Report from the 4th International Symposium on Targeted Anticancer Therapies, Amsterdam, March 16-18, 2006 (TAT 2006)

W dniach 16–18 marca 2006 r. odbyło się na terenie Wolnego Uniwersytetu w Amsterdamie czwarte sympozjum nt. celowanego leczenia przeciwnowotworowego. Mówcami byli wybitni przedstawiciele translational research z Europy i Stanów Zjednoczonych. Głównymi zagadnieniami, na których ogniskowały się ich wystąpienia, było leczenie skierowane na następujące miejsca komórkowe i zjawiska: angiogenezę i czynniki z nią związane, projektowanie badań klinicznych nad lekami z dziedziny terapii celowanej, apoptozę, czynniki ujemnej regulacji komórkowej, receptory błonowe, mechanizmy immunologiczne, nowe technologie, w tym nanotechnologię i inne, a także diagnostykę molekularną i badania po rejestracji leku. Pierwszym mówcą był P. Workman z Sutton w Wielkiej Brytanii. Odniósł się w swojej prezentacji do takich problemów, jak fundamentalne znaczenie różnic pomiędzy komórkami zdrowymi i nowotworowymi, zjawiska lekooporności oraz efektywności leczenia skojarzonego. Jedną z hipotez, którą zajmuje się jego laboratorium, jest możliwość wykorzystania istniejącego w guzie niedotlenienia jako aktywatora prekursorów leków do ich cytotoksycznych metabolitów. Wspólnie z innymi, zespół dr. Workmana zidentyfikował wiele enzymów biorących udział w tym zjawisku. Wspomniał też o lekach, których punktem wychwytu są miejsca i czynniki związane z angiogenezą oraz o preparacie pozwalającym na identyfikację niedotlenienia (SR-4554). Przedstawione zostały preparaty nawiązujące do molekularnej terapii celowanej, badane w Brytyjskim Centrum Badań nad Rakiem. Na koniec dr Workman wymienił najważniejsze, jego zdaniem, obecne wyzwania dla badań nad lekami ukierunkowanymi na anomalie w zakresie genomu. Kolejne wystąpienie poświęcone było lekom ukierunkowanym na celowane leczenie raka nerki. Dr Gore z Royal Marsden Hospital w Londynie, po krótkim wstępie, obejmującym statystyczne dane zaawansowania podczas rozpoznania oraz dalsze rokowanie, a także uwagę o oporności tego nowotworu na tradycyjne metody leczenia przeciwnowotworowego i jego heterogenności, przeszedł do metod leczenia. Obecnie stosowanym lekiem jest interferon α, poprawia on jednak rokowanie tylko u chorych z rozsianym rakiem nerki i bez niekorzystnych czynników rokowniczych. Do obiecujących leków należą: bewacizumab (przeciwciało monoklonalne przeciw VEGF), sorafenib (inhibitor m.in. C-RAT oraz VEGFR 2 i 3), a także sutent – lek o podobnym działaniu oraz temsirolismus (inhibitor mTOR). Interesującą uwagą...


View full text...