Świąd u pacjentów w medycynie paliatywnej

Wstęp

Świąd jest definiowany jako nieprzyjemne uczucie zlokalizowane w obrębie skóry lub błon śluzowych, wyzwalające potrzebę drapania się lub pocierania. Należy do objawów obronnych organizmu, ostrzegających o potencjalnie szkodliwym działaniu czynników zewnętrznych [1]. Świąd to objaw o złożonej i nie do końca poznanej etiopatogenezie, może być generowany przez wiele niezależnych i współistniejących czynników (choroby skóry, choroby nowotworowe i przewlekłe, przyjmowane leki, zmiany związane ze starzeniem się organizmu, czynniki mechaniczne, chemiczne i biologiczne), co jest przyczyną trudności w jego efektywnym leczeniu, w związku z czym w każdym przypadku wymaga indywidualnego podejścia. U pacjentów korzystających z opieki paliatywnej świąd nie występuje tak często jak inne przykre objawy, takie jak ból czy duszność, jednak ze względu na swoją uciążliwość i ograniczone możliwości terapeutyczne może w istotny sposób pogorszyć jakość życia.

Patogeneza świądu

Uczucie świądu wywoływane przez egzogenne czynniki działające w obrębie skóry odbierane jest przez wolne zakończenia nerwowe rozciągające się na granicy skórno-naskórkowej, skąd sygnał przewodzony jest za pośrednictwem swoistych wolno przewodzących, bezmielinowych włókien C do rogów tylnych rdzenia kręgowego (I neuron), następnie drogą rdzeniowo-wzgórzową boczną do wzgórza (II neuron). Swoiste włókna przewodzące czucie świądu stanowią ok. 15–20% bezmielinowych włókien nerwowych obecnych w skórze [1]. Percepcja świądu w korze mózgu (III neuron) prowadzi na drodze odruchowej do wyzwolenia czynności drapania poprzez aktywację zmielinizowanych, szybko przewodzących włókien A-delta, co okresowo blokuje uczucie świądu [2]. Odruch drapania zaliczany jest do odruchów obronnych. Pruritogeny – endogenne i egzogenne czynniki chemiczne, fizyczne i biologiczne odpowiedzialne za wywołanie świądu oraz jego mediatory, aktywują odpowiednie receptory i kanały jonowe zlokalizowane na wolnych zakończeniach skórnych włókien nerwowych. Receptory należące głównie do rodziny receptorów sprzężonych z białkami G (GPCR family) ulegają pobudzeniu w odpowiedzi na histaminę (receptory H1, H4), interleukinę 31 (IL-31R), neuropeptydy (NK1) i proteazy (PAR2), natomiast kanały jonowe należące do rodziny receptorów chwilowego potencjału (TRP family), takie jak TRPV1, biorą udział w transmisji sygnału wzdłuż drogi aferentnej [3]. Induktorami świądu są m.in.: histamina, proteazy (tryptaza, katepsyna S, kalikreina, trypsyna, chymotrypsyna, papaina), prostaglandyny, neuropeptydy (substancja P), IL-31 i leukotrien LTB4 oraz alergeny kurzu domowego i karalucha [1, 2]. Również czynniki fizyczne, takie jak temperatura, ciśnienie, wyładowania elektrostatyczne o małej intensywności czy suchość naskórka, mogą być czynnikiem wyzwalającym lub potęgującym uczucie świądu. Mediatory świądu – substancja P, neurokinina A, peptyd związany z genem kalcytoniny (CGRP), wazoaktywny peptyd jelitowy (VIP) oraz neuropeptyd Y, substancje odgrywające rolę neurotransmiterów sygnału wzdłuż drogi aferentnej, są odpowiedzialne również za uwalnianie innych mediatorów (takich jak interleukiny, prostaglandyny, bradykinina, serotonina, histamina) z komórek tucznych oraz leukocytów obecnych w okolicznych tkankach, prowadząc do powstania obszarów zwiększonej reaktywności oraz rozwoju stanu zapalnego w miejscu działania pruritogenu [1]. Patogeneza uogólnionego świądu indukowanego przez endogenne czynniki, związanego z chorobami metabolicznymi, niewydolnością narządów czy nowotworami złośliwymi, jest wciąż słabo poznana. Prawdopodobnie takie substancje, jak endogenne opioidy, oddziałując poprzez receptory  i , a także serotonina, aktywując receptory 5-hydroksytryptaminowe typu 2 i 3 (5-HT2 i 5-HT3), odgrywają w tych przypadkach istotną rolę. Uważa się, że zarówno centralny układ opioidowy, jak i serotoninowy stanowią ośrodkowe regulatory świądu [2].

