Review paper
B lymphocytes – the physiological role and implication in the pathogenesis of rheumatoid arthritis

Wstęp
Zadaniem układu odpornościowego jest rozpoznanie i eliminacja zagrażających organizmowi patogenów i ich produktów, z jednoczesnym zachowaniem własnych zdrowych komórek i struktur. Odpowiedź immunologiczna jest złożonym, ale zwykle dobrze skoordynowanym procesem, który przebiega w 3 etapach. W fazie inicjacji następuje rozpoznanie zagrożenia oraz uruchomienie mechanizmów wrodzonych i nabytych. W fazie efektorowej aktywowane komórki układu odpornościowego eliminują patogeny, ich produkty oraz zainfekowane komórki. W ostatniej fazie odpowiedzi immunologicznej następuje jej wygaszanie. Bardzo istotne jest to, że pozostaje po niej ślad w postaci długo żyjących limfocytów pamięci immunologicznej. Komórkami odporności nabytej są limfocyty T i B, rozpoznające antygen przez swoiste receptory powierzchniowe (odpowiednio: TCR i BCR). Limfocyty T rozpoznają peptydy antygenowe, związane z autologicznymi (własnymi) cząsteczkami głównego układu zgodności tkankowej (HLA) klasy I lub II. Takie kompleksy są prezentowane limfocytom T na powierzchni komórek zdolnych do prezentacji antygenu (ang. antigen presenting cells – APC). Komórki APC pochłaniają antygeny i degradują je enzymatycznie do krótkich fragmentów peptydowych. Wewnątrz APC peptydy antygenowe są wiązane przez cząsteczki HLA klasy II (DR, DP, DQ) i prezentowane limfocytom TCD4+, pełniącym funkcje pomocnicze i regulacyjne. Podobnie przetwarzane są antygeny obecne wewnątrz APC (np. białka wirusowe oraz własne), ale są one wiązane przez cząsteczki HLA klasy I (A, B, C) i prezentowane limfocytom cytotoksycznym TCD8+. Zjawisko prezentowania antygenów w połączeniu z własnymi cząsteczkami HLA określa się mianem restrykcji [1]. Antygeny są prezentowane przez różne typy komórek. Klasycznymi APC są komórki dendrytyczne i makrofagi, również limfocyty B są zdolne do pełnienia tej funkcji, gdyż mają powierzchniowe cząsteczki HLA klasy II. W odróżnieniu od limfocytów T, limfocyty B rozpoznają antygeny w formie natywnej (nieprzetworzonej), używając w tym celu immunoglobuliny (Ig) związane z błoną komórki, które tworzą BCR. Limfocyty B syntetyzują także Ig w formie rozpuszczalnej (przeciwciała), które mają taką samą swoistość (rozpoznają te same antygeny) jak BCR. Na limfocytach B występują także cząsteczki, zwane kompleksem różnicowania (ang. cluster of differentiation – CD): CD19, CD20, CD21 (CR2), CD22, CD32 (FcγRII), CD35 (CR1), CD40, CD72, CD80, CD86 (ryc. 1a.). Biorą one udział w regulacji różnych funkcji limfocytów B: ich aktywacji, przekazywaniu sygnałów kostymulujących oraz działają jako receptory dla białek dopełniacza (CR) lub fragmentu Fc Ig (FcR). Limfocyty B uczestniczą we wszystkich fazach nabytej odpowiedzi immunologicznej (ryc. 2a.), a część z nich, syntetyzująca autoprzeciwciała naturalne, pełni ważną rolę w odporności wrodzonej (patrz dalej).
Przeciwciała: struktura, właściwości, wytwarzanie
Zasadniczą funkcją limfocytów B jest synteza immunoglobulin (Ig). W cząsteczce Ig, tworzonej przez łańcuch lekki (L) i ciężki (H), wyodrębnia się fragment Fc zawierający regiony stałe (C), który odpowiada za funkcje efektorowe przeciwciała (np. aktywację dopełniacza, wiązanie z FcR) oraz część Fab zawierającą regiony zmienne (V), które tworzą miejsce rozpoznające antygen (ryc. 1a.). Części stałe są identyczne we wszystkich przeciwciałach danej klasy. Części zmienne są różne w przeciwciałach rozpoznających różne fragmenty antygenu, zwane epitopami lub determinantami antygenowymi. O zdolności wiązania danego antygenu, czyli swoistości, decyduje sekwencja aminokwasów w regionach hiperzmiennych oraz konfiguracja przestrzenna części Fab. Niektóre przeciwciała reagują krzyżowo, co jest spowodowane podobieństwem epitopów występujących na różnych antygenach. Przeciwciała wiążą antygeny obecne na mikroorganizmach, komórkach nowotworowych lub zakażonych wirusem, powodując ich zniszczenie poprzez aktywację dopełniacza, fagocytozę lub cytotoksyczność komórkową zależną od przeciwciał (ADCC). Opłaszczanie przez przeciwciała ogranicza także penetrację mikroorganizmów i neutralizuje działanie toksyn. Na podstawie typu łańcucha ciężkiego wyróżnia się 5 klas (izotypów) immunoglobulin (IgA, IgD, IgE, IgG, IgM), różniących się także czynnościowo (ryc. 1b.) [2]. Organizm może stykać się w zasadzie z nieograniczoną liczbą różnych antygenów. Aby je rozpoznać, repertuar swoistych dla antygenu receptorów na limfocytach powinien być odpowiednio szeroki. Limfocyty B wytwarzają ok. 1011 przeciwciał o różnej swoistości [3]. Jest to możliwe dzięki szczególnej organizacji genów immunoglobulinowych [2, 4]. Mają one strukturę: 1) segmentową, co oznacza, że fragmenty łańcuchów Ig są kodowane niezależnie, przez geny występujące w wielu wariantach, wybieranych przypadkowo podczas procesu zwanego rekombinacją oraz 2) nieciągłą, gdyż sekwencje kodujące, czyli egzony, są przedzielone niekodującymi intronami. Zanim gen kodujący Ig stanie się funkcjonalny, podlega on składaniu (tzw. splicing), podczas którego wybierane i łączone są ze sobą poszczególne segmenty. Tak złożony gen ulega transkrypcji (przepisaniu na RNA). Następnie wycinane są introny, a złożone razem egzony tworzą matrycę, z której podczas translacji syntetyzowana jest Ig. Geny kodujące Ig są rekombinowane podczas dojrzewania limfocytów B w szpiku, ale po kontakcie z antygenem dochodzi do ich ponownej rearanżacji. Różnorodność przeciwciał jest dodatkowo zwiększana przez mutacje somatyczne zachodzące w rekombinowanym genie. Mutacje zachodzą między 6. a 14. dniem po kontakcie limfocytów B z antygenem, podczas podziałów i różnicowania się tych komórek w ośrodkach rozmnażania grudek limfatycznych i są wielokrotnie częstsze niż w komórkach spoczynkowych. Dzięki nim dochodzi do dojrzewania (wzrostu lub obniżenia) powinowactwa przeciwciał do antygenu. Wytwarzanie przeciwciał o tej samej swoistości, ale różnych klas (tzw. przełączanie izotypu) odbywa się w ośrodkach rozmnażania grudek chłonnych, jest zależne od cytokin i oddziaływań pomiędzy limfocytami B i T [2, 5].
