Skojarzenie erlotynibu z bewacyzumabem prowadzi do wydłużenia PFS u chorych na EGFR+ niedrobnokomórkowego raka płuca
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 07.11.2014
Źródło: Kato T, Seto T, Nishio M. Erlotinib plus bevacizumab (EB) versus erlotinib alone (E) as first-line treatment for advanced EGFR mutation–positive nonsquamous non-small cell lung cancer (NSCLC): An open-label randomized trial. J Clin Oncol 32:5s, 2014 (supp
Mediana PFS u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR leczonych inhibitorami kinazy tyrozynowej wynosi około 13 miesięcy. Wykazano, że dodanie bewacyzumabu do erlotynibu w tej grupie chorych prowadzi do istotnego wydłużenia czasu wolnego od progresji choroby.
Do otwartego randomzowanego badania kliniczego włączano chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR w stopniu zaawansowania IIIB/IV. Chorzy w stanie sprawności ECOG 0 lub 1, nieleczeni wcześniej chemioterapią, zostali losowo przydzieleni do jednej z dwóch grup terapeutycznych: w jednej grupie stosowano erlotynib w dawce 150 mg na dobę oraz bewacyzumab w dawce 15 mg/kg co 3 tygodnie, w drugiej grupie chorzy otrzymywali sam erlotynib w dawce 150 mg na dobę. Leczenie prowadzono do progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Drugorzędowymi punktami końcowymi były: przeżycie całkowite (ang. overall survival, OS), odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR), bezpieczeństwo oraz jakość życia.
Do badania od lutego 2011 roku do marca 2012 włączono 154 chorych (po 77 chorych do każdej grupy). Nie odnotowano znaczących różnic dotyczących wieku, płci, stopnia zaawansowania czy typu mutacji w genie EGFR pomiędzy grupami. Wykazano wydłużenie mediany PFS u chorych leczonych erlotynibem w skojarzeniu z bewacyzumabem (16,0 miesięcy vs 9,7 miesiąca w ramieniu z samym erlotynibem; HR 0,54; 95% CI, 0,36-0,79; p=0,0015).
W podgrupie chorych z delecją w eksonie 19 genu EGFR mediana PFS wynosiła 19,8 miesiąca u chorych leczonych ertlotynibem/bewacyzumabem, podczas gdy u chorych leczonych jedynie erlotynibem wynosiła ona 10,3 miesiąca. U chorych z substytucją L858R mediana PFS wynosiła 13,9 miesiąca i 7,1 miesiąca odpowiednio w grupie chorych otrzymujacych erlotynib/bewacyzumab oraz sam erlotynib.
Wysypkę 3.i 4. stopnia obserwowano częściej w grupie chorych leczonych erlotynibem/bewacyzumabem niż u chorych leczonych samym inhibitorem kinazy tyrozynowej (odpowiednio 25,3% i 19,5%), podobnie jak krwawienie 3 lub 4. stopnia (2,7% vs 0% odpowiednio w grupie erlotynib/bewacyzumab i erlotynib). Działania niepożądane poddawały sie leczeniu objawowemu, a ich profil był zgodny z profilem toksyczności obu leków. U pięciu chorych rozpoznano śródmiąższową chorobę płuc, ale nie obserwowano różnic pomiędzy grupami terapeutycznymi.
PODSUMOWUJĄC: skojarzenie erlotynibu z bewacyzumabem u chorych na niedrobnokomórkowego niepłaskonabłonkowego raka płuca z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR wiąże się z istotnym wydłużeniem czasu wolnego od progresji choroby. Dodatkowo analiza podgrup wskazuje, że korzyści te są największe u chorych z obecnością aktywującej delecji w eksonie 19 genu EGFR.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Drugorzędowymi punktami końcowymi były: przeżycie całkowite (ang. overall survival, OS), odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR), bezpieczeństwo oraz jakość życia.
Do badania od lutego 2011 roku do marca 2012 włączono 154 chorych (po 77 chorych do każdej grupy). Nie odnotowano znaczących różnic dotyczących wieku, płci, stopnia zaawansowania czy typu mutacji w genie EGFR pomiędzy grupami. Wykazano wydłużenie mediany PFS u chorych leczonych erlotynibem w skojarzeniu z bewacyzumabem (16,0 miesięcy vs 9,7 miesiąca w ramieniu z samym erlotynibem; HR 0,54; 95% CI, 0,36-0,79; p=0,0015).
W podgrupie chorych z delecją w eksonie 19 genu EGFR mediana PFS wynosiła 19,8 miesiąca u chorych leczonych ertlotynibem/bewacyzumabem, podczas gdy u chorych leczonych jedynie erlotynibem wynosiła ona 10,3 miesiąca. U chorych z substytucją L858R mediana PFS wynosiła 13,9 miesiąca i 7,1 miesiąca odpowiednio w grupie chorych otrzymujacych erlotynib/bewacyzumab oraz sam erlotynib.
Wysypkę 3.i 4. stopnia obserwowano częściej w grupie chorych leczonych erlotynibem/bewacyzumabem niż u chorych leczonych samym inhibitorem kinazy tyrozynowej (odpowiednio 25,3% i 19,5%), podobnie jak krwawienie 3 lub 4. stopnia (2,7% vs 0% odpowiednio w grupie erlotynib/bewacyzumab i erlotynib). Działania niepożądane poddawały sie leczeniu objawowemu, a ich profil był zgodny z profilem toksyczności obu leków. U pięciu chorych rozpoznano śródmiąższową chorobę płuc, ale nie obserwowano różnic pomiędzy grupami terapeutycznymi.
PODSUMOWUJĄC: skojarzenie erlotynibu z bewacyzumabem u chorych na niedrobnokomórkowego niepłaskonabłonkowego raka płuca z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR wiąże się z istotnym wydłużeniem czasu wolnego od progresji choroby. Dodatkowo analiza podgrup wskazuje, że korzyści te są największe u chorych z obecnością aktywującej delecji w eksonie 19 genu EGFR.
