Stany zapalne zatok przynosowych. Nowotwory nosa i zatok przynosowych

Zapalenie zatok przynosowych to stan zapalny błony śluzowej wyściełającej zatoki, spowodowany
zakażeniem wirusowym lub bakteryjnym. W Europie Środkowej ok. 40 proc. dzieci w wieku szkolnym oraz 5 proc. dorosłych, szczególnie w okresie jesienno-zimowym, zapada na zapalenie zatok. Terminem znacznie lepiej określającym tę jednostkę chorobową jest rhinosinusitis, ponieważ błona śluzowa jam nosa i zatok stanowi ciągłość, a zakażenie może się rozwinąć w obu miejscach.







W ostatnich latach zaznaczył się wyraźny wzrost zachorowań na schorzenia nosa i zatok przynosowych. Zjawisko to spowodowane jest przede wszystkim wielokierunkową alergizacją środowiska. Amerykańska Akademia Otolaryngologii zaproponowała w 1996 r. odpowiednie kryteria, na podstawie których określono ostre, ostre nawracające, podostre i przewlekłe zapalenie zatok (rhinosinusitis). Ostre zapalenie zatok definiuje się jako ostry stan chorobowy, leczony zachowawczo, nie powodujący uszkodzenia błony śluzowej, trwający nie dłużej niż 4 tyg. Podostre zapalenie trwa 4–12 tyg., natomiast ostre nawracające charakteryzuje się 4 epizodami w roku, a każdy z nich trwa przynajmniej 7 dni. Przewlekły rhinosinusitis to proces chorobowy niepoddający się leczeniu zachowawczemu i powodujący blokadę ujścia zatokowego z zaznaczonym uszkodzeniem błony śluzowej. Kryteria rozpoznania przewlekłego stanu zapalnego zatok przynosowych obejmują u osób dorosłych 8-tygodniowy wywiad chorobowy lub 4 epizody nawracających stanów zapalnych zatok w roku, każdy trwający co najmniej 10 dni z utrwalonymi zmianami obserwowanymi w tomografii komputerowej, u dzieci natomiast 12-tygodniowy wywiad bądź 6 epizodów ostrych nawracających stanów zapalnych zatok, każdy trwający co najmniej 10 dni, również z utrwalonymi zmianami obserwowanymi w tomografii komputerowej.

Zapalenie zatok przynosowych wywołują te same drobnoustroje, które powodują ostre zapalenie ucha środkowego. Najczęściej są to: Streptococcus pneumoniae (30–40 proc.), Haemophilus influenzae (20–30 proc.), Moraxella catarrhalis (12–20 proc.) oraz S. pyogenes (do 3 proc.). Rzadziej przyczyną są inne gatunki paciorkowców, Staphylococcus aureus, bakterie z rodzaju Neisseria oraz pałeczki Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Zakażenie grzybicze najczęściej rozwija się u osób z...


View full text...