Różnicowanie się i subpopulacje limfocytów B
Limfocyty B powstają z hematopoetycznych komórek pnia. Wczesny etap limfopoezy zachodzi w pierwotnych narządach limfatycznych (płodowej wątrobie i szpiku kostnym). Eliminowane są wówczas komórki autoreaktywne (rozpoznające własne antygeny), a pozostałe, niedojrzałe limfocyty B opuszczają szpik [2, 3, 6]. Ich dalsze różnicowanie przebiega w obwodowych tkankach limfatycznych (węzłach chłonnych, śledzionie, migdałkach, tkance związanej z przewodem pokarmowym), które wychwytują antygeny krążące w układzie limfatycznym i krwi [2, 3, 7]. W tych tkankach znajdują się APC oraz grudki ze skupiskami limfocytów B, otoczone przez strefę brzeżną bogatą w limfocyty T. Limfocyty B lokalizują się najpierw jako komórki przejściowe T1 w śledzionie, gdzie po ekspozycji na autoantygeny ponownie są eliminowane klony autoreaktywne. Pozostałe komórki, tzw. przejściowe T2, migrują do grudek i strefy brzeżnej. Przejście z fazy T1 w T2 jest zależne od czynnika wzrostu BLyS/BAFF. Z komórek przejściowych T2 powstają dojrzałe konwencjonalne limfocyty B, zwane limfocytami B2. Różnicują się one w 2 subpopulacje: limfocyty B grudek oraz limfocyty B strefy brzeżnej, które różnią się wymaganiami do aktywacji i odpowiadają na różne rodzaje antygenów. Większość konwencjonalnych limfocytów B rozpoznaje antygeny i ulega aktywacji w grudkach limfatycznych. Proces ten wymaga sygnałów wspomagających, niezbędnych do dalszych podziałów komórek i przełączania klas Ig. Takich sygnałów kostymulujących dostarczają pomocnicze limfocyty T (ang. T helper – Th), kontaktujące się z limfocytami B poprzez pary cząsteczek powierzchniowych. Najważniejszą rolę pełnią: cząsteczka CD40 na limfocycie B i jej ligand (CD40L) na limfocycie T [8, 9]. Limfocyty T wspomagają odpowiedź humoralną także poprzez cytokiny (IL-2, IL-4, IL-5, IL-6, IL-10) [1]. W grudkach limfocyty B pełnią również funkcje APC [2, 7]. Znajdują się tutaj komórki szczególnego typu, zwane komórkami dendrytycznymi grudek (ang. follicular dendritic cells – FDC), które gromadzą i prezentują na powierzchni duże ilości antygenu. Jest on rozpoznawany przez BCR limfocytów B. Limfocyty B przechwytują antygen, pochłaniają go na drodze endocytozy i prezentują w połączeniu z cząsteczkami HLA klasy II limfocytom Th. Także to rozpoznanie antygenu wymaga sygnałów kostymulujących, dostarczanych przede wszystkim przez cząsteczki CD80/86 i CD40 na limfocycie B oraz CD28 i CD40L na limfocycie T. Limfocyty B mają słabszą zdolność prezentacji antygenów niż klasyczne APC, lecz po aktywacji, dzięki zwiększonej ekspresji cząsteczek HLA klasy II i cząsteczek kostymulujących, funkcję tę wykonują 10-krotnie sprawniej. Mogą również prezentować antygeny związane w kompleksach immunologicznych, które wychwytują poprzez FcR. Część tak aktywowanych limfocytów B różnicuje się w krótko żyjące komórki plazmatyczne, które są zaangażowane w odpowiedź pierwotną i syntetyzują głównie przeciwciała klasy IgM, a część dzieli się, tworząc ośrodki rozmnażania grudek. W ośrodkach rozmnażania geny kodujące Ig ulegają częstym mutacjom i dodatkowym rearanżacjom (tzw. redagowanie receptorów), dzięki czemu repertuar BCR znacznie się rozszerza [2]. W efekcie powstają limfocyty B, precyzyjnie rozpoznające antygeny, co stwarza szanse skutecznej eliminacji patogenu. W ośrodkach rozmnażania grudek odbywa się przełączanie izotypu Ig oraz dalsze różnicowanie w komórki plazmatyczne lub komórki pamięci immunologicznej. Komórki plazmatyczne opuszczają grudki, wędrują do innych stref wtórnej tkanki limfatycznej lub szpiku, gdzie odbywa się końcowy etap ich dojrzewania. W odróżnieniu od limfocytów B grudek, aktywacja limfocytów B strefy brzeżnej jest niezależna od bezpośredniej pomocy limfocytów Th, ale podtrzymywana przez czynniki wzrostu (np. BLyS/BAFF) [2, 7, 10]. W życiu osobniczym komórki te pojawiają się późno (u ludzi dopiero w 2. roku życia). Po aktywacji szybko różnicują się w komórki plazmatyczne produkujące głównie przeciwciała klasy IgM, a w mniejszym stopniu IgG. Oprócz konwencjonalnych limfocytów B2 istnieją także bardziej prymitywne limfocyty B1 [2, 7, 10]. U osób dorosłych stanowią one ok. 20% limfocytów B krwi obwodowej i śledziony, ale w okresie płodowym jest ich 2–3-krotnie więcej. Limfocyty B1 pojawiają się wcześniej podczas rozwoju ontogenetycznego i stanowią pierwszą linię obrony przeciwbakteryjnej. Produkują przeciwciała (głównie IgM, mniej IgA i IgG) o szerokim spektrum swoistości, reagujące krzyżowo z różnymi antygenami bakteryjnymi, a także autoprzeciwciała naturalne. Komórki B1 są aktywowane przed odpowiedzią nabytą przez antygeny grasiczoniezależne, na które odpowiedź nie wymaga bezpośredniej pomocy ze strony limfocytów T. Niemniej jednak limfocyty Th dodatkowo zwiększają aktywację limfocytów B1 i wpływają na przełączanie izotypu wytwarzanych przez nie przeciwciał. Limfocyty B1 nie różnicują się w komórki pamięci immunologicznej. Część limfocytów B1 (tzw. B1a) wykazuje ekspresję powierzchniowej cząsteczki CD5, która występuje głównie na limfocytach T. Liczba limfocytów B1a jest podwyższona w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) i zespole Sjögrena. Komórki plazmatyczne są w pełni zróżnicowane i mają określony czas życia [2, 7, 10]. Wśród nich wyodrębnia się 2 subpopulacje: 1) komórki plazmatyczne krótko żyjące, które powstają w ośrodkach rozmnażania wtórnych narządów limfatycznych, mają zdolność dzielenia się, a ich