Śmiertelność kobiet z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST i wstrząsem kardiogennym – wyniki z rejestru PL-ACS

Wprowadzenie: Wstrząs kardiogenny (CS), obarczony wysoką śmiertelnością szpitalną, jest jednym z najgorzej rokujących powikłań zawału serca niezależnie od sposobu leczenia. U chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) różnice zależne od płci są dobrze udokumentowane. Stwierdzono korzystne efekty stosowania angioplastyki wieńcowej. Nie ma jednak danych na temat podgrupy osób ze wstrząsem kardiogennym.

Cel pracy: Ocena różnic w przebiegu klinicznym i rokowaniu pomiędzy kobietami a mężczyznami ze STEMI powikłanym CS oraz analiza czynników determinujących rokowanie u kobiet.

Materiał i metody: Do badania włączono 3589 kolejnych pacjentów z CS, których wybrano z dużego, wieloośrodkowego narodowego rejestru 57 400 pacjentów ze STEMI.

Wyniki i wnioski: Kobiety miały większe opóźnienie od początku objawów do rozpoczęcia leczenia (przyjęcie w ciągu 2 godzin: 37,1% vs 44,8%; p < 0,001). Rzadziej były kwalifikowane do leczenia inwazyjnego (40,4% vs 48,1%; p < 0,001), rzadziej stentowano u nich tętnice wieńcowe (86,8% vs 90,1%; p = 0,045), stosowano inhibitory IIb/IIIa (15,3% vs 20,1%; p < 0,001) i klopidogrel (46,3% vs 53,6%; p < 0,001). Kobiety miały większą niż mężczyźni śmiertelność szpitalną i roczną (55% vs 45,8%; p < 0,001 i 72,5% vs 63,8%; p < 0,001). Kobiety z CS rzadziej otrzymywały optymalne leczenie, co skutkowało gorszym rokowaniem.

Wnioski: Należy zachęcać lekarzy do stosowania nowoczesnego postępowania bez względu na płeć pacjenta. Tylko wtedy korzyść z leczenia inwazyjnego może być w pełni oceniona, a hipoteza o przynoszącym korzyści leczeniu zgodnym z wytycznymi będzie mogła zostać zweryfikowana.

Introduction: Gender-related differences are well elucidated in ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) patients. However, data on patients with cardiogenic shock (CS) are scarce and do not indicate the cause-effect relationship.

Aim of the research: To evaluate the differences between women and men with CS complicating STEMI and to identify factors which determine the prognosis in the female group.

Material and methods: A total of 3589 consecutive patients with CS were selected from a large, multicenter national registry on 57 400 consecutive STEMI patients.

Results: Women had a greater time delay from symptom onset to treatment (admission within the first 2 h, 37.1% vs. 44.8%; p < 0.001). They were also less likely to undergo interventional treatment (40.4% vs. 48.1%; p < 0.001) and to receive coronary stenting (86.8% vs. 90.1%; p = 0.045), glycoprotein IIb/IIIa inhibitors (15.3% vs. 20.1%; p < 0.001) and clopidogrel (46.3% vs. 53.6%; p < 0.001). In the female patients in-hospital and 12-month mortality were higher than in their male counterparts (55% vs. 45.8%; p < 0.001 and 72.5% vs. 63.8%; p < 0.001, respectively). Women with cardiogenic shock were less likely to receive optimal therapy than men, which resulted in a poor clinical outcome.

Conclusions: This should encourage medical professionals to apply advanced therapeutic strategies without gender bias. Only if there are no gender-related discrepancies in the management of patients with cardiogenic shock may the beneficial impact of invasive treatment be fairly assessed and the hypothesis that more guideline-adherent treatment of women results in better outcomes be validated.