Sesja plenarna IV
The use of mesotherapy in dermatological treatment

Mezoterapia to technika wstrzykiwania śródskórnie lub podskórnie w miejsca zmienione chorobowo bardzo małych dawek leków lub innych substancji biologicznie czynnych. Nazwa pochodzi od greckiego słowa mezo oznaczającego środek lub łacińskiego śród. Technika ta polega na podawaniu w formie iniekcji preparatów farmakologicznych, z których uwalniane są do ostrzykiwanych obszarów substancje czynne. Umożliwia to utworzenie depozytu, z którego lek uwalnia się stopniowo, nie wywołując efektów ogólnoustrojowych występujących przy jego podaniu w terapii doustnej czy dożylnej. Środek farmakologiczny przedostaje się następnie do układu krwionośnego i limfatycznego, zdecydowanie wolniej, jeśli podany jest bardziej powierzchownie. Iniekcje wykonuje się przy użyciu pistoletu dozującego dawki bądź strzykawką w postaci kilkudziesięciu lub kilku nakłuć w obrębie leczonego obszaru skóry.
W mezoterapii igłowej wyróżnia się kilka technik wykonywania nakłuć:
• śródnaskórkową – najbardziej powierzchowną, wykorzystywaną w biorewitalizacji skóry,
• nappage – śródskórne nakłucia pod odpowiednim kątem wprowadzania igły na głębokość 3–4 mm, które wykorzystuje się w leczeniu cellulite i chorób owłosionej skóry głowy,
• podawanie preparatów w obszary na granicy naskórka i skóry właściwej, co powoduje powstawanie grudek, technikę tę stosuje się w korekcji zmarszczek, zwłaszcza okolicy podoczodołowej, policzków, szyi, dekoltu czy grzbietów rąk,
• punktowe głębokie śródskórne i podskórne iniekcje stosowane w zabiegach redukcji tkanki tłuszczowej i przy wypełnianiu głębokich zmarszczek.
Mezoterapię wprowadził i użył po raz pierwszy w 1952 r. francuski lekarz Michael Pistor [1]. Stosował on punktowe iniekcje leków w leczeniu dolegliwości bólowych w przebiegu chorób reumatycznych, laryngologicznych, neurologicznych i innych [1, 2]. Mezoterapia była od dość dawna stosowana w medycynie w Europie. W latach 70. XX w. zaczęto wykorzystywać ją także w dermatologii, zwłaszcza w dermatologii estetycznej. Stała się ona ostatnio stosunkowo modną, bezinwazyjną metodą leczenia w Stanach Zjednoczonych. Wiele substancji podawanych w mezoterapii zostało zatwierdzonych przez Agencję do spraw Żywności i Leków (Food and Drug Administration – FDA).
Wybór substancji leczniczej podawanej tą metodą zależy od patofizjologii leczonej choroby. Obecnie na rynku jest dostępnych bardzo wiele preparatów z pojedynczą lub wieloma substancjami aktywnymi, wykorzystywanymi w konkretnych chorobach. Lekarz może również samodzielnie opracować skład mieszanki leczniczej, dostosowany do rodzaju zaplanowanego zabiegu oraz potrzeb pacjenta, pod warunkiem że zastosowane składniki mieszanek mają odpowiednie certyfikaty do podawania parenteralnego [3, 4]. Do najczęściej stosowanych grup substancji czynnych należą m.in.: leki wazodylatacyjne, flebotoniczne, lipolityczne, immunostymulujące, przeciwzapalne, anestetyki miejscowe, hormony, witaminy, antybiotyki, enzymy proteolityczne, minerały, wyciągi roślinne i inne, zarówno pochodzenia naturalnego, jak i syntetyczne. W piśmiennictwie nadal jest jednak zbyt mało doniesień udokumentowanych badaniami naukowymi o wynikach leczenia wieloma proponowanymi substancjami czynnymi. Większość z tych prac przedstawia wyniki subiektywnej oceny klinicznej lub ma charakter dokumentacji fotograficznej. Podnosi się ciągle problem konieczności potwierdzenia efektów leczenia mezoterapią badaniami farmakokinetycznymi, ustalenia dopuszczalnych stężeń stosowanych substancji czynnych, składu preparatów mieszanych oraz bezpieczeństwa ich stosowania. Mezoterapia stała się ostatnio szeroko wykorzystywana zwłaszcza w dermatologii estetycznej, lecz wachlarz wskazań do jej zastosowania wymaga nadal w wielu przypadkach udokumentowania działania stosowanych substancji czynnych rzetelnymi badaniami naukowymi wykonanymi w dużej grupie chorych.