aktywacja może być zależna lub niezależna od pomocniczych limfocytów T, oraz 2) komórki plazmatyczne długo żyjące (ok. 100 dni), które wywodzą się z komórek krótko żyjących, nie ulegają podziałom, lokalizują się w szpiku kostnym, gdzie syntetyzują przeciwciała nawet przy braku antygenu i bez pomocy limfocytów T. Komórki plazmatyczne nie mają cząsteczki CD20, będącej markerem limfocytów B. Z tego powodu nie są one eliminowane przez przeciwciało anty-CD20 (rituximab), wprowadzane do leczenia chorych na RZS i toczeń rumieniowaty układowy (TRU). Limfocyty B pamięci immunologicznej [2, 7, 10] są limfocytami długo żyjącymi (nawet przez czas życia osobniczego), krążą we krwi i ulegają aktywacji po ponownym rozpoznaniu antygenu, inicjując szybką odpowiedź wtórną. Różnicowanie w limfocyty B pamięci zależy od pary cząsteczek CD40 – CD40L, a ich próg aktywacji jest niski (wystarcza mała ilość antygenu). Mają one BCR i syntetyzują Ig (głównie klasy IgG, IgA lub IgE) o wysokim powinowactwie do antygenu. Po aktywacji limfocyty B pamięci immunologicznej różnicują się w komórki plazmatyczne, prezentują antygeny limfocytom Th, a część ponownie przekształca się w komórki pamięci. Klasyfikację limfocytów B przedstawiono zbiorczo na ryc. 2b. Oddziaływania limfocytów B z limfocytami T i APC w grudce limfatycznej oraz przebieg odpowiedzi humoralnej ilustruje ryc. 3b.
Aktywacja limfocytów B
Rozpoznanie antygenu przez powierzchniowe Ig powoduje agregację BCR i zapoczątkowuje sygnał aktywacyjny [2, 3]. Jest on inicjowany przez cząsteczki dodatkowe (Igα i Igβ). Do kompleksu BCR są przyłączane i ulegają aktywacji niereceptorowe białkowe kinazy tyrozynowe (ang. protein tyrosine kinase – PTK). PTK uruchamiają szlaki sygnałowe zależne od wtórnych przekaźników (fosfolipazy Cγ – PLCγ, kinazy 3 fosfatydyloinozytolu – PI-3K, białek Ras i Rac). Szlaki te ostatecznie prowadzą do aktywacji genów włączonych w odpowiedź komórkową (np. w endocytozę kompleksów immunologicznych, proliferację, różnicowanie się lub apoptozę itp.). O rodzaju odpowiedzi komórkowej decyduje przede wszystkim nasilenie sygnału aktywacyjnego [11]. Z tego powodu podlega on precyzyjnej regulacji poprzez szereg cząsteczek powierzchniowych, które wzmacniają (CD19, CD21) lub osłabiają (CD22, FcγRII, CD72, PD-1) sygnał aktywacyjny [2, 3, 11]. Cząsteczka CD19 obniża próg aktywacji komórek (ok. 100-krotnie) i wzmacnia odpowiedź na antygeny grasiczozależne, a cząsteczka CD21 (CR2) nasila odpowiedź na antygeny grasiczozależne i grasiczoniezależne. Obie cząsteczki są potrzebne dla tworzenia ośrodków rozmnażania grudek limfatycznych [2, 3]. Regulatory negatywne działają poprzez przyłączanie cytozolowych fosfataz tyrozynowych lub inozytolowych, które działają przeciwstawnie do PTK i przez to blokują sygnał aktywacyjny. Cząsteczki te są włączane różnymi drogami: CD22 rozpoznaje grupy cukrowe w BCR klasy IgM, FcγRII hamuje syntezę przeciwciał inicjowaną przez kompleksy immunologiczne, CD72 i PD-1 wiążą się ze swoistymi ligandami (odpowiednio: CD5 i CD100 lub PD-1L) na komórkach kooperujących z limfocytami B [11]. Należy jednak podkreślić, że niektóre z tych cząsteczek (np. CD5, CD22) mogą, w zależności od aktualnej sytuacji (np. stopnia dojrzałości komórki, rozpoznania swoistego ligandu lub jego braku, rodzaju czynnika stymulującego), zarówno nasilać, jak i osłabiać aktywację limfocytów B [12]. Podobnie wpływ cząsteczki CD40 na odpowiedź komórki zależy od etapu rozwoju limfocytu B, gdyż dostarcza ona głównego sygnału kostymulującego limfocytom dziewiczym i powoduje różnicowanie się limfocytów B w komórki pamięci, ale hamuje ich różnicowanie w komórki plazmatyczne [9]. Nasilenie sygnału aktywacyjnego jest także zależne od samego antygenu (np. jego stężenia, wartościowości epitopów, miejsca wniknięcia) [11]. Sygnał aktywacyjny jest zatem precyzyjnie dostrajany na wielu poziomach, decyduje o rodzaju odpowiedzi i przeżyciu limfocytu B (zbyt silny lub za słaby zazwyczaj powoduje apoptozę, a umiarkowany podtrzymuje przeżycie).
Funkcje limfocytów B niezwiązane z syntezą przeciwciał
Każdy limfocyt B z BCR swoistym dla danego antygenu może poprzez endocytozę pochłaniać antygen, przetwarzać go, a następnie prezentować peptydy antygenowe w restrykcji MHC limfocytom T. Oprócz tego limfocyty B mogą przekazywać związane przez BCR antygeny innym komórkom APC [2, 7, 13, 14]. Ta zdolność limfocytów B wzmaga odpowiedź immunologiczną. Szczególną rolę przypisuje się limfocytom B1a, które eksponują na błonie komórkowej autoprzeciwciała o szerokiej swoistości. Limfocyty B1a mogą wiązać różne autoantygeny i prezentować je autologicznym limfocytom T oraz innym limfocytom B1 i B2. U myszy śledzionowe limfocyty B1a są wydajnymi APC i inicjują 2-krotnie wyższą syntezę IFNγ niż komórki B2 [7]. Ważną rolę w prezentacji antygenu pełnią komórki syntetyzujące czynnik reumatoidalny. Limfocyty B syntetyzują liczne cytokiny, które wpływają na ich aktywność i dojrzewanie (np. IL-6, IL-10), aktywują komórki dendrytyczne (np. błonowa limfotoksyna a), ukierunkowują odpowiedź immunologiczną zależną od pomocniczych limfocytów T typu 1 (np. IFNγ) lub typu 2 (IL-4), a także mają silne działanie chemotaktyczne (IL-16, chemokiny) [2, 7, 15, 16]. Poprzez wydzielane cytokiny (limfotoksynę α i β, TNF-α) i bezpośrednie oddziaływania z limfocytami T i komórkami dendrytycznymi uczestniczą także w tworzeniu tkanki limfoidalnej we wtórnych narządach limfatycznych (np. w śledzionie) [17].
