Profilaktyka nagłego zgonu sercowego u chorych z niewydolnością serca – komu i kiedy należy wszczepić kardiowerter-defibrylator?

rofilaktyka nagłego zgonu sercowego (SCD) jest jednym z największych wyzwań współczesnej kardiologii. Dominującym mechanizmem, w którym dochodzi do SCD, są złożone komorowe zaburzenia rytmu, w tym migotanie komór (VF) i utrwalony częstoskurcz komorowy (sVT). Podłoże potencjalnie śmiertelnych arytmii komorowych stanowi zwykle strukturalne uszkodzenie mięśnia sercowego, przede wszystkim w wyniku przebytego zawału mięśnia sercowego. Redukcję ryzyka wystąpienia SCD można osiągnąć dzięki skutecznej selekcji pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem SCD, odpowiedniej diagnostyce przyczyn oraz optymalnemu leczeniu choroby podstawowej, w tym farmakoterapii oraz rewaskularyzacji wieńcowej. Kolejny etap postępowania stanowi implantacja kardiowertera-defibrylatora (ICD) w ramach profilaktyki pierwotnej i wtórnej, zgodnie z wytycznymi najważniejszych towarzystw kardiologicznych (ESC/AHA/ACC). Implantacja ICD przyczynia się do ok. 20-procentowej redukcji śmiertelności całkowitej w profilaktyce pierwotnej i wtórnej oraz 50-procentowej redukcji śmiertelności z przyczyn arytmicznych w populacji chorych po zawale serca. Skuteczna selekcja osób obarczonych wysokim ryzykiem SCD i większa dostępność zabiegów implantacji ICD daje nadzieję na poprawę przeżywalności pacjentów najbardziej obciążonych kardiologicznie.