Rodzaje świądu

W zależności od patomechanizmu wyróżnia się 4 rodzaje świądu: receptorowy, neuropatyczny, psychogenny i neurogenny [4]. Podział ten ma jedynie charakter umowny, w każdym przypadku należy pamiętać o tym, że u pacjenta z zaawansowanym procesem nowotworowym różne rodzaje świądu mogą występować jednocześnie. 1. Świąd pruritoceptywny jest wywoływany przez procesy patologiczne zlokalizowane w skórze, takie jak zapalenie, uszkodzenie skóry czy zmiany związane ze starzeniem się organizmu, prowadzące do miejscowego działania endogennych lub egzogennych pruritogenów (mediatory zapalenia, alergeny, czynniki mechaniczne i termiczne). Niektóre z nich działają bezpośrednio na wolne zakończenia nerwowe, inne – poprzez aktywację degranulacji komórek tucznych – prowadzą do uwolnienia histaminy [2]. Przykładem świądu pruritoceptywnego jest świąd w przebiegu chorób skóry – pokrzywki, kontaktowego zapalenia skóry, świerzbu, łuszczycy, a także świąd wywołany przez suchość skóry. 2. Świąd neuropatyczny jest związany z uszkodzeniem obwodowych lub ośrodkowych neuronów czuciowych stanowiących dowolny fragment drogi aferentnej, co prowadzi do generowania w nich spontanicznych (bez udziału czynników pruritogennych) wyładowań odbieranych w korze mózgu jako uczucie świądu. Świąd neuropatyczny często współistnieje z takimi objawami, jak parestezje, hiperestezje czy hipoestezje, a ponadto może towarzyszyć bólom neuropatycznym [3]. Typowym przykładem świądu neuropatycznego jest neuralgia popółpaścowa (uszkodzenie nerwów obwodowych), notalgia paresthetica (uszkodzenie gałęzi tylnych nerwów piersiowych Th2–Th6), świąd ramienno-promieniowy (uszkodzenie gałęzi skórnych nerwu promieniowego) oraz świąd w stwardnieniu rozsianym. U pacjentów podlegających opiece paliatywnej ten rodzaj świądu jest wywoływany przez guzy mózgu oraz naciekanie lub ucisk nerwów obwodowych przez zmiany nowotworowe. 3. Świąd neurogenny jest uogólnionym świądem pochodzenia ośrodkowego, jednak w odróżnieniu od świądu neuropatycznego, charakteryzuje się brakiem patologii w układzie nerwowym. Pruritogeny generowane w związku z procesami patologicznymi zlokalizowanymi w innych niż skóra układach i narządach wywołują w ośrodkowym układzie nerwowym zmiany w neuroprzekaźnictwie opioidowym i serotoninergicznym, prowadzące do wywołania uczucia świądu. Przykładem świądu neurogennego jest świąd mocznicowy obserwowany u pacjentów w schyłkowym stadium przewlekłej choroby nerek leczonych powtarzanymi zabiegami hemodializ (dotyczy 42–75% chorych) [5], świąd cholestatyczny w przebiegu chorób wątroby i dróg żółciowych oraz związany z chorobami układu krwiotwórczego, zaburzeniami metabolicznymi i endokrynologicznymi, chorobami nowotworowymi. Do tej grupy można zaliczyć także świąd będący objawem niepożądanym stosowanych zewnątrzoponowo leków opioidowych. 4. Świąd psychogenny jest związany z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, psychozy, halucynoza pasożytnicza.