Pojawiły się ostatnio pojedyncze doniesienia naukowe potwierdzające klinicznie, histolopatologicznie oraz badaniami za pomocą mikroskopu elektronowego skuteczność działania mezoterapii z zastosowaniem roztworu kwasu hialuronowego i różnych witamin w biorewitalizacji skóry twarzy. Amin i wsp. [5] wykazali poprawę kliniczną po 6 miesiącach mezoterapii z użyciem tych substancji na skórę twarzy. Nie stwierdzili natomiast istotnych różnic w badaniach histopatologicznych. Na uwagę zasługuje jednak to, że w mikroskopie elektronowym wykazano obecność włókien kolagenowych o mniejszej średnicy, co może świadczyć o powstawaniu nowych włókien pod wpływem mezoterapii. O tworzeniu się kolagenu stymulowanego poprzez zabiegi mezoterapii donoszą także inni autorzy [6, 7]. Schmults i wsp. [8] wykazali również u pacjentów, którym wykonywano zabiegi mezoterapii z substancjami czynnymi, obecność nowych włókien kolagenu. Iorizzo i wsp. [9] donoszą także o poprawie kondycji skóry po zastosowaniu preparatów kwasu hialuronowego i kompleksu witamin. Ich zdaniem mezoterapia powinna być zalecana w usuwaniu łagodnych i średnio nasilonych objawów starzenia się skóry związanych z wiekiem, ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe, u palaczy, a także w profilaktyce starzenia się skóry. Zdaniem większości autorów zabiegi mezoterapii w biorewitalizacji skóry można wykonywać w obrębie skóry twarzy, szyi, dekoltu, ramion, podudzi i grzbietów rąk [8–13].
Śródskórne iniekcje substancji czynnych zwiększają metabolizm komórek oraz stymulują fibroblasty do produkcji kolagenu i elastyny, poprawia się jakość macierzy zewnątrzkomórkowej, a także mikrokrążenie w skórze właściwej i tkance podskórnej [14].
Mezoterapię wykorzystuje się również w profilaktyce i leczeniu cellulite. Wstrzykiwane miejscowo substancje czynne mają powodować lipolizę i poprawiać metabolizm komórek tłuszczowych oraz krążenie miejscowe [15]. Substancje czynne działają rozszerzająco na naczynia (krzemionka organiczna, wyciąg z nostrzyka i rutyny, fosfatydylocholina) lub lipolitycznie (tiratricol, ksantyny, wyciąg z karczocha, pirogronian sodu). Stosuje się również leki przeciwzapalne, enzymy, koenzymy, wyciągi ziołowe i hormony [16–18]. Nie wszyscy autorzy są przekonani o skuteczności mezoterapii w leczeniu cellulite. Rotunda i wsp. [16, 17] uważają, że nie ma udokumentowanych badań potwierdzających skuteczność działania substancji czynnych, a nawet bezpieczeństwa ich stosowania. Podkreśla się jednak rolę mezoterapii w leczeniu cellulite jako jednej z wielu metod w leczeniu skojarzonym czy jako terapii uzupełniającej [19]. Istnieją również kontrowersje odnośnie do zastosowania fosfatydylocholiny w mezoterapii cellulite. Motolese [20], przedstawiając działanie farmakokinetyczne tej substancji i jej wpływ na komórki tłuszczowe, uważa, że wstrzykiwana, zazwyczaj łącznie z dezoksycholanem sodu, działa adypolitycznie, a nie lipolitycznie. Podanie tych substancji metodą mezoterapii mogłoby spowodować uszkodzenia w obrębie skóry właściwej. Autor proponuje nawet zmianę nazewnictwa zabiegu na intralipoterapię, co wiąże się z głębszym, tj. pod tkankę podskórną, podaniem tych związków.
Mezoterapię wykorzystuje się również w profilaktyce i leczeniu wielu innych chorób skóry. Donoszono o dobrych wynikach leczenia tą techniką keloidów, blizn i rozstępów skóry [4, 21–24]. W tych przypadkach znajdują zastosowanie witaminy A, E i C działające przeciwzapalnie, antyoksydacyjnie, a także wpływające na biosyntezę włókien kolagenowych [9], wyciągi roślinne, przykładowo z wąkroty azjatyckiej, która poza pobudzeniem syntezy kolagenu wpływa na naczynia krwionośne w skórze, oraz krzemionka organiczna [25] i inne, np. polideoksyrybonukleotydy [24].