Przyczyny autoreaktywności limfocytów B
Chorobom reumatycznym towarzyszy nadczynność limfocytów B, nadmierna odpowiedź humoralna oraz wytwarzanie licznych autoprzeciwciał. Świadczy to o przełamaniu tolerancji na własne antygeny i nieprawidłowym funkcjonowaniu mechanizmów odpowiedzialnych za jej utrzymanie. W warunkach prawidłowych większość autoreaktywnych limfocytów B umiera apoptotycznie podczas dojrzewania w szpiku, co prowadzi do wytworzenia tolerancji centralnej. Na obwodzie niedojrzałe autoreaktywne komórki B są utrzymywane w anergii, ale ten stan może być odwracalny, czemu sprzyja np. środowisko zapalne. Takie środowisko, utrzymujące się długotrwale w tkankach osób z chorobami reumatycznymi, stale dostarcza limfocytom B sygnałów kostymulujących (poprzez pary cząsteczek powierzchniowych, czynniki wzrostowe, cytokiny). Oprócz tego mutacje somatyczne i ponowne rearanżacje genów Ig w niedojrzałych i przejściowych limfocytach B mogą przekształcać je w komórki autoreaktywne. Aby przeżyć i ulec podziałom, takie komórki muszą rozpoznać autoantygen prezentowany w grudce limfatycznej, a następnie zaprezentować go limfocytom T. Szansa, że w tym samym miejscu i czasie dojdzie do spotkania autoreaktywnego limfocytu T i B, jest niewielka, co utrzymuje autotolerancję obwodową (ryc. 3b.), ale w szczególnych okolicznościach się to zdarza, prowadząc do odpowiedzi autoimmunizacyjnej. Badania na modelach tocznia u zwierząt potwierdzają, że limfocyty B grudek limfatycznych stają się autoreaktywne i patogenne po mutacjach somatycznych i przełączeniu izotypu na IgG [18]. Autoreaktywne limfocyty B mogą się także wywodzić z subpopulacji B1 i komórek strefy brzeżnej, które nie wymagają pomocy ze strony limfocytów Th i syntetyzują autoprzeciwciała naturalne. Do utrzymania autotolerancji limfocytów B potrzebna jest także precyzyjna regulacja ich aktywności. U myszy, którym metodami inżynierii genetycznej wyłącza się ekspresję genów kodujących negatywne regulatory aktywacji, dochodzi do rozwoju chorób autoimmunizacyjnych, nadczynności limfocytów B i dominacji limfocytów B1 [2]. Autoreaktywności limfocytów B sprzyja reaktywność krzyżowa pomiędzy antygenami obcymi i własnymi. Wiele peptydów wywodzących się z antygenów własnych i obcych wykazuje podobieństwo strukturalne (mimikrę antygenową) (np. sekwencja aminokwasów, zwana wspólnym epitopem, występuje w białkach wirusa Epsteina-Barr, bakteryjnych białkach szoku cieplnego i cząsteczkach HLA-DR4 predysponujących do RZS) [2]. Czynnik infekcyjny aktywuje wówczas limfocyty B, które rozpoznają także własne antygeny i wytwarzają autoprzeciwciała. Po eliminacji patogenu, na skutek braku sygnałów wspomagających ze strony antygenowo swoistych limfocytów Th, produkcja takich autoprzeciwciał zazwyczaj się zmniejsza. W chorobach autoimmunizacyjnych wrodzona nadczynność limfocytów B oraz środowisko zapalne uniemożliwiają wyłączenie aktywacji limfocytów B, nawet po usunięciu czynnika infekcyjnego. Ostatnie doniesienia wskazują, że u chorych na RZS centralne i obwodowe mechanizmy utrzymujące tolerancję limfocytów B są zaburzone, co w konsekwencji powoduje aktywację klonów autoreaktywnych [19, 20]. Limfocyty B mogą także prezentować antygeny (zarówno obce, jak i własne) związane w kompleksach immunologicznych oraz antygeny przetworzone, tak że ujawniają się ukryte determinanty antygenowe, co rozszerza spektrum odpowiedzi immunologicznej [2]. Wydaje się, że te zjawiska towarzyszą prawidłowej odpowiedzi przeciwinfekcyjnej. Ważne jest to, że na skutek nieefektywnych mechanizmów kontrolujących aktywność limfocytów dochodzi do propagacji odpowiedzi autoimmunizacyjnej. Istotną rolę w jej podtrzymywaniu odgrywają skupiska tkanki limfatycznej, tworzącej się w narządach objętych procesem chorobowym.