Przyczyny świądu u pacjentów z chorobą nowotworową Patofizjologia świądu towarzyszącego procesom nowotworowym jest różnorodna. Jako objaw paranowotworowy, występujący w przypadku guzów litych, może wyprzedzać rozpoznanie choroby o miesiące lub lata [2]. Świąd może powstawać w wyniku reakcji immunologicznej na antygeny nowotworu, jak również być spowodowany uciskiem lub naciekaniem struktur będących częścią drogi aferentnej świądu, guzami ośrodkowego układu nerwowego oraz naciekaniem skóry. Najczęściej towarzyszy on chorobom hematologicznym, takim jak chłoniaki (obserwowany u ok. 30% pacjentów z ziarnicą złośliwą oraz niemal u 100% pacjentów z zespołem Sezary’ego), czerwienica prawdziwa (u 30–50% pacjentów występuje świąd związany z kontaktem z wodą), mastocytoza uogólniona czy szpiczak mnogi [1, 2]. Niejednokrotnie przyczyną świądu jest choroba przewlekła współistniejąca z chorobą nowotworową, m.in. przewlekła niewydolność nerek z mocznicą (świąd dotyczy 42–75% chorych w schyłkowym stadium przewlekłej choroby nerek leczonych powtarzanymi zabiegami hemodializ), zaburzenia endokrynologiczne (cukrzyca, choroby tarczycy i przytarczyc), metaboliczne (hiperkalcemia), choroby skóry oraz neurologiczne (udar mózgu, stwardnienie rozsiane, wiąd rdzenia w przebiegu objawowej kiły układu nerwowego) [1, 5]. W przebiegu chorób wątroby świąd najczęściej jest obserwowany w pierwotnym stwardniającym zapaleniu dróg żółciowych (primary sclerosing cholangitis – PSC), u ok. 70% pacjentów z pierwotną marskością żółciową (primary biliary cirrhosis – PBC) oraz 25% pacjentów z żółtaczką [6, 7]. Ponadto świąd cholestatyczny może być skutkiem naciekania lub ucisku na zewnątrzwątrobowe drogi żółciowe, np. w guzach trzustki lub wnęki wątroby. Świąd odbytu jest charakterystyczny dla raka jelita grubego i odbytnicy, świąd moszny występuje w przebiegu raka gruczołu krokowego, natomiast świąd sromu może towarzyszyć rakowi szyjki macicy [2]. Warto pamiętać, że świąd może być objawem niepożądanym stosowanego leczenia, na przykład przyjmowanie leków opioidowych drogą zewnątrzoponową i podpajęczynówkową wywołuje uczucie uogólnionego świądu u 60–100% pacjentów [8, 9].

Leczenie świądu

Leki stosowane miejscowo Leczenie świądu towarzyszącego chorobom nowotworowym często nie przynosi choremu oczekiwanej ulgi, ze względu na trudności w jednoznacznym ustaleniu etiologii oraz nakładanie się wielu czynników odpowiedzialnych za jego wystąpienie. Jednym z nich jest niewłaściwa pielęgnacja skóry, wysuszenie naskórka oraz zmiany związane ze starzeniem się organizmu predysponujące do zaburzenia równowagi wodno-lipidowej skóry. Kąpiele w chłodnej wodzie, nawilżanie skóry za pomocą bezzapachowych emolientów, stosowanie luźnej odzieży wykonanej z naturalnych materiałów oraz zapewnienie skórze wilgotnego, chłodnego środowiska jest podstawową zasadą zarówno zapobiegania, jak i leczenia świądu [1, 2]. Kremy, żele czy lotiony zawierające substancje czynne, takie jak fenol, mentol, lignokaina, glikokortykosteroidy czy kapsaicyna, stosowane zewnętrznie na skórę są skuteczne zwłaszcza w przypadkach świądu zlokalizowanego. Mogą być stosowane w świądzie uogólnionym, na obszary zwiększonego nasilenia objawu. Stosowanie tego typu preparatów na całą powierzchnię ciała nie jest jednak zalecane. Fenol w stężeniach 0,5–2% działa znieczulająco na wolne zakończenia nerwowe, natomiast 0,25–2--procentowy mentol oraz 1–3-procentowa kamfora działają korzystnie, wywołując miejscowe uczucie chłodu. Kapsaicyna, naturalnie występujący alkaloid roślin należących do rodziny psiankowatych (Solanaceae Juss.), wpływając na uwalnianie substancji P z zakończeń nerwowych, po wstępnej aktywacji polimodalnych włókien C zwiększa czucie bólu, a następnie hamuje przewodnictwo, redukując uczucie świądu [1, 10]. Wykazano skuteczność stosowanej zewnętrznie kapsaicyny w leczeniu świądu mocznicowego (w stężeniach 0,025%, 0,03% oraz 0,05%) oraz idiopatycznego świądu odbytu (0,006%) [10–13]. Preparaty zawierające glikokortykosteroidy o słabej lub umiarkowanej sile działania, takie jak hydrokortyzon w stężeniach 1,0–1,25% czy triamcynolon w stężeniach 0,05–0,1%, mogą być skuteczne w przypadku silnych zadrapań i ubytków naskórka z objawami miejscowego stanu zapalnego, jednak z uwagi na ryzyko rozwoju działań niepożądanych (atrofia, zasinienie skóry, nadkażenia bakteryjne) powinny być stosowane nie dłużej niż przez 7–10 dni [1]. Ponadto badania wykazały skuteczność preparatów zawierających substancje miejscowo znieczulające – lidokainę oraz prylokainę, jak również doksepinę, amitryptylinę oraz difenhydraminę w stężeniu 5%, głównie ze względu na ich właściwości antyhistaminowe [1, 14]. Wykazano również skuteczność kremu zawierającego naltrekson w stężeniu 1% w przypadku opornego na leczenie świądu przewlekłego oraz 0,3-procentowy takrolimus w łagodzeniu świądu mocznicowego [15, 16]. W niektórych przypadkach można ponadto podjąć próbę leczenia preparatami złożonymi zawierającymi tlenek cynku, dziegcie węglowe, glicerynę oraz salicylany [1].

