Stopień satysfakcji z życia chorych hospitalizowanych na oddziałach zabiegowych i zachowawczych

Wstęp: Satysfakcja z życia niejednokrotnie jest utożsamiana z poczuciem jakości życia lub przyjmowana w kategorii jednego z jej elementów.

Cel pracy: Ocena satysfakcji z życia chorych w zależności od miejsca hospitalizacji.

Materiał i metody: Badaniem objęto po 300 chorych oddziałów zabiegowych (grupa I) oraz oddziałów zachowawczych (grupa II) i wykorzystano w nim kwestionariusz zawierający Skalę satysfakcji z życia.

Wyniki: W obu grupach odnotowano największy odsetek pacjentów (I grupa – 47,7%; II – 48%), którzy uzyskali od 21 do 25 punktów, czyli byli raczej zadowoleni ze swojego życia. W grupie I najwięcej osób zamieszkałych zarówno na wsi (43,0%), jak i w mieście (37%) było raczej zadowolonych ze swojego życia. Podobne wyniki odnotowano w grupie II (wieś – 55%; miasto – 37%). Interpretując rezultaty dotyczące skali zadowolenia z życia w odniesieniu do wykształcenia, płci i stanu cywilnego, najliczniej w obu grupach reprezentowane były osoby raczej zadowolone ze swojego życia. W grupie I najwyższą satysfakcję z życia prezentowali chorzy w wieku 70 lat i więcej, a w grupie II w wieku od 31 do 50 lat. Najwyższy poziom satysfakcji z życia przejawiali chorzy o niskim statusie socjalno-bytowym (75% w grupie I oraz 100% w grupie II).

Wnioski: Najliczniejszą grupę pacjentów stanowiły osoby raczej zadowolone ze swojego życia, jednakże większy odsetek osób przebywających na oddziałach zachowawczych niż zabiegowych. Pacjenci oddziałów zabiegowych raczej zadowoleni ze swojego życia byli najczęściej płci męskiej, mieli 70 i więcej lat, mieszkali na wsi, mieli wykształcenie zawodowe i byli w separacji. Pacjenci oddziałów zachowawczych raczej zadowoleni ze swojego życia byli płci żeńskiej, w wieku 31–40 i 41–50 lat, mieszkali na wsi, mieli wykształcenie wyższe, byli stanu wolnego. Na obu oddziałach odnotowano, że wraz z pogarszaniem się sytuacji materialnej badanych, wzrastał odsetek osób z obniżającą się satysfakcją z życia.

Introduction: Satisfaction with life is often identified with a sense of life quality adopted in the category of one of its elements.

Aim of the study: To assess satisfaction with patients’ life, depending on the place of hospitalisation.

Material and methods: The study included 300 patients from surgical wards (group I) and behavioural wards (group II) and used a questionnaire containing the Satisfaction with Life Scale.

Results: Both groups reported the highest percentage of patients (group I – 47.7%, II – 48%) who obtained 21 to 25 points and were rather satisfied with their lives. In group I, the highest percentage of both, people living in rural areas (43.0%) and in the city (37%), were more satisfied with their lives, just as in group II (village – 55%, city – 37%). Interpreting the results of studies on the scale of life satisfaction in relation to education, gender and marital status, people were rather satisfied with their lives. In group I, the highest satisfaction with life was presented by patients aged 70 and above, and in the second group – aged between 31 and 50. The highest level of life satisfaction was manifested by the patients with a low social status (75% in group I and 100% in group II).

Conclusions: The largest proportion of patients were quite satisfied with their lives, however it was more noticeable in behavioural rather than surgical wards. Patients from surgical wards who were more satisfied with their lives were mostly males aged 70 and over, lived in rural areas, had vocational education and were separated from their spouses. Patients from behavioural wards who were rather satisfied with their lives were females aged 31-40 and 41-50, lived in rural areas, had higher education and were single. In both wards, the decrease in respondents’ financial situation was followed by the decline in their satisfaction with life.