Rola skojarzonego leczenia inhibitorami ACE i blokerami receptora AT1 w hamowaniu progresji przewlekłej choroby nerek

Gwałtownie rosnąca liczba chorych ze schyłkową niewydolnością nerek jest poważnym problemem współczesnej nefrologii. Wysokie koszty leczenia nerkozastępczego potęgują wydatki na cele służby zdrowia, co rzutuje na finanse wszystkich pañstw na świecie. Poszukiwanie sposobów opóźniania postępu przewlekłej choroby nerek (PCHN) to wciąż aktualne wyzwanie dla nefrologów.
Progresja PChN to proces toczący się latami, nierzadko trwający mimo ustąpienia czynnika uszkadzającego nerki [1].
Liczne badania kliniczne dostarczyły dowodów, że najważniejszymi czynnikami oddziaływującymi na rozwój PCHN są nadciśnienie tętnicze i białkomocz [2].
Angiotensyna II (ANG II) i aldosteron, główne składowe układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) odgrywają w tym procesie najważniejszą rolę [3]. Angiotensyna II powoduje zmiany hemodynamiczne w nerkach, a także uczestniczy w destrukcji nerek: we włóknieniu cewkowo-śródmiąższowym, atrofii cewek nerkowych i skleryzacji kłębuszków nerkowych [1, 4].
Następstwa działania ANG II mające wpływ na progresję PChN przedstawiono w tab. I [5].
Inhibitory ACE (ACEI) i blokery receptora AT1 dla ANG II (ARB) skutecznie ograniczają aktywnośś ANG II [6, 7]. Mechanizmy ACEI i ARB przedstawia ryc. 1.

Anderson, Rennke i Brenner przedstawili jako pierwsi dowody, że ACEI zmniejszają białkomocz i ograniczają uszkodzenie nerek u szczurów po ablacji nerek [8]. Nefroprotekcyjne działanie ACEI u ludzi obciążonych cukrzycą typu 1 zostało przedstawione przez Lewisa, Hunsicketa i wsp. w 1993 r. [9]. Następnie to samo działanie wykazano w niecukrzycowej chorobie nerek [10].
Popularne obecnie przekonanie, że leczenie ACEI może prowadziś do regresji PChN [3, 11], wymaga dalszych pogłębionych badañ, choś w świetle dotychczasowych doniesieñ wydaje się wielce prawdopodobne.
Blokery receptora AT1 są silnym czynnikiem hamującym wszystkie następstwa działania ANG II. Wykazano, że charakteryzują się podobnym działaniem hipotensyjnym jak ACEI, wolne są przy tym od typowych dla ACEI działań ubocznych [12, 13]. W niektórych modelach eksperymentalnych [14] ARB hamowały progresję uszkodzenia nerek. Rewuzzi i wsp. donieśli w 1999 r., że ARB i ACEI wykazują zbliżoną skuteczność w redukcji białkomoczu u osób z chorobami nerek o różnej etiologii [15]. W dużych badaniach klinicznych dotyczących chorych z nefropatią wikłającą cukrzycę typu 2 uzyskano dowody spowolnienia rozwoju PChN [16–18].
Stosowanie nawet wysokich...


Pełna treść artykułu...