawanym busulfanem i fludarabiną wiąże się z niewielkim odsetkiem śmiertelności nie wynikającej ze wznowy (NRM – nonrelapse mortality). Stwierdzono także, że wysokie dawki cyklofosfamidu podawanego po transplantacji (PTCy – post-transplantation cyclophosphamide) skutecznie zapobiegają wystąpieniu ostrej i przewlekłej choroby „przeszczep przeciwko gospodarzowi” (aGVHD – acute graft-versus-host disease; cGVHD – chronic GVHD). Dotychczas stosowane leki skuteczne w przypadku ostrej postaci GVHD nie były skuteczne w postaci przewlekłej. Twórcy prezentowanej pracy postanowili połączyć te dwie strategie w celu zmniejszenia toksyczności leczenia i uzyskania skuteczniejszej profilaktyki GVHD.
Do badania kwalifikowano chorych hematologicznie, wymagających transplantacji szpiku kostnego do 65 roku życia. Dawca szpiku kostnego musiał być całkowicie zgodny w zakresie HLA (rodzeństwo) lub musiał być krewnym pierwszego stopnia lub dawcą niespokrewnionym zgodnym w zakresie 10/10 antygenów HLA (HLA-A, -B, -C, -DRB1, -DQB1). Do badania włączono 92 chorych. 67 w chwili transplantacji miało stwierdzoną całkowitą remisję, 25 miało aktywną chorobę, a u 18 stwierdzono chorobę resztkową. Dawcą szpiku w 44 przypadkach było identyczne pod względem HLA rodzeństwo, u jednej osoby był to dawca spokrewniony, a u 47 chorych dawca niespokrewniony. Chorzy otrzymywali pomiędzy 5 i 2 dniem przed transplantacją busulfan w dawce 130mg/m2 iv oraz fludarabinę w dawce 40 mg/m2 iv. W 3 i 4 dniu po transplantacji szpiku kostnego chorzy otrzymali cyklofosfamid w dawce 50 mg/kg masy ciała iv w osłonie mesny (80% wartości dawki cyklofosfamidu).
Stwierdzono cGVHD u 14% chorych, a aGVHD w stopniach 2 do 4 u 51% i 3 do 4 u 15% chorych. NRM w dniu 100 wyniósł 9%, a po roku od przeszczepu 16%. 2-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS – disease-free survival) wyniosło 62%, a 2-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) 67%. Rodzaj dawcy nie miał wpływu na NRM, DFS i OS, jednakże stwierdzono zależność ze stopniem zaawansowania choroby w chwili transplantacji. Chorzy z całkowitą remisją bez choroby resztkowej mieli istotnie wyższy DFS (80%, p=0,0005) i OS (80%, p=0,019).
Do badania kwalifikowano chorych hematologicznie, wymagających transplantacji szpiku kostnego do 65 roku życia. Dawca szpiku kostnego musiał być całkowicie zgodny w zakresie HLA (rodzeństwo) lub musiał być krewnym pierwszego stopnia lub dawcą niespokrewnionym zgodnym w zakresie 10/10 antygenów HLA (HLA-A, -B, -C, -DRB1, -DQB1). Do badania włączono 92 chorych. 67 w chwili transplantacji miało stwierdzoną całkowitą remisję, 25 miało aktywną chorobę, a u 18 stwierdzono chorobę resztkową. Dawcą szpiku w 44 przypadkach było identyczne pod względem HLA rodzeństwo, u jednej osoby był to dawca spokrewniony, a u 47 chorych dawca niespokrewniony. Chorzy otrzymywali pomiędzy 5 i 2 dniem przed transplantacją busulfan w dawce 130mg/m2 iv oraz fludarabinę w dawce 40 mg/m2 iv. W 3 i 4 dniu po transplantacji szpiku kostnego chorzy otrzymali cyklofosfamid w dawce 50 mg/kg masy ciała iv w osłonie mesny (80% wartości dawki cyklofosfamidu).
Stwierdzono cGVHD u 14% chorych, a aGVHD w stopniach 2 do 4 u 51% i 3 do 4 u 15% chorych. NRM w dniu 100 wyniósł 9%, a po roku od przeszczepu 16%. 2-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS – disease-free survival) wyniosło 62%, a 2-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) 67%. Rodzaj dawcy nie miał wpływu na NRM, DFS i OS, jednakże stwierdzono zależność ze stopniem zaawansowania choroby w chwili transplantacji. Chorzy z całkowitą remisją bez choroby resztkowej mieli istotnie wyższy DFS (80%, p=0,0005) i OS (80%, p=0,019).
