REVIEW PAPER
An in vivo assessment of ruptured atherosclerotic plaques in coronary arteries. The role of intravascular ultrasounds

Wstęp
Główną przyczyną ostrych zespołów wieńcowych (OZW) jest pęknięcie niestabilnej blaszki miażdżycowej [1–6]. Ponadto, pęknięcie zmiany może być również przyczyną skokowej progresji zwężenia miażdżycowego [5, 6]. Znaczenie patofizjologiczne pęknięcia blaszki zostało wykazane w badaniach post-mortem; pęknięta blaszka była rozpoznawana u 60–70% pacjentów zmarłych z powodu OZW [1, 2, 4]. W pewnej części przypadków za OZW odpowiedzialne były: powierzchowna erozja, obecność powierzchownych złogów wapna lub kurcz tętnicy wieńcowej [2] (tab. 1.).

Jedną z najważniejszych metod pozwalających na detekcję i ocenę przyżyciową morfologii pękniętej blaszki jest ultrasonografia wewnątrzwieńcowa (IVUS). Pierwszy raz pęknięcie blaszki miażdżycowej in vivo zostało opisana z użyciem IVUS przez Zamorano i wsp. w 1994r. [7]. Celem niniejszego opracowania jest przegląd publikacji, dotyczących obrazowania pękniętej blaszki miażdżycowej z zastosowaniem IVUS.
Cechy IVUS pękniętej blaszki miażdżycowej
Cechami IVUS, pozwalającymi na rozpoznanie blaszki miażdżycowej zgodnie z porozumieniem ekspertów American College of Cardiology oraz dostępnym piśmiennictwem są: obecność jamy blaszki (empted cavity) oraz obecność fragmentów czapeczki włóknistej (fibrous cap remnant) [7–23] (ryc. 1.) W obrębie jamy blaszki widoczny jest typowy obraz przepływu – obecność ech będących odbiciem elementów morfotycznych krwi. Szczelina w blaszce miażdżycowej bez cech komunikacji ze światłem tętnicy nie jest uznawana za pękniętą blaszkę. W większości prac w analizie ilościowej parametrów blaszki miażdżycowej przyjmuje się, że pole powierzchni jamy jest częścią pola powierzchni blaszki. Średnie pole powierzchni jamy wynosi od 2 do 3 mm². Długość fragmentu naczynia, na której widoczne jest pęknięcie wynosi od 3 do 4 mm. Większe pole powierzchni miały jamy w blaszkach z dodatnią przebudową i w blaszkach znajdujących się w naczyniach o większym kalibrze [11]. Wielkość jamy blaszki nie była związana ze stopniem zwężenia światła naczynia [11]. Miejsce, w którym powierzchnia jamy jest największa, przeważnie nie jest miejscem minimalnego światła w obrębie badanej blaszki miażdżycowej. Ponadto, miejsce pęknięcia często nie jest miejscem ciasnego zwężenia, co potwierdza obserwację o nieistotnych zmianach miażdżycowych jako przyczynie OZW.

Zdecydowana większość blaszek pękniętych...


View full text...