Antagoniści receptorów H1

Leki będące antagonistami receptorów histaminowych H1 przez wiele lat stanowiły leczenie pierwszego rzutu w przypadku każdego rodzaju świądu, jednak przeprowadzone badania wykazały ich nieskuteczność w leczeniu świądu neuropatycznego i uogólnionego w przebiegu np. ziarnicy złośliwej, mocznicy i cholestazy [1, 2]. Z kolei korzystne działanie leków antyhistaminowych w leczeniu świądu, w którym udowodniono rolę histaminy (np. pokrzywka), pozostaje kwestią bezsporną. Klemastyna, hydroksyzyna, difenhydramina i cyproheptadyna należące do długo działających leków I generacji ze względu na niską masę cząsteczkową przenikają przez granicę krew–mózg, wykazując sedatywne działanie ośrodkowe, co jest korzystne w niektórych przypadkach świądu opornego na leczenie z towarzyszącą bezsennością lub nasilającego się w nocy [1].

Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne



Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne o aktywności antyhistaminowej, takie jak doksepina, amitryptylina czy imipramina, stanowią inną opcję terapeutyczną leczenia świądu o patogenezie związanej z działaniem histaminy [1]. Badania wykazały skuteczność doksepiny stosowanej doustnie w małych dawkach również w leczeniu świądu mocznicowego [17]. Z kolei korzystne działanie mirtazapiny, leku przeciwdepresyjnego wpływającego na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne i noradrenergiczne (NaSSA), obserwowano w profilaktyce świądu związanego z dokanałowym stosowaniem morfiny oraz leczeniu świądu paranowotworowego w przebiegu ziarnicy złośliwej, chłoniaków nieziarniczych (diffuse large B-cell lymphoma – DLBCL, zespół Sezary’ego), guzów litych oraz rozsianego procesu nowotworowego z przerzutami do wątroby, jak również świądu związanego z mocznicą w schyłkowej niewydolności nerek [18–20]. Inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny Skuteczność leków przeciwdepresyjnych należących do inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitors – SSRI) w leczeniu uogólnionego świądu wynika z wpływu na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne leżące prawdopodobnie u jego podstawy. Najczęściej stosowanymi lekami z tej grupy są sertralina, paroksetyna oraz fluwoksamina. Udowodniono ich skuteczność w leczeniu świądu niezwiązanego z chorobami skóry, w tym świądu paranowotworowego w przebiegu czerwienicy prawdziwej, chłoniaków i guzów litych, u pacjentów z cukrzycą, przewlekłymi chorobami wątroby oraz cholestazą i mocznicą. Leki te są skuteczne również w przypadkach nakładania się wielu czynników wywołujących świąd oraz w świądzie idiopatycznym [5, 21–26]. Dobrą tolerancję oraz skuteczność sertraliny wykazano w badaniu oceniającym efekty długotrwałej terapii, gdzie w ciągu 6 miesięcy stosowania leku odnotowano znaczną redukcję nasilenia świądu oraz wyeliminowanie zapotrzebowania na dodatkowe leki o działaniu przeciwświądowym u 86% pacjentów [24]. Paroksetyna i fluwoksamina mają podobną skuteczność, jednak w porównaniu z sertraliną nieco częściej obserwuje się objawy niepożądane prowadzące do przerwania leczenia, a ponadto należy zachować ostrożność ze względu na liczne interakcje lekowe [26].

Antagoniści receptorów 5-hydroksytryptaminowych

Inną grupą leków mającą wpływ na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne stosowaną w leczeniu świądu są antagoniści receptorów 5-hydroksytryptaminowych (5-HT3) zlokalizowanych w dnie komory IV oraz obwodowo w zakończeniach nerwu błędnego – ondansetron, tropisetron i dolasetron. Ondansetron w dawce dobowej 24 mg (w 3 dawkach podzielonych) stosowany przewlekle jest skuteczny w świądzie cholestatycznym [27, 28]. Lek ten podany doraźnie w dawce 4–8 mg drogą dożylną działa ponadto korzystnie w profilaktyce świądu związanego z dokanałowym podaniem leków opioidowych [29, 30]. Efekt przeciwświądowy po zastosowaniu leku drogą dożylną w dawce 4 mg i 8 mg utrzymuje się odpowiednio przez 2 do 16 godzin [31, 32]. Podobne działanie wykazuje dolasetron stosowany dożylnie w dawce 12,5 mg [30]. Korzyści wynikające ze stosowania ondansetronu oceniano ponadto w leczeniu świądu towarzyszącego przewlekłej chorobie nerek, jednak uzyskano sprzeczne dane. Pomimo wcześniej opisywanych przypadków skuteczności ondansetronu w leczeniu świądu mocznicowego, w badaniach z randomizacją i zastosowaniem podwójnie ślepej próby nie wykazano skuteczności ondansetronu ani tropisetronu [33–35].