Limfocyty B w reumatoidalnym zapaleniu stawów Ocena czynnościowa
Charakterystyczną cechą chorób reumatycznych, w tym RZS, jest obecność różnego rodzaju autoprzeciwciał, z których niektóre działają patogennie [21]. Czynnik reumatoidalny (ang. rheumatoid factor – RF) [21, 22] rozpoznaje fragment Fc ludzkiej IgG, jest autoprzeciwciałem wytwarzanym podczas prawidłowej odpowiedzi immunologicznej i pełni rolę immunoregulacyjną (np. ułatwia usuwanie kompleksów immunologicznych i umożliwia limfocytom B prezentację antygenów). Taki fizjologiczny RF jest klasy IgM i wiąże fragment Fc IgG z niskim powinowactwem. Wytwarzają go limfocyty B CD5+ tkanek limfoidalnych, wykorzystując prawidłowe geny linii zarodkowej. W surowicy ok. 80% chorych na RZS występuje RF różnych klas (IgM, IgG, IgA, IgE). Takich chorych charakteryzuje cięższy przebieg kliniczny. Obecność RF jest często wykrywana przed wystąpieniem objawów klinicznych. Przypuszcza się, że we wczesnym etapie RZS wytwarzanie RF jest inicjowane przez antygen (własną zmodyfikowaną IgG lub inny, dotąd niezidentyfikowany antygen, wykazujący podobieństwo strukturalne do Fc IgG) [21, 22]. W fazie chronicznej lokalna synteza RF może być podtrzymywana przez mikrośrodowisko bogate w czynniki aktywujące limfocyty B. Wskazuje na to spontaniczne wydzielanie RF przez występujące w błonie maziowej komórki plazmatyczne [22]. Najczęstsze RF (klasy IgM i IgG) uczestniczą w lokalnej odpowiedzi zapalnej [21–24]. Utworzenie kompleksów RF klasy IgM z IgG aktywuje reakcję kaskadową dopełniacza, a RF klasy IgG indukuje produkcję cytokin przez makrofagi mające FcγR. W stawie RF ulega samoistnej agregacji. Tworzy też duże agregaty z kompleksami immunologicznymi, które odkładają się w błonie maziowej i na chrząstce stawowej, co aktywuje dopełniacz drogą klasyczną i generuje peptydy chemotaktyczne przyciągające leukocyty. U części chorych na RZS występują RF klasy IgE lub IgA. Kompleksy immunologiczne, zawierające RF klasy IgE, aktywują synowialne komórki tuczne, powodując ich degranulację [21, 24]. Stwierdzenie RF klasy IgA koreluje z erozją kości, a klasy IgG z objawami vasculitis [23]. Limfocyty B wytwarzające RF przyczyniają się do rozwoju choroby także poprzez podtrzymywanie cyklicznej samoodnowy tej populacji komórek oraz zdolność do prezentacji antygenów limfocytom T (ryc. 4.) [25, 26]. U ponad 90% chorych na RZS występują autoprzeciwciała rozpoznające cykliczne cytrulinowane peptydy (CCP), a ich obecność może na wiele lat wyprzedzać kliniczne objawy choroby [21, 27–29]. Cytrulinacja jest potranslacyjną modyfikacją białek, polegającą na przetwarzaniu argininy w cytrulinę przez enzym, zwany deiminazą peptydylargininy 4 (PADI4). W błonie maziowej chorych na RZS ekspresja tego enzymu i cytrulinacja białek są wzmożone [28]. Przypuszcza się, że cytrulinowane własne białka (np. wimentyna, agrekan chrząstki) mogą być prezentowane w restrykcji HLA-DR4 (występowanie cząsteczki DR4 w haplotypie zwiększa 4–5-krotnie ryzyko rozwoju RZS) i mogą inicjować autoreaktywną odpowiedź limfocytów T i B [29]. Oprócz tego u chorych na RZS stwierdza się autoprzeciwciała swoiste dla różnych białek tworzących chrząstkę stawową: denaturowanego kolagenu II, innych typów kolagenu, glikoproteiny chrząstki o masie cząsteczkowej 39 kD, proteoglikanów, białka łącznikowego chrząstki, a także przeciwciała rozpoznające autoantygeny (np. białko jądrowe RA33, białko BiP) występujące w stawach i innych tkankach [21]. Różnorodność autoprzeciwciał wskazuje, że w RZS odpowiedź autoimmunizacyjna jest inicjowana przez wiele antygenów, a jej swoistość może się zmieniać wraz z progresją choroby, klinicznym obrazem i zastosowaną terapią. Przez analogię do modeli u zwierząt (myszy KRN/NOD) [30–33] uważa się, że także w RZS [24] autoprzeciwciała o różnej swoistości (również te rozpoznające autoantygeny pozastawowe) indukują zapalenie poprzez sekwencję zjawisk przedstawionych na ryc. 5. Na początku choroby produkcja autoprzeciwciał jest zależna od autoreaktywnych limfocytów B i sygnału pomocniczego dostarczanego tym komórkom przez autoreaktywne limfocyty T. Na tym etapie przeciwciała mogą być swoiste dla niewielkiej liczby autoantygenów, nie muszą być patogenne, a ich stężenie może być niskie. Wskazują na to obserwacje, że u wielu chorych autoprzeciwciała występują nawet na kilka lat przed objawami klinicznymi. Z czasem repertuar swoistości autoprzeciwciał może się rozszerzać poprzez rozprzestrzenianie się epitopów. Stężenie przeciwciał może wzrastać dzięki protekcyjnemu działaniu wewnątrzkomórkowego receptora (FcRn), który wiąże i chroni IgG przed degradacją oraz pozwala na jej wielokrotną ekspozycję na błonie komórkowej [24]. W tej fazie kompleksy immunologiczne odkładają się na chrząstce stawowej i uruchamiana jest reakcja kaskadowa dopełniacza generująca składową C5a. Anafilatoksyna C5a m.in. działa chemotaktycznie na neutrofile i komórki tuczne. Ponadto zwiększa na komórkach ekspresję FcγR, co umożliwia wiązanie kompleksów immunologicznych i zapoczątkowuje syntezę cytokin prozapalnych. Neutrofile gromadzą się w płynie stawowym, a liczne komórki tuczne lokalizują się często w miejscach degradacji chrząstki. Komórki te uczestniczą w odpowiedzi zapalnej i biorą udział w procesach destrukcyjnych [13, 21]. W ten sposób odpowiedź autoreaktywna aktywuje układ odporności nieswoistej (dopełniacz, FcR na leukocytach), inicjując zapalenie, amplifikowane następnie przez kolejne włączenie komórek układu odporności nabytej. W chorobach reumatycznych limfocyty B wykazują nasiloną zdolność do prezentacji antygenu. Wynika to z wrodzonej i/lub wspomaganej przez środowisko zapalne nadczynności tych komórek. Ważną rolę przypisuje się limfocytom B produkującym RF. Powierzchniowy RF pozwala tym komórkom wychwytywać kompleksy immunologiczne, dzięki czemu mogą one prezentować różne antygeny obce i własne wchodzące w ich skład (ryc. 4.). Limfocyty B produkują także cytokiny prozapalne (IL-6 i niewielkie ilości TNF-α), które odgrywają ważną rolę w patogenezie RZS [21]. Funkcjonowanie autoreaktywnych limfocytów B (prezentację autoantygenów, syntezę autoprzeciwciał) ułatwiają autoreaktywne limfocyty T. W RZS są to głównie limfocyty T rozpoznające białka wywodzące się ze stawu (np. gp39, glikozylowany kolagen II, agrekan) [21].
