Rozpoznawanie i leczenie niewydolności serca – aspekty praktyczne

Niewydolność serca jest złożonym zespołem chorobowym o niejednoznacznym obrazie klinicznym. Diagnostyka niewydolności serca powinna być przeprowadzona zgodnie z zaproponowanym w wytycznych algorytmem postępowania. Badaniem ostatecznie weryfikującym rozpoznanie jest echokardiografia. Obecnie wyróżnia się trzy postacie niewydolności serca, dla których podstawowym kryterium różnicującym jest frakcja wyrzucania: niewydolność serca z upośledzoną frakcją wyrzucania, niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzucania oraz postać pośrednia, czyli niewydolność serca z pośrednią frakcją wyrzucania. W odniesieniu do niewydolności serca z dysfunkcją skurczową istnieją ściśle określone zasady postępowania, które pozwalają znacząco przedłużyć życie chorych i poprawić jego komfort. W odniesieniu do pozostałych postaci niewydolności serca podstawą postępowania pozostaje zapobieganie i leczenie chorób współistniejących.

Heart failure is complex clinical syndrome characterized by a heterogeneous clinical picture. Heart failure diagnosis should follow the diagnostic algorithm proposed in the guidelines. However, echocardiography remains the fundamental diagnostic test finally verifying the heart failure diagnosis. At present there are three forms of heart failure stratified by ejection fraction: heart failure with reduced ejection fraction (HFrEF), heart failure with preserved ejection fraction (HFpEF), and an intermediate form, heart failure with mid-range ejection fraction (HFmrEF). We have well-established guidelines for the management of heart failure with reduced ejection fraction, which prolong survival and improve comfort of life. On the other hand, management of other forms of heart failure is mainly based on the prevention and treatment of comorbidities.