Antagoniści receptorów opioidowych µ

Antagoniści receptorów opioidowych µ – nalokson, naltrekson i nalmefen, są skuteczni w leczeniu uogólnionego świądu [36, 37], jednak u pacjentów z chorobą nowotworową leki te stosowane są jedynie w wyjątkowych przypadkach z uwagi na możliwość zniesienia efektu analgetycznego opioidów. W dotychczas przeprowadzonych badaniach wykazano skuteczność naltreksonu u pacjentów ze świądem w przebiegu cholestazy, schyłkowej niewydolności nerek leczonej hemodializoterapią (HD) oraz pierwotnych chłoniaków skóry [36, 38–41]. Z kolei Bergasa i wsp. u pacjentów z cholestazą w przebiegu pierwotnej marskości żółciowej oraz innych przewlekłych chorób wątroby wykazali istotną redukcję świądu oraz czynności drapania po podaniu dożylnych 24-godzinnych wlewów naloksonu w dawce 0,2 µg/kg/min [42, 43]. Pacjenci oddziałów pediatrycznych leczeni morfiną ogólnoustrojowo przy zastosowaniu metody analgezji kontrolowanej przez pacjenta (patient-controlled analgesia – PCA) mogą odnieść korzyści z dożylnych wlewów naloksonu w dawce 0,25–1,65 g/kg/godz. w postaci istotnej redukcji, ale nie całkowitego ustąpienia objawów niepożądanych – świądu i nudności [44, 45]. Podobne wyniki uzyskano w badaniu z randomizacją z zastosowaniem podwójnie ślepej próby w grupie dorosłych pacjentów z bólem pooperacyjnym leczonym morfiną przy użyciu pomp PCA, u których dołączenie do morfiny (1 mg/ml) naloksonu w stężeniu 0,6 g/ml nie wywarło istotnego wpływu na skuteczność analgezji, natomiast redukowało nasilenie objawów niepożądanych, w tym świądu [46]. Z kolei Choi i wsp. wykazali skuteczność dodania naloksonu do morfiny z bupiwakainą podawanych w ciągłym wlewie zewnątrzoponowo w leczeniu bólu pooperacyjnego w redukcji świądu oraz wymiotów [47].


Leki przeciwpadaczkowe



Leki przeciwpadaczkowe, takie jak gabapentyna i pregabalina podnoszące próg nocycepcji, są kolejną opcją terapeutyczną w leczeniu uogólnionego świądu towarzyszącego chorobom przewlekłym. Solak i wsp. wykazali porównywalną skuteczność gabapentyny (w do­bowej dawce 300 mg) i pregabaliny (75 mg) w leczeniu zarówno bólu, jak i świądu neuropatycznego u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek leczonych powtarzanymi zabiegami hemodializ [48]. U pacjentów tych z uogólnionym świądem obserwowano korzystny efekt gabapentyny stosowanej po zabiegach hemodializ w dawce 100 mg trzy razy w tygodniu (Razeghi i wsp.) lub w dawce 400 mg dwa razy w tygodniu (Naini i wsp.) [49, 50]. W badaniu z randomizacją przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby wykazano skuteczność gabapentyny w leczeniu świądu towarzyszącego chorobom wątroby, natomiast Demierre i wsp. obserwowali korzystny efekt terapeutyczny po zastosowaniu leku w świądzie w przebiegu zespołu Sezary’ego [19, 51].