Tworzenie tkanki limfatycznej i synteza przeciwciał in situ
Synteza autoprzeciwciał może przebiegać w tkankach objętych procesem chorobowym, w których tworzą się skupiska tkanki limfatycznej przypominające grudki wtórnych narządów limfatycznych. Tak zorganizowana tkanka występuje, np. w skórze chorych na łuszczycę, jelicie chorych na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa i reumatoidalnej błonie maziowej. Ten proces jest najlepiej poznany w RZS. Warstwę podwyściółkową reumatoidalnej błony maziowej naciekają różne typy komórek. Badania histologiczne pozwalają wyróżnić 3 typy nacieków (dyfuzyjny, ziarniniakowaty z grudkami limfatycznymi bez ośrodków rozmnażania lub z nimi), różniące się także lokalną syntezą przeciwciał (odpowiednio: niska, umiarkowana i wysoka) [13, 34]. W typie ziarniniakowatym limfocyty T i B lokalizują się głównie w grudkach limfatycznych i ośrodkach rozmnażania, podczas gdy komórki dendrytyczne, makrofagi i komórki plazmatyczne w przylegającej strefie brzeżnej. Taka organizacja nacieków wskazuje, że limfocyty są aktywowane in situ. We wczesnym etapie RZS do błony maziowej przyciągane są z obwodu komórki plazmatyczne mające receptor CXCR3, swoisty dla chemokiny Mig/CXCL9 produkowanej lokalnie przez synowiocyty fibroblastyczne [35]. Za tworzenie ośrodków rozmnażania w reumatoidalnej błonie maziowej odpowiedzialne są inne chemokiny, przyciągające z krążenia limfocyty B (CXCL-13/BCA produkowana przez komórki dendrytyczne grudek) i limfocyty T (CCL-21) [34, 36]. Jednak główną rolę w tym procesie odgrywa limfotoksyna b, produkowana lokalnie przez limfocyty B [34]. Analiza rearanżowanych genów Ig, tworzących BCR na synowialnych limfocytach B, sugeruje, że są one aktywowane in situ przez dotąd niezidentyfikowane antygeny występujące w stawie [21]. Limfocyty B stanowią niewielki odsetek (ok. 5%) komórek naciekających reumatoidalną błonę maziową, ale ich przeżycie i dojrzewanie jest podtrzymywane przez kontakty z innymi komórkami oraz przez czynniki rozpuszczalne. Synowialne limfocyty B syntetyzują autoprzeciwciała (przeciwko kolagenowi II, anty-CPP, RF), są zdolne do prezentacji antygenu limfocytom T i niezbędne dla utrzymania limfocytów T w stanie aktywacji [21, 34]. Jest to populacja heterogenna, obejmująca komórki dojrzałe, aktywowane, plazmatyczne, a także komórki anergiczne. Wydaje się, że tworzenie wtórnej tkanki limfatycznej w chorobach reumatycznych może przebiegać w sposób podobny, jak w warunkach prawidłowych. Nie jest jednak jasne, dlaczego tworzy się ona w miejscach nietypowych i czy proces ten jest inicjowany przez toczącą się odpowiedź zapalną [37].
Czynniki podtrzymujące aktywację i różnicowanie się limfocytów B
Aktywność limfocytów B podtrzymują sygnały kostymulujące, dostarczane przez bezpośredni kontakt z innymi komórkami, a także czynniki wzrostowe i cytokiny. Limfocyty T chorych na RZS wykazują wzmożoną ekspresję CD40L [21]. Próby terapii chorób reumatycznych za pomocą przeciwciała anty-CD40L zakończyły się niepowodzeniem z powodu powikłań zakrzepicą [38]. Obecnie w RZS i TRU trwają badania kliniczne, oceniające skuteczność i bezpieczeństwo blokowania kontaktu limfocytów B z limfocytami T za pomocą białka fuzyjnego CTLA4Ig [39, 40], które zapobiega połączeniu się cząsteczki CD28 (na limfocycie T) z CD80/86 (na limfocycie B). Ostatnie badania wskazują, że w RZS, podobnie jak w innych chorobach autoimmunizacyjnych, nadczynność limfocytów B może być uwarunkowana genetycznie. Ważnym regulatorem osłabiającym sygnał aktywacyjny uruchamiany przez TCR i BCR jest fosfataza tyrozynowa Lyp, kodowana przez gen PTPN22. U chorych na RZS występuje polimorficzna odmiana tego genu, powodująca czynnościowe upośledzenie Lyp, co może bezpośrednio i/lub pośrednio (przez wzmożony sygnał pomocniczy ze strony limfocytów T) nasilać aktywację limfocytów B [41, 42]. Badania dotyczące tego zjawiska są w toku. W reumatoidalnej błonie maziowej kontakt limfocytów B z komórkami podścieliska zarówno przez cząsteczki adhezyjne (VCAM-1, fibronektynę), jak i czynniki wzrostowe wytwarzane przez aktywowane cytokinami (TNF-α, IFNγ) synowiocyty fibroblastyczne, chroni je przed apoptozą i podtrzymuje ich przeżycie [43]. Ważnym czynnikiem wzrostu, podtrzymującym przeżycie, aktywację i różnicowanie się limfocytów B, jest czynnik wzrostu BLyS/BAFF [44, 45]. Białko to występuje zarówno na powierzchni komórek (głównie linii mieloidalnej i na komórkach dendrytycznych), jak i w formie rozpuszczalnej. Wytwarzanie BLyS/BAFF indukują cytokiny (IFNγ, IFN-β, IL-6, IL-10, TNF-α) oraz CD40L. Stężenie BLyS/BAFF w surowicy chorych na RZS, TRU i pierwotny zespół Sjögrena jest podwyższone i koreluje z mianem autoprzeciwciał [46]. Uważa się, że nadprodukcja tego czynnika chroni autoreaktywne limfocyty B przed delecją, umożliwia im zasiedlanie i dojrzewanie w grudkach i strefie brzeżnej wtórnych narządów limfatycznych [47]. W reumatoidalnej błonie maziowej aktywację i różnicowanie się limfocytów B podtrzymują: BLyS/BAFF (produkowany przez synowialne makrofagi i synowiocyty fibroblastyczne), APRIL (wytwarzany przez komórki dendrytyczne) i chemokiny (CXCL-12/SDF-1 z komórek śródbłonka naczyń i synowiocytów) [34, 48]. Trwają badania kliniczne, oceniające skuteczność leczenia chorych przeciwciałem anty-BLyS, które wiąże się do tego czynnika wzrostu, hamuje jego przyłączanie do swoistych receptorów (TACI, BCMA, BAFF-R) i w rezultacie neutralizuje jego działania biologiczne [26, 49, 50]. Podejmowane są także próby kliniczne oceniające skuteczność innych antagonistów BLyS/BAFF [49]. Nadczynność limfocytów B podtrzymują także cytokiny (w RZS przede wszystkim IL-6). Prowadzone są badania oceniające skuteczność neutralizacji IL-6 w terapii chorych na RZS [51]. Ostatnie doniesienia wskazują, że także receptory Toll-podobne (ang. Toll-like receptors – TLR) mogą przyczyniać się do nadczynności limfocytów B, ponieważ jednoczesne rozpoznanie antygenu przez BCR i TLR uniezależnia te komórki od sygnałów kostymulujących (ryc. 4.) [52–55].
