Raport CASE. Opieka zdrowotna w Polsce po reformie

Jesienią 2001 r. zapowiedziano uruchomienie programów naprawiania reformy ochrony zdrowia i kilka miesięcy później ogłoszone zostały projekty zmian. Projekty te pojawiły się w sytuacji braku pogłębionej diagnozy funkcjonującego po reformie systemu. Debata nad proponowanymi kierunkami zmian była więc wątła, bo nie osadzona w dobrym rozpoznaniu sytuacji. Dokonuje się kolejnych zmian w jednym z ważniejszych sektorów społecznych bardziej pod wpływem politycznej potrzeby zrobienia czegoś w sytuacji niezadowolenia niż zimnej kalkulacji wad i zalet uruchomionych przez reformę mechanizmów i tendencji. W ramach zrealizowanego w CASE projektu wracamy do diagnozy, aby uzyskać rzetelniejszą podstawę oceny proponowanych kierunków zmian. Zrobiliśmy to pod wpływem obywatelskiej troski o jeden z ważniejszych sektorów społecznych. Nie było to nasze zadanie statutowe, nie należeliśmy i nie należymy też do grona doradców politycznych, czy ekspertów ministra zdrowia, czy jakiejkolwiek partii politycznej.
Celem badania było dokonanie pogłębionej analizy funkcjonowania całości systemu opieki zdrowotnej przez identyfikację jego funkcji i sposobu ich realizacji oraz analiza zachowań podstawowych aktorów instytucjonalnych w latach 1999–2001. W tym celu zadania niezbędne do zrealizowania polegały na:
– zarysowaniu całości systemu i określeniu celów zarówno jako zadanych jak i realizowanych,
– przestawieniu części (elementów) systemu, ich celów oraz zakresu i sposobu realizacji; jakie podstawowe cele realizuje każda instytucja systemu opieki zdrowotnej; jaka jest ich hierarchia z punktu widzenia celów systemu i celów własnych, czy ulega zmianie w czasie, czy pojawiają się pola konfliktów z celami innych instytucji,
– identyfikacji zasad i mechanizmów współpracy elementów składowych systemu między sobą; z jednej strony zarówno zarysowujących się konfliktów, jak i elementów kooperacji w ramach założonych regulacji, a z drugiej – ujawniających się mechanizmów samoregulacji,
– analizie procesu alokacji środków i władzy między elementami (instytucjami) systemu opieki zdrowotnej.

Badanie objęło zasadnicze grupy instytucji istotne dla funkcjonowania sektora; zarówno organy założycielskie, nabywców i płatników (samorządy i kasy chorych), jak i świadczeniodawców (placówki stacjonarne i opiekę podstawową), a w końcu aktorów zasadniczych, ale rozproszonych – świadczeniobiorców....


Pełna treść artykułu...