Inne leki



Leki, takie jak ryfampicyna, kwas ursodeoksycholowy, cholestyramina i kolesewelam, są najczęściej stosowane w leczeniu uogólnionego świądu związanego z cholestazą. Ryfampicyna indukuje enzymy mikrosomalne, zwiększając 6-hydroksylację oraz 6-glukuronidację toksycznych soli kwasów żółciowych [52]. Jej skuteczność potwierdzono w metaanalizie obejmującej 5 badań klinicznych z randomizacją z zastosowaniem podwójnie ślepej próby, w której całkowite lub częściowe ustąpienie dolegliwości obserwowano u 77% uczestników, bez ryzyka hepatotoksyczności [53]. W badaniu oceniającym bezpieczeństwo i efektywność leku w leczeniu świądu u dzieci stwierdzono jego większą skuteczność w przypadkach cholestazy zewnątrzwątrobowej w porównaniu z cholestazą wewnątrzwątrobową, a ponadto nie obserwowano klinicznych ani biochemicznych objawów toksyczności leku [54]. Price i wsp. obserwowali korzystny efekt ryfampicyny w leczeniu świądu w przebiegu rozsianej choroby nowotworowej z przerzutami do wątroby, a Podesta i wsp. wykazali skuteczność leku u osób z PBC [52, 55]. Z kolei Woolf i wsp. w badaniu z randomizacją przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby stwierdzili brak skuteczności leku u pacjentów z przewlekłą chorobą wątroby bez cholestazy [56]. Cholestyramina i kolesewelam wykazują działanie miejscowe w przewodzie pokarmowym. Poprzez wiązanie kwasów żółciowych w jelitach hamują ich resorpcję zwrotną, przez co zmniejszają ich stężenie w organizmie, wpływając na nasilenie świądu. Leki te charakteryzują się jednak częstym występowaniem działań niepożądanych, niejednokrotnie prowadzących do odstawienia leku i przerwania leczenia [57]. U pacjentów z żółtaczką zastoinową cholestyramina stosowana doustnie wywiera istotny wpływ na nasilenie świądu, jednocześnie redukując stężenie kwasów żółciowych w osoczu krwi obwodowej [57, 58]. Z kolei u pacjentów stosujących kolesewelam nie obserwowano zmniejszenia nasilenia świądu pomimo istotnego zmniejszenia stężenia kwasów żółciowych w osoczu krwi [59]. Bezpiecznym i skutecznym lekiem stosowanym m.in. w przypadkach cholestazy ciężarnych oraz u dzieci jest kwas ursodeoksycholowy, normalizujący nieprawidłową sekrecję wątrobową, chroniący hepatocyty przed cytotoksycznym działaniem kwasów żółciowych oraz indukowaną przez nie apoptozą [60–62]. Lek ten jest powszechnie stosowany również w leczeniu PBC oraz związanych z nią dolegliwości, a ponadto obserwowano jego korzystny efekt w leczeniu cholestazy indukowanej lekami (amoksycylina z kwasem klawulanowym) [63, 64]. Nie wykazano natomiast jego skuteczności w łagodzeniu świądu związanego z PSC [65]. Doniesienia o skuteczności leków immunosupresyjnych, takich jak talidomid w leczeniu opornego na leczenie świądu, potwierdzają badania Silvy i wsp. oraz McCormick i wsp., co może mieć istotne znaczenie w chorobach nowotworowych, w których lek został zarejestrowany (szpiczak mnogi) [66–68]. Ponadto Neff i wsp. obserwowali korzystny efekt dronabinolu, syntetycznego d-9-tetrahydrokannabinolu (d-9-THC) w leczeniu świądu cholestatycznego [69]. Z kolei pro­- pofol skutecznie łagodzi świąd związany z zewnątrz­oponowym zastosowaniem morfiny, choć może wywołać krótkotrwałą sedację [70].

Metody niefarmakologiczne

Jedną z niefarmakologicznych metod leczenia świądu jest fototerapia z wykorzystaniem ultrafioletu B (UVB), jednak dotychczas przeprowadzone badania oceniające jej skuteczność w leczeniu świądu niezwiązanego z chorobami skóry dostarczają sprzeczne wyniki. Seckin i wsp. dowiedli skuteczności wąskopasmowego ultrafioletu B (NB-UVB) stosowanego 3 razy w tygodniu w łagodzeniu świądu mocznicowego oraz idiopatycznego [71]. Z kolei Ko i wsp. w kontrolowanym badaniu z randomizacją przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby nie wykazali jego istotnej skuteczności, nie stwierdzono ponadto poprawy jakości snu u stosujących go pacjentów [72]. Akupresura może być alternatywną metodą niefarmakologicznego leczenia świądu różnego pochodzenia [73]. Kiliç Akça i wsp. w kontrolowanym badaniu z udziałem pacjentów leczonych powtarzanymi zabiegami hemodializ obserwowali skuteczność akupresury wykonywanej metodą przezskórnej stymulacji nerwów (TENS) [74]. Istnieją również pojedyncze doniesienia o skuteczności toksyny botulinowej typu A podawanej śródskórnie lub podskórnie w leczeniu zlokalizowanego świądu neuropatycznego [75]. W ciężkich przypadkach świądu cholestatycznego i związanego z chorobami wątroby korzystny wpływ mogą mieć metody eksperymentalne, takie jak dializa albuminowa, drenaż nosowo-żółciowy oraz transplantacja wątroby, jak również protezowanie dróg żółciowych [76, 77].

