Rak jelita grubego – kliniczne podstawy kwalifikacji chorych do terapii spersonalizowanej

1. Definicja medycyny spersonalizowanej

Istotą medycyny spersonalizowanej jest zrozumienie różnic między pacjentami cierpiącymi na tę samą chorobę przy jednoczesnym poznawaniu złożoności danego schorzenia. Koncepcja ta pozwala na dobieranie odpowiednich terapii do konkretnych grup pacjentów. Posługując się tzw. czynnikami predykcyjnymi, pozwala także przewidywać, czy określona terapia okaże się skuteczna u danego pacjenta. Twórcy terapii spersonalizowanych wykorzystują wiedzę z zakresu genetyki, genomiki oraz proteomiki. Prowadzi to do potrzeby ścisłej współpracy między diagnostami a klinicystami. Medycyna spersonalizowana bywa też nazywana medycyną precyzyjną, gdyż precyzyjne metody diagnostyczne pomagają ustalić różnice między chorującymi na tę samą chorobę. Z pojęciem medycyny spersonalizowanej wiąże się farmakogenetyka, która pozwala podzielić chorych na cztery grupy w zależności od szans na uzyskanie odpowiedzi na dane leczenie oraz ryzyka wystąpienia powikłań danej terapii. Z klinicznego punktu widzenia najistotniejsza jest identyfikacja chorych z dużym prawdopodobieństwem odpowiedzi na dane leczenie przy niskim ryzyku powikłań. Jest to grupa najlepszych beneficjentów danej terapii. Istotne jest także określenie populacji chorych z małymi szansami na powodzenie terapii i jednocześnie z dużym ryzykiem rozwoju nasilonych powikłań. Ta grupa chorych nie powinna być kwalifikowana do danej terapii.
Medycyna spersonalizowana zrywa z kanonem, że wszyscy chorzy z danym schorzeniem powinni być leczeni tą samą metodą. Z uwagi na różnice osobnicze nie ma jednej, uniwersalnej terapii. Dodatkowym aspektem diagnozowania choroby na poziomie molekularnym jest szansa na tworzenie bezpieczniejszych leków i w dalszej perspektywie bardziej opłacalnych terapii [1]. grubego W celu ustalenia wskazań do leczenia adiuwantowego u chorych poddanych leczeniu operacyjnemu z powodu raka jelita grubego konieczna jest ocena preparatu pooperacyjnego umożliwiająca określenie cech klasyfikacji TNM, zawierająca informacje o inwazji naczyń krwionośnych i limfatycznych. Konieczne jest określenie doszczętności resekcji. Wskazane jest także umieszczenie informacji o stopniu złośliwości histologicznej nowotworu i wielkości marginesu radialnego.
Podstawowym wskazaniem do stosowania leczenia uzupełniającego jest III stopień zaawansowania nowotworu. Są to chorzy, u...


View full text...