Stenty nowej ery: uwalnianie leków – panaceum na restenozę? Szybki rozwój kardiochirurgii... a ograniczenia

PTCA
W 1977 r. Andreas Grüntzig w Zurichu wykonał pierwszy przełomowy zabieg przezskórnej śródnaczyniowej koronaroplastyki (PTCA – Percutaneous Transluminal Coronary Angioplasty), i tym samym zapoczątkował szybki rozwój tej metody. Dziś jest to standard terapeutyczny i realna alternatywa konwencjonalnej operacji pomostowania, dająca możliwość uzyskania pełnej rewaskularyzacji mięśnia sercowego bez konieczności stosowania krążenia pozaustrojowego oraz otwierania klatki piersiowej. PTCA jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym, nie wymaga długotrwałej rekonwalescencji po zabiegu, a średni czas pobytu w szpitalu w związku z zabiegiem wynosi ok. 4 dni i wykazuje tendencję malejącą [4]. Początkowo wskazaniami do PTCA były pojedyncze zmiany w poszczególnych naczyniach u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową. Jednak z czasem wskazania uległy rozszerzeniu (rosnące doświadczenie operatorów, wprowadzenie nowych generacji cewników). PTCA wykonuje się u chorych ze zmianami w kilku naczyniach, z niestabilną dusznicą bolesną oraz w ostrej fazie zawału. PTCA charakteryzuje się równą skutecznością – w porównaniu z zabiegiem pomostowania – w usuwaniu objawów choroby niedokrwiennej serca; częstość zgonów jest tu porównywalna, jednak pacjenci szybciej wracają do pracy. PTCA nie jest metodą tańszą, koszty są podobne z uwagi na częstsze reinterwencje, poza tym, np. w USA stosuje się drogie cewniki. Natomiast po PTCA nawroty objawów albo konieczność reinterwencji są znacznie częstsze: jest to spowodowane ponownym zwężeniem światła naczynia, tj. restenozą. Powikłaniem zabiegu może być nagłe zamknięcie naczynia – w czasie lub bezpośrednio po zabiegu PTCA – co klinicznie powoduje zgon lub zawał mięśnia sercowego, albo konieczność wykonania pilnego pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG). Owo nagłe zamknięcie jest spowodowane rozwarstwieniem ściany tętnicy lub powstaniem skrzepliny i występuje u 4–8 proc. chorych poddanych angioplastyce; z tego ponad 50 proc. daje jeden z trzech wymienionych skutków klinicznych [14].

Stenty
Wynalezienie stentów i wykonanie pierwszego zabiegu z ich użyciem 10 lat później dało wiele nadziei na pokonanie ograniczeń w zabiegach angioplastyki. Szybko rozpowszechniło się ich zastosowanie; dla porównania: w 1995 r. w Wielkiej Brytanii wszczepiano je podczas 27 proc. zabiegów PTCA, a 3 lata później już przy 70 proc. zabiegów [4]. Konwencjonalne stenty są wykonane z...


Pełna treść artykułu...