Przeciwciała naturalne
Przeciwciała naturalne stanowią komponent układu odporności wrodzonej, występują u osób zdrowych, są głównie klasy IgM oraz rozpoznają z niskim powinowactwem antygeny obce i własne. Produkują je limfocyty B1 i limfocyty B strefy brzeżnej, a ich synteza jest niezależna od ekspozycji na antygeny obce. W warunkach fizjologicznych odgrywają one rolę protekcyjną, np. uczestniczą w usuwaniu własnych zmienionych komórek, działają jako przeciwciała antyidiotypowe (neutralizują patogenne autoprzeciwciała klasy IgG), anty-TCR (blokują autoreaktywne limfocyty T) oraz antycytokinowe [56, 57]. Badania na modelach zapalenia stawów u zwierząt wskazują, że naturalne przeciwciała swoiste dla cytokin i chemokin promujących zapalenie, a zwłaszcza rozpoznające TNF-α, pełnią funkcję protekcyjną [58]. Przeciwciała anty-TNF-α występują także u większości chorych na RZS [58]. Przez analogię do badań na zwierzętach i na podstawie skuteczności terapii anty-TNF-α przypuszcza się, że mogą one mieć korzystne działanie przeciwzapalne. Niektóre obserwacje wskazują, że także RF klasy IgM może być protekcyjnym przeciwciałem naturalnym, które m.in. ułatwia fagocytozę patogennych kompleksów immunologicznych i przez to zapobiega destrukcji tkanek [57]. Uważa się, że przeciwciała naturalne uczestniczą w szybkiej odpowiedzi przeciwinfekcyjnej oraz modulują przebieg odpowiedzi immunologicznej i zapobiegają destrukcyjnej odpowiedzi autoimmunizacyjnej. Z tego względu do terapii niektórych chorób autoimmunizacyjnych wprowadza się preparaty zawierające przeciwciała naturalne [59]. Jednak w szczególnych warunkach, np. po infekcjach wirusowych, przeciwciała naturalne mogą się przekształcać w patogenne autoprzeciwciała klasy IgG. Ten proces jest poprzedzony aktywacją, dojrzewaniem i różnicowaniem się limfocytów B w ośrodkach rozmnażania [60]. Liczne obserwacje wskazują, że to zjawisko jest włączone w patogenezę TRU, może się także przyczyniać do rozwoju innych chorób autoimmunizacyjnych [10, 57, 60].



Piśmiennictwo
1. Budd RC, Fortner KA. T lymphocytes. In: Kelley’s Textbook of Rheumatology. Harris ED Jr, Budd RC, Firestein GS, et al. (eds). Elsevier Saunders, Philadelphia 2005; 133-54. 2. Diamond B, Grimaldi C. B cells. In: Kelley’s Textbook of Rheumatology. Harris ED Jr, Budd RC, Firestein GS, et al. (eds). Elsevier Saunders, Philadelphia 2005; 153-73. 3. Grimaldi MCh, Hicks R, Diamond B. B cell selection and susceptibility to autoimmunity. J Immunol 2005; 174: 1775-81. 4. Hillion S, Rochas C, Youinou P, et al. Expression and reexpression of recombination activating genes. Relevance to the development of autoimmune states. Ann N Y Acad Sci 2005; 1050: 10-8. 5. Manis JP, Tian M, Alt FW. Mechanism and control of class-switch recombination. Trends Immunol 2002; 23: 31-9. 6. Busslinger M. Transcriptional control of early B cell development. Ann Rev Immunol 2004; 22: 55-79. 7. Youinou P, Jamin Ch, Pers JO, et al. B lymphocytes are required for development and treatment of autoimmune diseases. Ann N Y Acad Sci 2005; 1050: 19-33. 8. Martin F, Chan AC. Pathogenic roles of B cells in human autoimmunity: insights from the clinic. Immunity 2004; 20: 517-27. 9. Howard LM, Miller SD. Immunotherapy targeting the CD40/CD154 costimulatory pathway for treatment of autoimmune disease. Autoimmunity 2004; 37: 411-8. 10. Milner ECB, Anolik J, Cappione AA, et al. Human innate B cells: a link between host defense and autoimmunity? Springer Semin Immunopathol 2005; 26: 433-52. 11. Mitschke L, Tsubata T. Molecular interactions regulate BCR signal inhibition by CD22 and CD72. Trends Immunol 2004; 25: 543-50. 12. Fujimoto M, Kuwano Y, Watanabe R, et al. B cell antigen receptor and CD40 differentially regulate CD22 tyrosine phosphorylation. J Immunol 2006; 176: 873-9. 13. Silverman GJ, Carson DA. Roles of B cells in rheumatoid arthritis. Arthritis Res Ther 2003; 5 (Suppl. 4): S1-S6. 14. Panayi GS. B cells: a fundamental role in the pathogenesis of rheumatoid arthritis? Rheumatology 2005; 44 (Suppl. 2): ii3-ii7. 15. Kotzin BL. The role of B cells in the pathogenesis of rheumatoid arthritis. J Rheumatol 2005; 32 (Suppl. 73): 14-8. 16. Bayry J, Lacroix-Desmanez S, Kazatchkine MD, et al. Modulation of dendritic cell maturation and function by B lymphocytes. J Immunol 2005; 175: 15-20. 17. Husson H, Lugli SM, Ghia P, et al. Functional effects of TNF and lymphotoxin alpha1beta2 on FDC-like cells. Cell Immunol 2000; 203: 134-43. 18. Shlomchik M, Mascelli M, Shan H, et al. Anti-DNA antibodies from autoimmune mice arise by clonal expansion and somatic mutation. J Exp Med 1990; 171: 265-97. 19. Samuels J, Ng YS, Coupillaud C, et al. Impaired early B cell tolerance in patients with rheumatoid arthritis. J Exp Med 2006; 201: 1659-67. 20. Samuels J, Ng YS, Coupillaud C, et al. Human B cell tolerance and its failure in rheumatoid arthritis. Ann N Y Acad Sci 2005; 1062: 116-26. 21. Firestein GS. Etiology and pathogenesis of rheumatoid arthritis. In: Kelley’s Textbook of Rheumatology. Harris ED Jr, Budd RC, Firestein GS, et al. (eds). Elsevier Saunders, Philadelphia 2005; 996-1042. 22. Tighe H, Carson DA. Rheumatoid factor. In: Kelley’s Textbook of Rheumatology. Harris ED Jr, Budd RC, Firestein GS, et al. (eds). Elsevier Saunders, Philadelphia 2005; 301-10. 23. Nydegger UE. Immune complexes. In: Kelley’s Textbook of Rheumatology. Harris ED Jr, Budd RC, Firestein GS, et al. (eds). Elsevier Saunders, Philadelphia 2005; 332-41. 24. Solomon S, Kassahn B, Illges H. The role of the complement and the FcγR system in the pathogenesis of arthritis. Arthritis Res Ther 2005; 7: 129-35. 