Sprawozdanie z IV Kongresu ECCO (the European Crohn’s and Colitis Organisation)

W dniach 5–7 lutego bieżącego roku odbył się w Hamburgu IV Kongres ECCO (the European Crohn’s and Colitis Organisation). Jest to prężnie rozwijająca się organizacja, do której należą członkowie narodowych sekcji jelitowych z 31 państw. Reprezentantami Polski we władzach ECCO są prof. Grażyna Rydzewska i prof. Jarosław Reguła. W pierwszym Kongresie, który odbył się w 2006 r. w Amsterdamie, uczestniczyło 500 osób, rok później, w Innsbrucku, było 800 uczestników, a przed rokiem w Lyonie już ponad 1,6 tys. Tegoroczny Kongres ECCO w Hamburgu zgromadził ok. 2 tys. uczestników, stając się największym na świecie spotkaniem lekarzy zainteresowanych leczeniem pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit. Program Kongresu obejmował zarówno podsumowanie aktualnego stanu wiedzy z zakresu nauk podstawowych, głównie genetyki i immunologii, jak i przedstawienie wytycznych dotyczących diagnostyki i terapii nieswoistych chorób zapalnych jelit oraz zasad profilaktyki raka jelita grubego. Główne tematy zostały omówione w zróżnicowanej formie – wykładów, dyskusji, prezentacji przypadków klinicznych oraz badań endoskopowych w trakcie 9 sesji naukowych. Trzy zagadnienia przedstawiono w formie dyskusji między dwoma wykładowcami. Profesorowie Pierre Michetti ze Szwajcarii i Stefan Schreiber z Niemiec przedstawili koncepcję zaburzonej bariery przeciwzapalnej i regulacji wytwarzania cytokin u osób z predyspozycją genetyczną w patogenezie nieswoistych chorób zapalnych jelit. Julian Panes z Hiszpanii i Britta Siegmund z Niemiec omówili mechanizm działania leków przeciwzapalnych. Jednym z poruszanych zagadnień był pierwotny brak reakcji albo też zmniejszenie odpowiedzi na leczenie podczas stosowania preparatów anty-TNF-α. Wyniki najnowszych badań wykazują, że jednym z mechanizmów odpowiedzialnych za to zjawisko w chorobie Leśniowskiego-Crohna może być zróżnicowanie immunoregulacji we wczesnym i późniejszych stadiach choroby. Zaburzona odpowiedź immunologiczna związana w początkowym okresie z nadmierną czynnością limfocytów Th1 zmienia swój charakter i w dalszym przebiegu choroby dominującą rolę przejmuje subpopulacja limfocytów Th17. Wynika z tego, że leczenie immunomodulacyjne należałoby indywidualizować w każdym przypadku, biorąc pod uwagę rodzaj zaburzeń immunologicznych, stopień zaawansowania choroby oraz niepożądane działanie leków. Uzasadnione wydaje się również kontynuowanie badań nad lekami biologicznymi, które są antagonistami działania...


Pełna treść artykułu...