Skórne infekcje bakteryjne u dzieci. Liszajec zakaźny

Liszajec zakaźny (Impetigo contagiosa) należy do najczęstszych powierzchownych ropnych zakażeń skóry
u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Etiologia schorzenia jest najczęściej mieszana, paciorkowcowo-gronkowcowa (paciorkowce beta-hemolizujące grupy A, Staphylococcus aureus 2 grupy fagowej typu 71), chociaż zdarzają się przypadki o izolowanej etiologii gronkowcowej lub paciorkowcowej.





Liszajec gronkowcowy występuje częściej w strefach klimatu umiarkowanego niż liszajec paciorkowcowy. W ciepłych i wilgotnych regionach, np. na południu USA dominuje liszajec paciorkowcowy. Szczyt zachorowań na tym obszarze obserwuje się późnym latem. Choroba charakteryzuje się występowaniem zmian o charakterze pęcherzy wypełnionych wodnistą treścią, które pękają w ciągu 24–48 godz. od momentu pojawienia się. W ich miejscu tworzą się nadżerki pokryte cienkim, lśniącym strupem [7, 8]. W liszajcu paciorkowcowym wykwity są znacznie drobniejsze, mają postać pęcherzyków przechodzących szybko w grube, miękkie strupy koloru żółto-złocistego (miodowego) [4]. Choroba jest wysoce zakaźna, rozprzestrzenia się drogą kontaktu bezpośredniego z osobą zainfekowaną lub pośrednio przez ręczniki i przedmioty wspólnego użytku. Szczególnie łatwo do zakażenia dochodzi w dużych zbiorowiskach dzieci, takich jak przedszkola, domy dziecka [1, 5, 7, 8].

Liszajec zakaźny może występować pierwotnie w obrębie skóry niezmienionej lub też stanowić powikłanie innych chorób skóry, np. atopowego zapalenia skóry (AZS), wszawicy, świerzbu, ospy wietrznej, wyprysku i grzybicy. Zmiany zlokalizowane są zwykle na twarzy, w okolicy jamy ustnej i nosa, rzadziej na rękach i szyi. Lokalizacja okołonosowa liszajca może być wynikiem infekcji górnych dróg oddechowych [1]. Pęcherzykom, nadżerkom i strupom często towarzyszy świąd i niewielka bolesność oraz powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Niekiedy widoczne są zajady i zapalenie wałów paznokciowych (paronychia). Poprzez drapanie dziecko przenosi bakterie na skórę zdrową, powodując rozprzestrzenianie się infekcji [1, 4]. Czas trwania choroby zależy od zastosowania właściwego leczenia. Szybkie rozpoczęcie terapii prowadzi do eliminacji wykwitów w ciągu kilku-kilkunastu dni (w zależności od nasilenia zmian chorobowych) [8]. Proces nieleczony może trwać kilka tyg., po czym ustępuje samoistnie lub staje się źródłem powikłań (tab. 1.). Zmiany ustępują zwykle bez pozostawiania...


Pełna treść artykułu...