Special article
Contemporary methods of treatment of abdominal aortic aneurysms

Zapoczątkowany przez Charlesa Dottera rozwój technik cewnikowania naczyń trwa nieustannie do dziś. Ostatnie lata przyniosły przełomowe zmiany w diagnostyce i leczeniu chorób układu naczyniowego, w tym także tętniaków aorty brzusznej. Niedawno minęło 15 lat od pierwszej operacji wewnątrznaczyniowego zaopatrzenia tętniaka aorty brzusznej przeprowadzonej w Argentynie przez Juana Carlosa Parodiego przy współudziale Julio Palmaza [1]. Pierwszym chorym, u którego zastosowano tę mało inwazyjną metodę leczenia, był przyjaciel prezydenta tego kraju zdyskwalifikowany z leczenia metodą klasyczną z powodu bardzo złego stanu zdrowia. Ta pionierska operacja, polegająca na wszczepieniu stentu z przymocowaną do niego protezą naczyniową, zakończyła się sukcesem. Tętniak został wyłączony z krążenia, a krew popłynęła nowym kanałem, przez implantowaną do aorty protezę – stent-graft. Wprowadzenie nowoczesnych metod obrazowania naczyń, takich jak ultrasonografia, spiralna tomografia komputerowa i angiografia rezonansu magnetycznego, zwiększyło wykrywalność tętniaków aorty. Niejednokrotnie wykrywa się je przypadkowo, przy okazji diagnozowania innych chorób i dolegliwości, z którymi chorzy zgłaszają się do lekarza. Wzrost liczby pacjentów z tą patologią naczyniową obserwujemy także w związku ze starzeniem się populacji w krajach wysoko rozwiniętych. Początkowo przy użyciu stent-graftów zaopatrywano jedynie tętniaki aorty położone poniżej tętnic nerkowych i kończące się powyżej jej podziału. Używano w tym celu protez przygotowywanych w przeddzień operacji. Stenty Palmaza przyszywano do końców protezy naczyniowej i umieszczano w systemie wprowadzającym. Podczas operacji tak przygotowaną protezę wprowadzano do aorty przez jedną z tętnic udowych i rozprężano w taki sposób, że stent lub stenty dociskały przymocowaną do nich protezę naczyniową do zdrowej ściany aorty [2]. Innym rozwiązaniem było zastosowanie stent-graftu prostego (tzw. uniiliac), którego część proksymalną zamocowaną na stencie umieszczano w aorcie poniżej tętnic nerkowych, a wolną część obwodową doszywano od wewnątrz do tętnicy udowej. W takich wypadkach konieczne było wyłączenie tętnicy biodrowej wewnętrznej po stronie implantowanej protezy w celu wyeliminowania wstecznego napływu krwi. Pacjentom, u których po stronie przeciwnej tętnica biodrowa wspólna była drożna, podwiązywano ją lub drogą nakłucia przezskórnego umieszczano w niej „korek” uniemożliwiający wsteczny napływ krwi do worka...


View full text...