Zabiegi mezoterapii stosuje się także w leczeniu chorób skóry owłosionej głowy, tj. w łysieniu telogenowym, androgenowym, związanym z nasilonym łojotokiem, a także w łysieniu plackowatym, często jako terapię wspomagającą inne metody terapeutyczne [22, 26]. Wyniki badań własnych potwierdziły skuteczność zastosowania mezoterapii w leczeniu łysienia telogenowego i androgenowego, zwłaszcza jeśli współistniały objawy łojotoku oraz odmiany zwykłej łysienia plackowatego. W leczeniu łysienia plackowatego aplikuje się miejscowo czynniki drażniące skórę owłosioną głowy. Podawane metodą mezoterapii leki wykazują podobne korzystne działanie. W cięższych odmianach alopecia areata, tj. odmianie całkowitej i uogólnionej, mezoterapia może być wykorzystana w połączeniu z innymi metodami terapeutycznymi lub stanowić alternatywę dla pacjentów oczekujących na wdrożenie innego leczenia, co poprawia ich stan psychiczny. U pacjentek z łysieniem telogenowym, które często wiązało się z restrykcyjną dietą, stresem czy podawaniem leków, zwłaszcza hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych, dobre efekty mezoterapii obserwowano już po trzech zabiegach. Substancjami aktywnymi stosowanymi w mezoterapii chorób włosów są: krzemionka organiczna, dekspantenol, pierwiastki śladowe, minoksydil, kompleks multiwitaminowy i biotyna.
Krzemionka organiczna stanowi podstawowy składnik tkanki łącznej. Indukuje proliferację fibroblastów i regenerację włókien elastycznych i kolagenowych. Oprócz leczenia różnych postaci łysienia jest ona wykorzystywana również w terapii cellulite i usuwaniu objawów starzenia się skóry [25].
Dekspantenol jest kwasem organicznym i prekursorem witaminy B5. Dobrze rozpuszcza się w wodzie, dzięki czemu wnika do skóry właściwej, korzeni włosów i płytek paznokciowych, gdzie przekształca się w witaminę B5. Jest stymulatorem wzrostu i odnowy komórek naskórka oraz skóry właściwej. Odgrywa rolę w procesie namnażania komórek mieszka włosowego, wpływając na zwiększenie szybkości wzrostu i grubości włosa. Wykazuje również działanie przeciwzapalne oraz oddziałuje na metabolizm lipidów, co ma szczególne znaczenie w łysieniu łojotokowym, jak również w innych postaciach łysienia [3, 22, 25, 27].
Pierwiastki śladowe (oligoelementy), tj. chrom, kobalt, miedź, żelazo, fluor, jod, cynk, magnez, selen, krzem, nikiel i wanad, działają przeciwzapalnie oraz regulują wydzielanie łoju [28, 29].
Inny z leków stosowany w mezoterapii chorób skóry owłosionej głowy – minoksydil – wykazuje długotrwałe działanie rozkurczające naczynia. Stymuluje wzrost syntezy glikozaminoglikanów i przyłączanie cysteiny w mieszkach włosowych, co powoduje wydłużenie fazy anagenu. Wykorzystuje się go głównie w łysieniu androgenowym [30, 31].
W leczeniu, zwłaszcza łysienia telogenowego, aplikuje się także kompleks multiwitaminowy znajdujący również szerokie zastosowanie w usuwaniu objawów starzenia się skóry. Jest to substancja syntetyczna, zawierająca syntetyczne odpowiedniki witamin, aminokwasów, soli mineralnych, kwasów nukleinowych i koenzymów. W terapii różnych postaci łysienia podaje się również biotynę (witaminę H lub B7), która jest kofaktorem enzymów pełniących ważną funkcję w biosyntezie i przemianie kwasów tłuszczowych, węglowodanów i białek. Wpływa ona także na prawidłową gospodarkę lipidów skóry. W przypadku jej braku dochodzi do zwiększenia czynności gruczołów łojowych, a włosy wykazują skłonność do wypadania [32, 33]. O dobrych efektach leczenia mezoterapią chorych z łysieniem androgenowym, któremu towarzyszy wzmożony łojotok donoszą również inni autorzy [3, 4]. Obserwowany u leczonych pacjentów odrost włosów szacują na około 20%.