Podsumowanie

Pomimo dostępności wielu leków o udowodnionych właściwościach antyświądowych (tab. 1.) leczenie świądu towarzyszącego chorobom przewlekłym nadal pozostaje ogromnym wyzwaniem terapeutycznym. Główną przyczyną trudności w postępowaniu z pacjentem zgłaszającym uporczywy świąd jest współwystępowanie wielu czynników odpowiedzialnych za jego wywołanie, co wymaga wielokierunkowego działania. Ponadto, pomimo prowadzonych badań oraz licznych teorii, dotychczas nie udało się jednoznacznie ustalić patomechanizmu powstawania tego uciążliwego objawu w przebiegu chorób przewlekłych. Należy również pamiętać, że dotychczas opublikowane badania oceniające skuteczność poszczególnych leków jedynie w niewielu przypadkach przeprowadzone zostały z wykorzystaniem metody randomizacji oraz z zastosowaniem podwójnie ślepej próby, natomiast zalecenia postępowania w świądzie opierają się głównie na zaleceniach ekspertów. A zatem każdy pacjent wymaga indywidualnego podejścia, ze szczególnym uwzględnieniem współistniejących chorób ogólnoustrojowych oraz patologii dotyczących skóry, jak również tolerancji stosowanych leków w odpowiednio dostosowanych dawkach.

