Review paper
Diagnosis and percutaneous treatment of paravalvular leaks

Wstęp

Przecieki okołozastawkowe (ang. paravalvular leaks – PVL) są powikłaniem po zabiegach implantacji sztucznych zastawek serca, zarówno metodą chirurgiczną, jak i przez­cewnikową. Autorzy artykułu skoncentrują się na przeciekach okołozastawkowych u chorych po chirurgicznej wymianie zastawki serca.

Po chirurgicznej wymianie zastawki PVL mogą być wynikiem powikłania infekcyjnego zapalenia wsierdzia, poluzowania lub wyprucia fragmentu szwu chirurgicznego, mogą też powstać wskutek znacznych zmian typu włóknistego i kalcyfikacji w natywnym pierścieniu zastawkowym utrudniających prawidłowy kontakt między nim a pierścieniem sztucznej zastawki.

Częstość występowania wszystkich PVL, w tym również niewielkich, ocenianych w przezprzełykowym badaniu echokardiograficznym, szacuje się na kilkanaście procent u osób po implantacji zastawki aortalnej (ang. aortic valve replacement – AVR) i nieco ponad 20% po implantacji zastawki w pozycji mitralnej (ang. mitral valve replacement – MVR) [1–3].

Według danych z literatury kliniczne objawy PVL (niewydolność serca, hemoliza i zwiększone ryzyko wystąpienia infekcyjnego zapalenia wsierdzia) występują u ok. 1–5% pacjentów po AVR lub MVR [4], przy czym częściej jawne klinicznie są przecieki wokół sztucznej zastawki mitralnej [5].

Badania laboratoryjne

Kwalifikacja do przezskórnego zamknięcia PVL roz­poczyna się od wykluczenia czynnego procesu infekcyjnego – oprócz morfologii krwi oznacza się stężenie wskaźników stanu zapalnego (OB, CRP), w uzasadnionych klinicznie przypadkach wykonuje się również posiewy krwi.

Pośród pacjentów z PVL i hemolizą wewnątrz­naczyniową można rozróżnić takich, u których rozpad erytrocytów jest na tyle nasilony, że doprowadza do klinicznie jawnej niedokrwistości, i takich, u których przy granicznie niskich ilościach RBC i stężeniach hemoglobiny hemolizę można udokumentować jedynie, stwierdzając istotne zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej (LDH), zwiększoną liczbę retykulocytów, spadek stężenia haptoglobiny w osoczu oraz podwyższone stężenie wolnej bilirubiny w osoczu i urobilinogenu w moczu.

Na podstawie obserwacji własnych wydaje się, że istotnym markerem skuteczności zabiegu jest spadek stężenia N-terminalnego propeptydu natriuretycznego typu B (NT--proBNP), jako markera przeciążenia objętościowego. Skuteczne zamknięcie PVL prowadzi do istotnej redukcji lub nawet normalizacji stężeń...


View full text...