Mezoterapia znajduje także zastosowanie w leczeniu uszkodzeń skóry, takich jak: rany, oparzenia, owrzodzenia i odleżyny [34, 35]. Najczęściej wykorzystywaną substancją czynną są polidezoksyrybonukleotydy, które stymulują wzrost i aktywność wydzielniczą fibroblastów. Są one używane również po zabiegach dermabrazji, zabiegach laserowych, krioterapii i peelingach chemicznych [24]. Istnieją także doniesienia o dobrych efektach w leczeniu zmian o typie melazmy [36, 37]. Lee i wsp. [37] stosowali mezoterapię z inhibitorem tyrozynazy u 89 kobiet. Po 12-tygodniowej terapii odnotowali poprawę kliniczną, która dotyczyła 76% leczonych.
Mezoterapia coraz częściej wykorzystywana jest w leczeniu wielu chorób skóry i defektów kosmetycznych. Wybierając tę alternatywną terapię, należy jednak pamiętać o przeciwwskazaniach. Bezwzględnie nie należy wykonywać tych zabiegów u kobiet ciężarnych, w okresie karmienia, w przypadkach infekcji wirusowych, bakteryjnych, chorób autoimmunologicznych, a także przy nadwrażliwości na poszczególne substancje planowane do iniekcji. Względnymi przeciwwskazaniami są choroby metaboliczne, takie jak cukrzyca, a także przyjmowanie pewnych leków (leki przeciwzakrzepowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne). Należy również pamiętać o możliwości wystąpienia niepożądanych objawów ubocznych, takich jak rumień, obrzęk, zasinienie skóry czy sprowokowanie wystąpienia lub zaostrzenia niektórych dermatoz, np. łuszczycy czy liszaja płaskiego. Wydaje się, że dalszy rozwój mezoterapii i jej szersze wykorzystanie jako metody leczenia wymaga bezwzględnie większej liczby udokumentowanych naukowo badań odnośnie działania farmakokinetycznego poszczególnych substancji czynnych, dokładnego sprecyzowania ich stężeń i składu poszczególnych preparatów złożonych, a także wykazania ich bezpieczeństwa. Praca finansowana z Funduszu Pracy Statutowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi nr 503-7064-1.
Piśmiennictwo
1. Pistor M.: Mésothérapie pratique. Masson Paris 1998.
2. Pistor M.: What is mesotherapy? Chir Dent Fr 1976, 46, 59-60.
3. Miękoś-Zydek B., Czyż P., Graczyk A.: Mezoterapia w dermatologii i dermatologii estetycznej. [w:] Z. Adamski, A. Kaszuba (red.). Dermatologia dla kosmetologów. Wydawnictwo Naukowe UM im. Karola Marcinkowskiego, Poznań 2008, 270-274.
4. Nunberg-Sawicka M.: Mezoterapia: wskazania, zabiegi, substancje. Med Estet Anti-Aging 2008, 2, 23-29.
5. Amin S.P., Phelps R.G., Goldberg D.J.: Mesotherapy for facial skin rejuvenation: a clinical, histologic, and elektron microscopic evaluation. Dermatol Surg 2006, 32, 1467-1472.
6. Wang F., Garza L.A., Kang S., Varani J., Orringer J.S., Fisher G.J. i inni: In vivo stimulation of de novo collagen production caused by cross-linked hyaluronic acid dermal filler injections in photodamaged human skin. Arch Dermatol 2007, 143, 155-163.
7. Kerscher M., Bayrhammer J., Reuther T.: Rejuvenating influence of a stabilized hyaluronic acid-based gel of nonanimal origin on facial skin aging. Dermatol Surg 2008, 34, 720-726.
8. Schmults C.D., Phelps R., Goldberg D.J.: Nonablative facial remodeling erythema reduction and histologic evidence of new collagen formation using a 300 microsecond 1064-nm Nd:YAG laser. Arch Dermatol 2004, 140, 1373-1376.
9. Iorizzo M., De Padova M.P., Tosti A.: Biorejuvenation: theory and practice. Clin Dermatol 2008, 26, 177-181.
10. Cavallini M.: Biorevitalization and cosmetic surgery of the face: synergies of action. J Appl Cosmetol 2004, 22, 125-132.
11. Tordjman M.: Rajeunissement cutané du décolleté par mésothérapie. J Méd Esthét Chir Dermatol 2003, 30, 118.
12. De Padova M.P., Bellavista S., Iorizzo M., Tosti A.: A new option for hand rejuvenation. Pract Dermatol 2006, 8, 12-15.
