Przyczyny przerywania leczenia inhibitorami aromatazy
Autor: Marzena Jaskot
Data: 18.08.2014
Źródło: Kidwell KM et al. „Patient-Reported Symptoms and Discontinuation of Adjuvant Aromatase Inhibitor Therapy” Cancer, August 15, 2014; 2403-2411.
Inhibtory aromatazy są wykorzystywane w leczeniu uzupełniającym chorych na raka piersi, który wykazuje ekspresję receptorów estrogenowych. W porównaniu z tamoksifenem wydłużają przeżycie wolne od choroby i przeżycie całkowite. Jednakże ponad 25% chorych przerywa leczenie z powodu działań niepożądanych.
Autorzy prezentowanej pracy wysnuli hipotezę, że wspomniane działania niepożądane są związane z objawami obecnymi jeszcze przed rozpoczęciem leczenia.
Najczęstszym działaniem ubocznym leczenia inhibitorami aromatazy są bóle stawów lub mięśni. Pomimo różnych hipotez ich etiologia pozostaje nieznana. W badaniu wzięło udział 500 kobiet po menopauzie chorych na raka piersi w stopniu 0 do III w trakcie leczenia uzupełniającego. 248 chorych pobierało eksemestan w dawce 25 mg dziennie, a 252 chore otrzymywały letrozol w dawce 2,5 mg dziennie. Chore wypełniały kwestionariusz dotyczący objawów ubocznych leczenia (nastrój, ból, zaburzenia snu i zmęczenie) przed włączeniem leków oraz po 1, 3, 6, 12 i 24 miesiącach od rozpoczęcia leczenia.
W grupie, w której chore pobierały eksemestan, z powodu działań ubocznych leczenie przerwało 80 badanych (32,3%), a w grupie otrzymującej letrozol 60 chorych (23,8%). Odsetek chorych, które przerwały leczenie był wyższy wśród kobiet, które zgłaszały większą ilość niekorzystnych objawów już przed rozpoczęciem leczenia. Chore zgłaszały przede wszystkim występowanie depresji, nerwowość, zaburzenia snu, uczucie zmęczenia, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, bóle stawów i suchość pochwy. Zaburzenia snu przed leczeniem wiązały się z wczesnym jego przerwaniem (p=0,002). Dyskontynuacja stosowania inhibitorów aromatazy wiązała się też z zaburzeniami pamięci (p=0,015) i uczuciem zmęczenia (p=0,009) przed rozpoczęciem leczenia. Wystąpienie większej ilości (3-5) niekorzystnych objawów przed leczeniem wiązało się z większą szansą na przerwanie leczenia (p=0,006) w porównaniu do mniejszej ilości objawów (0-2).
Podsumowując – wystąpienie niekorzystnych objawów przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami aromatazy ma negatywny wpływ na jego kontynuację. Wczesna interwencja może polepszyć wyniki leczenia chorych i ich jakość życia.
Najczęstszym działaniem ubocznym leczenia inhibitorami aromatazy są bóle stawów lub mięśni. Pomimo różnych hipotez ich etiologia pozostaje nieznana. W badaniu wzięło udział 500 kobiet po menopauzie chorych na raka piersi w stopniu 0 do III w trakcie leczenia uzupełniającego. 248 chorych pobierało eksemestan w dawce 25 mg dziennie, a 252 chore otrzymywały letrozol w dawce 2,5 mg dziennie. Chore wypełniały kwestionariusz dotyczący objawów ubocznych leczenia (nastrój, ból, zaburzenia snu i zmęczenie) przed włączeniem leków oraz po 1, 3, 6, 12 i 24 miesiącach od rozpoczęcia leczenia.
W grupie, w której chore pobierały eksemestan, z powodu działań ubocznych leczenie przerwało 80 badanych (32,3%), a w grupie otrzymującej letrozol 60 chorych (23,8%). Odsetek chorych, które przerwały leczenie był wyższy wśród kobiet, które zgłaszały większą ilość niekorzystnych objawów już przed rozpoczęciem leczenia. Chore zgłaszały przede wszystkim występowanie depresji, nerwowość, zaburzenia snu, uczucie zmęczenia, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, bóle stawów i suchość pochwy. Zaburzenia snu przed leczeniem wiązały się z wczesnym jego przerwaniem (p=0,002). Dyskontynuacja stosowania inhibitorów aromatazy wiązała się też z zaburzeniami pamięci (p=0,015) i uczuciem zmęczenia (p=0,009) przed rozpoczęciem leczenia. Wystąpienie większej ilości (3-5) niekorzystnych objawów przed leczeniem wiązało się z większą szansą na przerwanie leczenia (p=0,006) w porównaniu do mniejszej ilości objawów (0-2).
Podsumowując – wystąpienie niekorzystnych objawów przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami aromatazy ma negatywny wpływ na jego kontynuację. Wczesna interwencja może polepszyć wyniki leczenia chorych i ich jakość życia.
