Program ABC – podstawy prewencji choroby wieńcowej i zawału serca

Mimo poprawy notowanej w Stanach Zjednocznych Ameryki Północnej od początku lat 70. XX w., nieco później w krajach Europy Zachodniej, a Polsce od I połowy lat 90., choroba niedokrwienna serca nadal stanowi najważniejszą przyczynę umieralności w krajach rozwiniętych ekonomicznie. Od czasu opublikowania dowodów na możliwości jej zapobiegania, liczne towarzystwa kardiologiczne i inne zespoły lekarskie, zarówno międzynarodowe, jak i krajowe, opracowały zasady postępowania profilaktycznego, które są systematycznie aktualizowane.







Profilaktyka choroby
niedokrwiennej serca
w różnych krajach


Choroba wieńcowa – miażdżyca tętnic wieńcowych – ma etiologię wieloczynnikową, a ryzyko jej wystąpienia i następstw klinicznych wiąże się z łącznym działaniem szeregu czynników ryzyka. Stwierdzono istnienie znacznych różnic regionalnych w występowaniu choroby niedokrwiennej serca i umieralności z jej powodu pomiędzy USA oraz państwami północnej i wschodniej części Europy a Japonią i krajami śródziemnomorskimi. Zróżnicowanie ryzyka wystąpienia choroby wieńcowej i zawału serca w poszczególnych krajach europejskich wynika ze znacznej heterogenności ich populacji. Dane pochodzące z prospektywnych badań, obejmujących różne regiony naszego kontynentu wskazują, że wśród mężczyzn powyżej 60. roku życia ta część, u której ryzyko wystąpienia epizodu wieńcowego, nazywanego niekiedy incydentem – zazwyczaj groźnym dla życia chorego (np. nasilenie bólów dławicowych lub wystąpienie ostrego zespołu wieńcowego) – w ciągu najbliższych 10 lat przekracza 20 proc., liczy od 0 do 40 proc. [1]. Odpowiednie ryzyko dla kobiet wynosi od 1/10 do 1/4 ryzyka dla mężczyzn.

Warto pamiętać, że ogólnym celem zapobiegania chorobie niedokrwiennej serca jest zmniejszenie ryzyka miażdżycy tętnic wieńcowych i zmian miażdżycowych o innej lokalizacji, z następowym obniżeniem liczby powikłań i przedwczesnych zgonów oraz poprawą przeżycia. Cel ten dotyczy zarówno pacjentów z rozpoznaną chorobą wieńcową (PREWENCJA WTÓRNA), jak i osób o podwyższonym ryzyku wystąpienia choroby, ale dotychczas zasadniczo zdrowych (PREWENCJA PIERWOTNA).

Pod koniec lat 90. XX w. ukazały się 2 niezależne międzynarodowe dokumenty dotyczące profilaktyki choroby wieńcowej [1, 2], które różnią się nieco w zakresie niektórych zagadnień. Dla...


Pełna treść artykułu...