eISSN: 1897-4309
ISSN: 1428-2526
Contemporary Oncology/Współczesna Onkologia
Current issue Archive Manuscripts accepted About the journal Supplements Addendum Special Issues Editorial board Reviewers Abstracting and indexing Subscription Contact Instructions for authors Publication charge Ethical standards and procedures
Editorial System
Submit your Manuscript
SCImago Journal & Country Rank
4/2004
vol. 8
 
Share:
Share:

Renal artery embolization in renal cell carcinoma patients

Henryk Zieliński

Współcz Onkol (2004) vol. 8: 4 (203)
Online publish date: 2004/06/04
Article file
- Embolizacja.pdf  [0.14 MB]
Get citation
 
 




Embolizacja jest zabiegiem polegającym na wprowadzeniu do światła naczynia krwionośnego obcego materiału przez cewnik angiograficzny w celu przerwania dopływu krwi do narządu lub określonego obszaru naczyniowego. Embolizacja powoduje powstanie miejscowego niedokrwienia lub rozwinięcia się ostrego zawału. Za pionierów embolizacji uznaje się Nussbauma i Bauma [1], którzy poprzez cewnik wprowadzony wybiórczo do tętnicy krezkowej górnej i/lub dolnej podawali preparaty obkurczające łożysko naczyniowe (wazopresynę) w celu zahamowania krwawień z jelit i żylaków przełyku.
W chwili obecnej embolizacja najczęściej znajduje zastosowanie w krwotokach, wadach naczyniowych oraz w nowotworach. W ostrych i przewlekłych krwotokach embolizacja może być jedyną metodą leczenia, wtedy gdy leczenie operacyjne nie jest wskazane, lub może być postępowaniem poprzedzającym zabieg operacyjny.
W nowotworach embolizację stosuje się najczęściej w raku nerki, raku pęcherza moczowego i stercza, w nowotworach wątroby, nowotworach dróg rodnych, nowotworach wewnątrzczaszkowych (oponiak) i nowotworach twarzoczaszki (włókniak młodzieńczy). Embolizacja może być wstępną lub ostateczną metodą leczenia, szczególnie w guzach dobrze unaczynionych lub hormonalnie czynnych. Embolizację zawsze poprzedza badanie angiograficczne, które potwierdza rozpoznanie i jest podstawą doboru warunków technicznych, tj. ilości i rodzaju materiału embolizacyjnego, rodzaju cewnika, dróg dojścia.

Materiały stosowane do embolizacji są pochodzenia biologicznego (kawałki mięśni, tkanki tłuszczowej lub opony twardej, skrzepy krwi) lub niebiologicznego (Spongostan, Gelfoam, Oxycel, alkohol poliwinylowy i etylowy, kulki szklane, metalowe i akrylowe, Silastic, klej cyjanoakrylowy, balony odczepialne, spiralki Gianturco-Anderson-Wallace [G-A-W] i inne). Obecnie najczęściej stosuje się żelatynowe gąbki hemostatyczne, np. Gelfoam, Spongostan, których czas resorpcji ocenia się nawet do 50 dni od embolizacji [18]. W zależności od zastosowanych materiałów embolizacyjnych, umiejscowienia tych materiałów i wynikających stąd skutków biologicznych, embolizację można podzielić na:
- centralną – zamknięcie głównego pnia tętnicy z pozostawieniem drożności jego rozgałęzień. W tych warunkach może dochodzić do rozwoju krążenia obocznego, co zapobiega martwicy na poziomie tkankowym;
- obwodową – zamknięcie wszystkich naczyń tętniczych do średnicy 100–200 mm. W tym typie embolizacji krążenie oboczne jest znacznie utrudnione, ale nadal może istnieć przepływ krwi na poziomie włośniczkowym;
- kapilarną – zamknięcie całego łożyska tętnicy, prowadzące do pełnego niedokrwienia narządu. Embolizację kapilarną uzyskuje się poprzez wprowadzenie stężonych alkoholi bezpośrednio do łożyska naczyniowego i wykorzystuje się ją najczęściej w nowotworach złośliwych.

W raku nerki embolizacja wykonywana jest jako zabieg przygotowawczy do nefrektomii lub jako zabieg paliatywny. Embolizacja powoduje ustąpienie krwiomoczu, zmniejszenie masy guza, zmniejszenie krążenia obocznego, wytworzenie nacieku komórek limfoidalnych i wywołanie przewlekłego stanu zapalnego w obrębie tkanek nowotworowych, przez co nefrektomia staje się łatwiejsza dla chirurga, krwawienie śródoperacyjne jest mniejsze, a czas zabiegu ulega skróceniu
Do objawów niepożądanych, które praktycznie występują po każdej embolizacji, należy zaliczyć ból w okolicy lędźwiowej, nudności, wymioty, podwyższoną temperaturę, a także zwyżki ciśnienia tętniczego.
Ponieważ w praktyce krążenia obocznego raka nerki nie można precyzyjnie ustalić przed zabiegiem, należy przyjąć, że każdy duży guz nerki ma silnie rozwinięte krążenie oboczne. W związku z tym uważamy, że każdy duży guz (powyżej 6 cm) jest wskazaniem do wykonania embolizacji tętnicy nerkowej poprzedzającej nefrektomię, pod warunkiem, że nie występują przeciwwskazania. Do przeciwwskazań należą: krótka tętnica nerkowa, zaawansowane zmiany miażdżycowe tętnicy nerkowej, niewydolność drugiej nerki, zakrzepica żył kończyn dolnych i miednicy mniejszej.
Badania anatomopatologiczne przeprowadzone przez Cylwika [65] wykazały, że najkorzystniejszy okres do wykonania nefrektomii wynosi ok. 14 dni, ponieważ w tym czasie w embolizowanej nerce pojawiają się największe ogniska zawałowe.

dr hab. med. Henryk Zieliński
kierownik Kliniki Urologii CSK WIM
ul. Szaserów 128
00-909 Warszawa
tel. +48 22 681 63 19
faks +48 22 810 31 74

Copyright: © 2004 Termedia Sp. z o. o. This is an Open Access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/), allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
Quick links
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.