Skuteczność chemioterapii uzupełniającej w miejscowo zaawansowanym raku pęcherza moczowego
Autor: Aleksandra Lang
Data: 22.03.2016
Źródło: Galsky MD et al. „Effectiveness of Adjuvant Chemotherapy for Locally Advanced Bladder Cancer.” J Clin Oncol 34:825-832./AL
W miejscowo zaawansowanym raku pęcherza moczowego radykalna cystectomia jest potencjalnie radykalnym sposobem leczenia. Mimo to około 50% chorych ma wznowę choroby, najczęściej w postaci przerzutów odległych.
Dwa duże badania randomizowane i wyniki metaanalizy wskazały na celowość zastosowania neoadjuwantowej chemioterapii, jednakże otrzymuje ją zaledwie 1-15% chorych z miejscowo zaawansowanym rakiem pęcherza moczowego. Te same badania wykazały, że znacznie większa liczba chorych otrzymuje chemioterapię uzupełniającą. Przez ostatnie 30 lat prowadzono kilka badań mających określić miejsce chemioterapii uzupełniającej w raku pęcherza moczowego, jednakże z różnych względów wyniki tych badań były niewystarczające. Ze względu na trudności w przeprowadzeniu badań randomizowanych prezentowana praca dotyczy badania obserwacyjnego porównującego chorych po cystectomii poddanych leczeniu uzupełniającemu z chorymi, których po zabiegu poddano jedynie obserwacji.
Badanie przeprowadzono na podstawie danych uzyskanych z National Cancer Database. Kryteria włączenia do analizy obejmowały chorych z rozpoznanym rakiem urotelialnym pęcherza moczowego po cystectomii w stopniu zaawansowania patologicznego pT3/4 lub/oraz pN+. Wykluczono chorych, którzy otrzymali chemioterapię neoadjuwantową lub radioterapię. Chemioterapia uzupełniająca obejmowała podanie schematu wielolekowego w ciągu 90 dni od zabiegu operacyjnego. Chorych otrzymujących schemat jednolekowy wykluczono z analizy. Celem pierwszorzędowym było określenie przeżycia całkowitego (OS – overall survival).
Kryteria badania spełniło 5653 chorych, z czego 4360 poddano obserwacji, a 1293 otrzymało chemioterapię uzupełniającą. Leczenie uzupełniające było częstsze u chorych w młodszym wieku, z prywatnym ubezpieczeniem, żyjących w rejonach z wyższym średnim dochodem i z wyższym odsetkiem ludzi wykształconych, z zajętymi węzłami chłonnymi i z dodatnim marginesem operacyjnym (p<0,05 dla wszystkich czynników). %-letni OS wyniósł 37,0% w grupie otrzymującej chemioterapię uzupełniającą i 29,1% w grupie obserwowanej (p<0,001). W analizie podgrup niezależnie od czynnika branego pod uwagę podanie chemioterapii uzupełniającej wiązało się z dłuższym OS.
Podsumowując – leczenie uzupełniające u chorych z rakiem pęcherza moczowego po cystectomii, którzy nie otrzymali leczenia neoadjuwantowego, wiąże się z wydłużeniem przeżycia całkowitego.
Badanie przeprowadzono na podstawie danych uzyskanych z National Cancer Database. Kryteria włączenia do analizy obejmowały chorych z rozpoznanym rakiem urotelialnym pęcherza moczowego po cystectomii w stopniu zaawansowania patologicznego pT3/4 lub/oraz pN+. Wykluczono chorych, którzy otrzymali chemioterapię neoadjuwantową lub radioterapię. Chemioterapia uzupełniająca obejmowała podanie schematu wielolekowego w ciągu 90 dni od zabiegu operacyjnego. Chorych otrzymujących schemat jednolekowy wykluczono z analizy. Celem pierwszorzędowym było określenie przeżycia całkowitego (OS – overall survival).
Kryteria badania spełniło 5653 chorych, z czego 4360 poddano obserwacji, a 1293 otrzymało chemioterapię uzupełniającą. Leczenie uzupełniające było częstsze u chorych w młodszym wieku, z prywatnym ubezpieczeniem, żyjących w rejonach z wyższym średnim dochodem i z wyższym odsetkiem ludzi wykształconych, z zajętymi węzłami chłonnymi i z dodatnim marginesem operacyjnym (p<0,05 dla wszystkich czynników). %-letni OS wyniósł 37,0% w grupie otrzymującej chemioterapię uzupełniającą i 29,1% w grupie obserwowanej (p<0,001). W analizie podgrup niezależnie od czynnika branego pod uwagę podanie chemioterapii uzupełniającej wiązało się z dłuższym OS.
Podsumowując – leczenie uzupełniające u chorych z rakiem pęcherza moczowego po cystectomii, którzy nie otrzymali leczenia neoadjuwantowego, wiąże się z wydłużeniem przeżycia całkowitego.
