Racjonalne zasady farmakoterapii cukrzycy typu 2

Do ogólnych celów leczenia cukrzycy typu 2 można zaliczyć: a) przedłużenie średniego okresu życia do wartości charakteryzującej populację ogólną; b) uzyskanie za pomocą odpowiedniego wyrównania metabolizmu efektu zapobiegania przewlekłym powikłaniom cukrzycy i c) zapewnienie dobrej jakości życia. Jak to wynika z wielu badań, np. United Kingdom Prospective Diabetes Study (UKPDS – R. Turner i wsp.), Reicharda i wsp. lub Ohkubo i wsp. cele powyższe można uzyskać przez zastosowanie leczenia hipoglikemizującego o takiej intensywności, aby powstał stan prawie normoglikemii.


Hiperglikemia bowiem wywołuje klinicznie najważniejsze uszkodzenia czynnościowe i strukturalne w cukrzycy typu 2. Są one skutkiem toksycznego wpływu glukozy na:
– stan czynnościowy komórek B;
– różne ogniwa metabolizmu, np. nasilenie glikacji białek;
– biologię naczyń, a więc czynność płytek, śródbłonka, monocytów, miocytów ściany naczyniowej; są to mechanizmy powodujące powstawanie angiopatii cukrzycowej i jej powikłań. Próg toksycznego i uszkadzającego naczynia wpływu glukozy jest niski – na czczo jest to ok. 5,5–6,1 mmol/l (100–110 mg/dl).
Za stan bliski normoglikemii można przyjąć glikemię na czczo <6,1 mmol/l (110 mg/dl) oraz 2 godz. po posiłku <7,8 mmol/l (140 mg/dl), a także wszystkie glikemie przygodne <8,9 mmol/l (160 mg/dl). Jednocześnie, zgodnie z badaniami DCCT, poziom HbA_1c powinien być mniejszy od 6,1 proc. Uzyskanie takiej skuteczności leczenia hipoglikemizującego w cukrzycy typu 2 nie jest praktycznie łatwe. Wynika to zarówno z bardzo różnego stopnia nasilenia zaburzeń metabolicznych, występowania chorób skojarzonych (np. otyłość) lub towarzyszących oraz z różnych możliwości terapii. W wyborze metody leczenia ważne jest wnikliwe ustalenie rozpoznania. Jak już wspomniano, rozpoznanie pierwotnych przyczyn, np. zmian w strukturze genów, jest w praktyce niemożliwe. Z tego względu bardzo istotne jest rozpoznanie patogenetyczne i symptomatologiczne. Obejmuje ono ustalenie względnego patogenetycznego znaczenia niedoboru insuliny i insulinooporności oraz stopnia nasilenia zaburzeń metabolicznych i narządowych. W związku z tym, do lepszego określenia diagnostycznego, a co za tym idzie, bardziej skutecznego wyboru leczenia, potrzebna jest obecnie w każdym przypadku cukrzycy typu 2 odpowiedź na pytania: Czy istnieje, i w jakim ilościowym zakresie, niedobór...


Pełna treść artykułu...