Review paper
Transradial approach for coronary angiography: the importance of the learning curve

Wstęp
Koronarografia i angioplastyka wieńcowa z dostępu przez tętnicę promieniową stały się atrakcyjną alternatywą dla zabiegów wykonywanych z dostępu przez tętnicę udową i ramienną. Od kilku lat zabiegi wykonywane tą techniką cieszą się wzrastającym zainteresowaniem. Dostęp promieniowy w większości przypadków eliminuje występowanie naczyniowych powikłań miejscowych i poważnych krwawień. Wiele korzyści wynika z możliwości wcześniejszego uruchomienia pacjenta po zabiegu, skraca się długość pobytu w szpitalu, a w wybranych przypadkach zabieg angioplastyki wieńcowej można wykonać w trybie ambulatoryjnym. Jest on lepiej tolerowany przez pacjenta. Mniejszy jest ból całego ciała i pleców, spowodowany unieruchomieniem, pacjent szybciej się usamodzielnienia, a ponadto zmniejsza się częstotliwość cewnikowania pęcherza moczowego [1–4]. Przezskórne interwencje wieńcowe z dostępu przez tętnicę promieniową wymagają jednak pewnych umiejętności i doświadczenia, które pozwolą uniknąć trudności związanych z tą techniką, szczególnie na początku stosowania, i pozwolą na taką samą skuteczność jak ta uzyskiwana przy stosowaniu dostępu udowego. Podstawowe trudności, na jakie napotyka operator, to mały rozmiar tętnicy promieniowej i jej tendencja do obkurczania się. Stwarza to problemy związane z uzyskaniem dostępu do tego naczynia, a przedłużające się manewrowanie cewnikami może wywołać skurcz naczynia, który uniemożliwi dokończenie lub nawet wykonanie zabiegu z dostępu promieniowego i wymusi zmianę dostępu na inny. Krzywa uczenia techniki z dostępu promieniowego jest trudna nawet dla doświadczonych kardiologów interwencyjnych i to wydaje się być główną przeszkodą w szerszym jej stosowaniu w wielu ośrodkach.


Zalety dostępu promieniowego
W większości ośrodków rutynowym dostępem naczyniowym w trakcie wykonywania koronarografii lub zabiegu angioplastyki jest tętnica udowa prawa. Jest to uwarunkowane doświadczeniem i tradycją w poszczególnych ośrodkach. Z zabiegiem tym związane są jednak pewne niedogodności i ograniczenia. Przede wszystkim wymaga unieruchomienia chorego w pozycji leżącej po zabiegu, co zwykle jest źle tolerowane przez pacjentów z ciężką niewydolnością krążenia, z chorobami płuc, ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lub biodra. Mimo postępu technicznego urządzeń do zamykania tętnicy udowej i unieruchomienia pacjenta, zabieg ten ciągle wiąże się z dość dużą liczbą powikłań miejscowych. Wymienić należy tu...


View full text...