Rywaroksaban – bezpieczna opcja terapeutyczna u pacjentów z zespołem antyfosfolipidowym? Doświadczenia własne na podstawie 23 przypadków

Wprowadzenie

Zespół antyfosfolipidowy (APS) jest schorzeniem autoimmunologicznym, które charakteryzuje się występowaniem zakrzepicy żylnej i tętniczej i/lub nawracającymi utratami ciąż przy obecności przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL) [1]. Obecność przeciwciał antyfosfolipidowych można uznać za przetrwałą, gdy przeciwciała antykardiolipinowe (aCL) lub przeciwciała przeciwko β2-glikoproteinie I (aβ2GPI) klas IgM lub IgG bądź antykoagulant toczniowy (LA) wykrywane są dwukrotnie w odstępie 12 tygodni.
Aktualnym standardem leczenia APS przebiegającego ze zdarzeniami zakrzepowymi jest stosowanie warfaryny. Lek zapobiega przyszłym nawrotom powikłań zakrzepowych i/lub występowaniu niepowodzeń położniczych [2]. Działanie przeciwzakrzepowe wymaga monitorowania na podstawie międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR), którego wartość musi mieścić się w zakresie terapeutycznym.
U niektórych pacjentów z APS wielkość współczynnika INR może się zmienić ze względu na rozbieżne wyniki oznaczeń czasu protrombinowego uzyskiwane dla stosowanych odczynników w związku z obecnością antykoagulantu toczniowego [1]. Doustne leki przeciwzakrzepowe niebędące antagonistami witaminy K (NOAC) nie wykazują tej interakcji. Dzięki temu leki z tej grupy mają szansę stać się alternatywą dla warfaryny w rutynowym leczeniu chorych z APS. Nie ma aktualnie danych klinicznych pochodzących z randomizowanych badań klinicznych, które potwierdzałyby skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leków z grupy NOAC.

Seria analizowanych przypadków

Dwudziestu trzech chorych z rozpoznanym APS otrzymujących rywaroksaban (doustny lek przeciwzakrzepowy niebędący antagonistą witaminy K) w okresie od września 2013 r. do lutego 2016 r. poddano obserwacji w naszej klinice pod kątem nawrotów zakrzepicy lub zdarzeń krwotocznych. Analiza objęła wyłącznie kobiety – 17 pacjentek z pierwotnym APS i 6 ze współistniejącym toczniem rumieniowatym układowym (SLE). Wszystkie pacjentki spełniały kryteria klasyfikacyjne APS z Sydney przed rozpoczęciem terapii. Przed rozpoczęciem podawania rywaroksabanu u pacjentek zebrano wywiad, przeprowadzono badanie kliniczne i badania laboratoryjne oraz potwierdzono rozpoznanie APS. Wszystkie pacjentki były leczone hydroksychlorochiną. Przyczyny zastosowania rywaroksabanu obejmowały: labilność INR/uproszczenie leczenia (n = 7), decyzję pacjentki (n = 8), nawracającą zakrzepicę (n = 6) i zatorowość płucną (n = 2).
Dwadzieścia pacjentek było...


Pełna treść artykułu...