Recenzja
Recenzja książki Davida J. Hellersteina „Uzdrowić umysł”, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Sopot 2013

Autor książki jest psychiatrą, pracownikiem Department of Psychiatry na Columbia University i New York State Psychiatric Institute. Prowadzi również prywatną praktykę psychiatryczną. Przede wszystkim jest jednak, jak to określa, nowym neuropsychiatrą.

Książka składa się z obszernego wprowadzenia oraz dwóch części: 1. „Poczuć się lepiej” oraz 2. „Poczuć się dobrze i zachować zdrowie”. Jej tematem są depresja i zaburzenia lękowe, a adresowana jest do tych, którzy te zaburzenia psychiczne mają lub mogą mieć, chociaż jeszcze o tym nie wiedzą.

Autor omawia wspomniane zagadnienia z punktu widzenia nowej neuropsychiatrii. Przeciwstawia ją starej psychiatrii, u której schyłku, pod koniec lat 80. XX w., specjalizował się w psychiatrii. Jak pisze, stara psychiatria 100 lat temu zamykała chorych na depresję w przytułkach dla obłąkanych, poddawała terapii wstrząsowej lub śpiączkom insulinowym. Z kolei 40–50 lat temu takich chorych leczono psychoanalizą albo podawano im leki przeciwdepresyjne o silnych działaniach ubocznych, równie dokuczliwych jak samo zaburzenie. Z kolei neuroleptyki stosowane w starej psychiatrii prowadziły do otępienia.

Początki nowej neuropsychiatrii autor wiąże z wprowadzeniem selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oraz nowych metod neuroobrazowania: magnetycznego rezonansu jądrowego (MRI) i pozytonowej tomografii emisyjnej (PET). Ostatecznie początek ten lokuje przed ok. 10 laty. Dużo miejsca w książce poświęcono przedstawieniu, czym jest nowa neuropsychiatria.

Jest ona sztuką subtelną. Podnosi poziom relacji umysł–mózg–ciało. W procesie leczenia przechodzi od reakcji na terapię poprzez remisję i odzyskanie zdrowia do wyleczenia. To ostatnie oznacza nie tylko odzyskanie zdrowia, lecz także pewność, że choroba nie wróci. Wprawdzie obecnie w przypadku chorób psychicznych jest to często niemożliwe, ale pozostaje w zasięgu wzroku. Nowa neuropsychiatria jest dziedziną medycyny i jest pragmatyczna. Łączy leczenie farmakologiczne z psychoterapią poznawczo-behawioralną, interpersonalną i, w razie potrzeby, innymi oddziaływaniami niefarmakologicznymi. Stara psychiatria skupiała się na wieloletnim rozpatrywaniu szczegółów z przeszłości pacjenta, nowa neuropsychiatria na „tu i teraz”. Do przeszłości wraca na krótko, po rozwiązaniu bieżących problemów pacjenta („Twoje życie w dziesięć minut”). Traktowany w jej duchu bezimienny pacjent staje się człowiekiem. Autor przedstawia, jak...


Pełna treść artykułu...