25. Edwards JC, Cambridge G, Abrahams VM. Do self-perpetuating B lymphocytes drive human autoimmune disease? Immunology 1999; 97: 188-96. 26. Edwards JC, Cambridge G. Prospects for B-cell-targeted therapy in autoimmune disease. Rheumatology 2005; 44: 151-6. 27. van Gaalen FA, Linn-Rasker SP, van Venrooij WJ, et al. Autoantibodies to cyclic cytrulinated peptides predict progression to rheumatoid arthritis in patients with undifferentiated arthritis. A prospective cohort study. Arthritis Rheum 2004; 50: 709-15. 28. Vossenaar ER, Zendman AJW, van Venrooij WJ. Citrullination, a possible functional link between susceptibility genes and rheumatoid arthritis. Arthritis Res Ther 2004; 6: 1-5. 29. Utz PJ, Genovese MC, Robinson WH. Unlocking the “PAD” lock on rheumatoid arthritis. Ann Rheum Dis 2004; 63: 330-2. 30. Maccioni M, Zender-Lutz G, Huang H, et al. Arthritogenic monoclonal antibodies from K/BxN mice. J Exp Med 2002; 195: 1071-7. 31. Mastumoto I, Maccionni M, Lee DM, et al. How antibodies to a ubiquitous cytoplasmic enzyme may provoke joint-specific autoimmune disease. Nat Immunol 2002; 3: 360-5. 32. Hirano T. Revival of the autoantibody model in rheumatoid arthritis. Nat Immunol 2002; 3: 342-4. 33. Kamradt T, Schubert D. The role and clinical implications of G6PI in experimental models of rheumatoid arthritis. Arthritis Res Ther 2004; 7: 20-8. 34. Weyand CM, Seyler T, Goronzy JJ. B cells in rheumatoid synovitis. Arthritis Res Ther 2005; 7 (Suppl. 3): S9-S12. 35. Tsubaki T, Takegawa S, Hanamoto H, et al. Accumulation of plasma cells expressing CXCR3 in the synovial sublining regions of early rheumatoid arthritis in association with production of Mig/CXCL9 by synovial fibroblasts. Clin Exp Immunol 2005; 141: 363-71. 36. Manzo A, Paoletti S, Carulli M, et al. Systematic microanatomical analysis of CXCL13 and CCL21 in situ production and progressive lymphoid organization in rheumatoid synovitis. Eur J Immunol 2005; 35: 1347-59. 37. Cupedo T, Mebius RE. Cellular interactions in lymph node development. J Immunol 2005; 174: 21-5. 38. Yazdany J, Davis J. The role of CD40 ligand in systemic erythematosus. Lupus 2004; 13: 377-80. 39. Cron RQ. A signal achievment in the treatment of arthritis. Arthritis Rheum 2005; 52: 2229-32. 40. Dall’Era M, Davis J. CTLA4Ig: a novel inhibitor of costimulation. Lupus 2004; 13: 372-6. 41. Carlton VE, Hu X, Chokkalingam AP, et al. PTPN22 genetic variation: evidence for multiple variants associated with rheumatoid arthritis. Am J Hum Genet 2005; 77: 567-81. 42. Johansson M, Ärlestig L, Hallmans G, et al. PTPN22 polymorphism and anti-cyclic citrullinated peptide antibodies in combination strongly predicts future onset of rheumatoid arthritis and has a specificity of 100% for the disease. Arthritis Res Ther 2005; 8: R19. 43. Ohata J, Zvaifler NJ, Nishio M, et al. Fibroblast-like synoviocytes of mesenchymal origin express functional B cell-activating factor of the TNF family in response to proinflammatory cytokines. J Immunol 2005; 174: 864-70. 44. Mackay F, Browning JL. BAFF: a fundamental survival factor for B cells. Nat Rev Immunol 2002; 2: 465-75. 45. Ng LG, Sutherland AP, Newton R, et al. B cell-activating factor belonging to the TNF family (BAFF)-R is the principal BAFF receptor facilitating BAFF costimulation of circulating T and B cells. J Immunol 2004; 153: 807-17. 46. Pers JO, Daridon C, Devauchelle V, et al. BAFF overexpression is associated with autoantibody production in autoimmune diseases. Ann N Y Acad Sci 2005; 1050: 34-9. 47. Thien M, Phan TG, Gardam S, et al. Excess BAFF rescues self-reactive B cells from peripheral deletion and allows them to enter forbidden follicular and marginal zone niches. Immunity 2004; 20: 655-6. 48. Seyler TM, Park YW, Takemura S, et al. BlyS and APRIL in rheumatoid arthritis. J Clin Invest 2005; 115: 3083-92. 49. Ramanujam M, Davidson A. The current status of targeting BAFF/BlyS for autoimmune diseases. Arthritis Res Ther 2004; 6: 197-202. 50. Keystone E. B cell targeted therapies. Arthritis Res Ther 2005; 7 (Suppl. 3): S13-S18. 51. Goldblatt F, Isenberg DA. New therapies for rheumatoid arthritis. Clin Exp Immunol 2005; 140: 195-204. 52. He B, Qiao X, Cerutti A. CpG DNA induces IgG class switch DNA recombination by activating human B cells through an innate pathway that requires TLR9 and cooperates with IL-10. J Immunol 2004; 173: 4479-91. 53. Kontny E, Rudnicka W, Maśliński W. Receptory Toll-podobne: znaczenie fizjologiczne i udział w patogenezie chorób reumatycznych. Reumatologia 2004; 42: 551-66. 54. Rifkin IR, Ledbetter EA, Busconi L, et al. Toll-like receptors, endogenous ligands, and systemic autoimmune diseases. Immunol Rev 2005; 204: 27-42. 55. Lau CM, Broughton C, Tabor AS, et al. RNA-associated autoantigens activate B cells by combined B cell antigen receptor/Toll-like receptor 7 engagement. J Exp Med 2005; 202: 1171-7. 56. Varambally S, Bar-Dayan Y, Bayry J, et al. Natural human polyreactive IgM induce apoptosis of lymphoid cell lines and human peripheral blood mononuclear cells. Int Immunol 2004; 16: 517-24. 57. Shoenfeld Y, Toubi E. Protective autoantibodies. Role in homeostasis, clinical impotance, and therapeutic potential. Arthritis Rheum 2005; 52: 2599-606. 58. Wildbaum G, Nahir MA, Karin N. Beneficial autoimmunity to proinflammatory mediators restrains the consequences of self-destructive immunity. Immunity 2003; 19: 679-88. 59. Sherer Y, Shoenfeld Y. Intravenous immunoglobulin for immunomodulation of systemic lupus erythematosus. Autoimmun Rev 2006; 5: 153-5. 60. Mockridge CI, Rahman A, Buchan S, et al. Common patterns of B cell perturbation and expanded V4-34 immunoglobulin gene usage in autoimmunity and infection. Autoimmunity 2004; 37: 9-15.