13. Tosti A., De Padova M.P.: Atlas of mesotherapy in skin rejuvenation. Informa Healthcare, London 2007, 35-49.
14. Doutre M.S., Beylot C.: Side effects of mesotherapy. Terapie 1997, 52, 93-96.
15. Kozłowska U.: Mezoterapia jako alternatywa terapeutyczna łysienia, starzenia się skóry, cellulite. Sprawozdanie z konferencji szkoleniowej. Dermatol Estet 2004, 6, 171-172.
16. Rotunda A.M., Avram M.M., Aram A.S.: Cellulite: rola terapii z zastosowaniem iniekcji. Ars Medica Aesthetica 2006, 2, 29-43.
17. Rotunda A.M., Kolodney M.: Mesotherapy and phosphatidylcholine injections: historical clarification and review. Dermatol Surg 2006, 32, 465-480.
18. Matarasso A., Pfeifer TM.; Plastic Surgery Educational Foundation DATA Committee: Mesotherapy for body contouring. Plast Reconstr Surg 2005, 115, 1420-1424.
19. Rohrich R.: Mesotherapy: what is it? Does it work? Plast Reconstr Surg 2005, 115, 1425.
20. Motolese P.: Uwagi na temat zastosowania roztworu fosfatydylocholiny i dezoksycholanu sodu w medycynie estetycznej. Med Estet Przeciwst 2006, 5, 129-132.
21. Musto T.A.: Scars and keloids. BMJ 2004, 328, 1329-1330.
22. Goliat E.: Mezoterapia w dermatologii estetycznej. Sympozjum SLDE – sprawozdanie. Med Estet Przeciwst 2006, 5, 84-85.
23. Lorkowska-Precht M.: Leczenie rozstępów – mezoterapia i metody kojarzone. Dermatol Estet 2007, 9, 198.
24. Cattarini G., Cavallini M.: Właściwości chemiczne i biologiczne oraz zastosowanie w leczeniu defektów estetycznych kompleksu PDRN. Med Estet Przeciwst 2005, 4, 15-22.
25. Jurkowska S.: Surowce kosmetyczne Ekoprem. Dąbrowa Górnicza 1999.
26. Broniarczyk-Dyła G., Prusińska-Bratoś M., Wawrzycka-Kaflik A.: Wstępna ocena efektu zastosowania mezoterapii w leczeniu chorób skóry owłosionej głowy. Derm Estet 2005, 37, 75-79.
27. Góra J.: Witaminy w kosmetykach. Cz. 1. Pol J Cosmetol 1998, 4, 18-24.
28. Szymańska J.A., Czerski J.: Wybrane metale i ich związki stosowane w formach farmaceutycznych i kosmetycznych – mangan i kobalt. Pol J Cosmetol 2001, 4, 225-230.
29. Szymańska J.A., Czerski J.: Wybrane metale i ich związki stosowane w formach farmaceutycznych i kosmetycznych – nikiel. Pol J Cosmetol 2002, 2, 107-112.
30. Broniarczyk-Dyła G., Prusińska-Bratoś M., Arkuszewska C.: Etiopatogeneza, obraz kliniczny i metody leczenia łysienia androgenowego. Dermatol Estet 1999, 2, 4-10.
31. Vexiau P., Chaspoux C., Boudou P., Fiet J., Jouanique C., Hardy N. i inni: Effects of minoxidil 2% vs. cyproterone acetate treatment on female androgenetic alopecia: a controlled, 12-month randomized trial. Br J Dermatol 2002, 146, 992-999.
32. Góra J.: Witaminy w kosmetykach. Biotyna. Pol J Cosmetol 1998, 4, 167-168.
33. Somer E.: Encyklopedia witamin i składników mineralnych. Amber, Warszawa 1997.
34. Rubegni P., De Aloe G., Mazzatenta C., Cattori- ni L., Fimiani M.: Clinical evaluation of the trophic effect of polydeoxyribonucleotide (PDRN) in patients undergoing skin explants. A pilot study. Curr Med Res Opin 2001, 17, 128-131.
35. De Aloe G., Rubegni P., Biagioli M., Taddeucci P., Fimiani M.: Skin graft donor site and use of polydeoxyribonucleotide as a treatment for skin regeneration: a randomized, controlled, double-blind, clinical trial. Wounds 2004, 16, 258-263.
36. Al-Khenaizan S.: Facial cutaneous ulcers following mesotherapy. Dermatol Surg 2008, 34, 832-835.
37. Lee J.H., Park J.G., Lim S.H., Kim J.Y., Ahn K.Y., Kim M.Y. i inni: Localized intradermal microinjection of tranexamic acid for treatment of melasma in Asian patients: a preliminary clinical trial. Dermatol Surg 2006, 32, 626-631.