Statyny i fibraty w praktyce klinicznej
Zalety i ograniczenia

Celem leczenia zaburzeń lipidowych jest profilaktyka oraz leczenie miażdżycy i jej powikłań. Efektem terapii hipolipemicznej jest redukcja ryzyka incydentów wieńcowych, zgonów ogółem, zabiegów rewaskularyzacyjnych oraz przedłużenie i poprawa jakości życia, a także zahamowanie progresji bądź regresja zmian miażdżycowych.



Wprowadzenie


Główne zaburzenia lipidowe związane z rozwojem miażdżycy to hipercholesterolemia i aterogenna dyslipidemia, która często bywa składową zespołu metabolicznego [1]. Hipercholesterolemię rozpoznaje się, gdy stężenie cholesterolu LDL jest równe lub większe niż 130 mg/dl. Aterogenna dyslipidemia charakteryzuje się małym stężeniem cholesterolu HDL (u kobiet <50 mg/dl, u mężczyzn <40 mg/dl), zwiększonym stężeniem trójglicerydów (>150 mg/dl) i obecnością w osoczu nieprawidłowych cząstek LDL, tzw. małych, gęstych LDL. Małe, gęste cząsteczki LDL, ze względu na niewielkie rozmiary, łatwo przenikają pod śródbłonek i wprowadzają tam cholesterol, a ponadto z powodu małej zawartości antyoksydantów łatwo podlegają modyfikacji oksydacyjnej, co sprawia, że są bardzo aterogenne. Zwiększone stężenie trójglicerydów w aterogennej dyslipidemii jest następstwem (i miernikiem) podwyższonych poziomów lipoprotein VLDL. Drobne cząsteczki tej frakcji (tzw. remnanty lub lipoproteiny resztkowe) są miażdżycorodne, działając podobnie do lipoprotein LDL [2, 3]. Z miażdżycą związane są także małe stężenia HDL, bowiem ochronny wpływ tych lipoprotein na ścianę tętnicy jest wówczas znacznie zmniejszony. Te cechy dobrze tłumaczą, dlaczego aterogenna dyslipidemia jest ważnym czynnikiem ryzyka miażdżycy [1].



Przystępując do leczenia zaburzeń lipidowych należy postępować wg następującego schematu:
- ustalić rodzaj zaburzeń lipidowych,
- określić ogólne ryzyko wystąpienia incydentu wieńcowego,
- ustalić docelowe poziomy lipidów i lipoprotein,
- rozpocząć postępowanie niefarmakologiczne, a w uzasadnionych przypadkach zastosować leki hipolipemiczne.


Głównym celem leczenia zaburzeń lipidowych jest osiągnięcie docelowego stężenia cholesterolu LDL, gdyż najsilniejszy związek istnieje pomiędzy tą frakcją lipoprotein a miażdżycą [4]. Ponadto wiadomo, że zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL w osoczu wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka incydentu wieńcowego [5]. Zgodnie ze stanowiskami ekspertów, docelowe stężenie cholesterolu LDL uzależnione jest od...


Pełna treść artykułu...