Piśmiennictwo

 1. Pittelkow MR, Loprinzi CL. Pruritus and sweating in palliative medicine. W: Oxfrod textbook of palliative medicine. Hanks G, Cherny NI, Christakis NA, Fallon M, Kaasa S, Portenoy RK (red.). Oxford University Press, Oxford 2010; 934-951.  2. Seccareccia D, Gebara N. Pruritus in palliative care: getting up to scratch. Can Fam Physician 2011; 57: 1010-3.  3. Garibyan L, Rheingold CG, Lerner EA. Understanding the pathophysiology of itch. Dermatol Ther 2013; 26: 84-91.  4. Twycross R, Greaves MW, Handwerker H i wsp. Itch: more than the surface. QJM 2003; 96: 7-26.  5. Chan KY, Li CW, Wong H i wsp. Use of sertraline for antihistamine-refractory uremic pruritus in renal palliative care patients. J Palliat Med 2013; 16: 966-970.  6. Imam MH, Gossard AA, Sinakos E, Lindor KD. Pathogenesis and management of pruritus in cholestatic liver disease. J Gastroenterol Hepatol 2012; 27: 1150-8.  7. Dillon S, Tobias JD. Ondansetron to treat pruritus due to cholestatic jaundice. J Peadiatr Pharmacol Ther 2013; 18: 241-246.  8. Chinachoti T, Nilrat P, Samarnpiboonphol P. Nausea, vomiting and pruritus induced by intrathecal morphine. J Med Assoc Thai 2013; 96: 589-594.  9. Tan T, Ojo R, Immani S i wsp. Reduction of severity of pruritus after elective caesarean section under spinal anaesthesia with subarachnoid morphine: a randomised comparison of prophylactic granisetron and ondansetron. Int J Obstet Anesth 2010; 19: 56-60. 10. Makhlough A, Ala S, Haj-Heydari Z i wsp. Topical capsaicin therapy for uremic pruritus in patients on hemodialysis. Iran J Kidney Dis 2010; 4: 137-140. 11. Lysy J, Sistiery-Ittah M, Israelit Y i wsp. Topical capsaicin-a novel and effective treatment for idiopathic intractable pruritus ani: a randomised, placebo controlled, crossover study. Gut 2003; 52: 1323-1326. 12. Weisshaar E, Dunker N, Gollnick H. Topical capsaicin therapy in humans with hemodialysis-related pruritus. Neurosci Lett 2003; 345: 192-194. 13. Tarng DC, Cho YL, Liu HN, Huang TP. Hemodialysis-related pruritus: a double-blind, placebo-controlled, crossover study of capsaicin 0.025% cream. Nephron 1996; 72: 617-622. 14. Bernstein JE, Whitney DH, Soltani K. Inhibition of histamine-induced pruritus by topical tricyclic antidepressants. J Am Acad Dermatol 1981; 5: 582-585. 15. Bigliardi PL, Stammer H, Jost G i wsp. Treatment of pruritus with topically applied opiate receptor antagonist. J Am Acad Dermatol 2007; 56: 979-988. 16. Pauli-Magnus C, Klumpp S, Alscher DM i wsp. Short-term efficacy of tacrolimus ointment in severe uremic pruritus. Perit Dial Int 2000; 20: 802-803. 17. Pour-Reza-Gholi F, Nasrollahi A, Firouzan A i wsp. Low-dose doxepin for treatment of pruritus in patients on hemodialysis. Iran J Kidney Dis 2007; 1: 34-37. 18. Sheen MJ, Ho ST, Lee CH i wsp. Prophylactic mirtazapine reduces intrathecal morphine-induced pruritus. Br J Anaesth 2008; 101: 711-715. 19. Demierre MF, Taverna J. Mirtazapine and gabapentin for reducing pruritus in cutaneous T-cell lymphoma. J Am Acad Dermatol 2006; 55: 543-544. 20. Davis MP, Frandsen JL, Walsh D i wsp. Mirtazapine for pruritus. J Pain Symptom Manage 2003; 25: 288-291. 21. Zylicz Z, Krajnik M, Sorge AA, Costantini M. Paroxetine in the treatment of severe non-dermatological pruritus: a randomized, controlled trial. J Pain Symptom Manage 2003; 26: 1105-12. 22. Xander C, Meerpohl JJ, Galandi D i wsp. Pharmacological interventions for pruritus in adult palliative care patients. Cochrane Database Syst Rev 2013; 6: CD008320. 23. Mayo MJ, Handem I, Saldana S i wsp. Sertraline as a first-line treatment for cholestatic pruritus. Hepatology 2007; 45: 666-674. 24. Browning J, Combes B, Mayo MJ. Long-term efficacy of sertraline as a treatment for cholestatic pruritus in patients with primary biliary cirrhosis. Am J Gastroenterol 2003; 98: 2736-2741. 25. Unotoro J, Nonaka E, Takita N, Suzuki Y. Paroxetine treatment of 3 cases of cholestatic pruritus due to gastrointestinal malignancy. Nihon Shokakibyo Gakkai Zasshi 2010; 107: 257-262. 26. Ständer S, Böckenholt B, Schürmeyer-Horst F i wsp. Treatment of chronic pruritus with the selective serotonin re-uptake inhibitors paroxetine and fluvoxamine: results of an open-labelled, two-arm proof-of-concept study. Acta Derm Venereol 2009; 89: 45-51. 27. Jones EA, Molenaar HA, Oosting J. Ondansetron and pruritus in chronic liver disease: a controlled study. Hepatogastroenterology 2007; 54: 1196-1199. 28. Müller C, Pongratz S, Pidlich J i wsp. Treatment of pruritus in chronic liver disease with the 5-hydroxytryptamine receptor type 3 antagonist ondansetron: a randomized, placebo-controlled, double-blind cross-over trial. Eur J Gastroenterol Hepatol 1998; 10: 865-870. 29. O'Donohue JW, Pereira SP, Ashdown AC i wsp. A controlled trial of ondansetron in the pruritus of cholestasis. Aliment Pharmacol Ther 2005; 21: 1041-1045. 30. Iatrou CA, Dragoumanis CK, Vogiatzaki TD i wsp. Prophylactic intravenous ondansetron and dolasetron in intrathecal morphine-induced pruritus: a randomized, double-blinded, placebo-controlled study. Anesth Analg 2005; 101: 1516-1520. 31. Schwörer H, Hartmann H, Ramadori G. Relief of cholestatic pruritus by a novel class of drugs: 5-hydroxytryptamine type 3 (5-HT3) receptor antagonists: effectiveness of ondansetron. Pain 1995; 61: 33-37. 32. Raderer M, Müller C, Scheithauer W. Ondansetron for pruritus due to cholestasis. N Engl J Med 1994; 330: 1540. 33. Ashmore SD, Jones CH, Newstead CG i wsp. Ondansetron therapy for uremic pruritus in hemodialysis patients. Am J Kidney Dis 2000; 35: 827-831. 34. Murphy M, Reaich D, Pai P i wsp. A randomized, placebo-controlled, double-blind trial of ondansetron in renal itch. Br J Dermatol 2003; 148: 314-317. 35. Weisshaar E, Dunker N, Röhl FW, Gollnick H. Antipruritic effects of two different 5-HT3 receptor antagonists and an antihistamine in haemodialysis patients. Exp Dermatol 2004; 13: 298-304. 36. Bergasa NV, Alling DW, Talbot TL i wsp. Oral nalmefene therapy reduces scratching activity due to the pruritus of cholestasis: a controlled study. J Am Acad Dermatol 1999; 41 (3 Pt 1): 431-434. 37. Peer G, Kivity S, Agami O i wsp. Randomised crossover trial of naltrexone in uraemic pruritus. Lancet 1996; 348: 1552-1554. 38. Wolfhagen FH, Sternieri E, Hop WC i wsp. Oral naltrexone treatment for cholestatic pruritus: a double-blind, placebo-controlled study. Gastroenterology 1997; 113: 1264-1269. 39. Terg R, Coronel E, Sordá J i wsp. Efficacy and safety of oral naltrexone treatment for pruritus of cholestasis, a crossover, double blind, placebo-controlled study. J Hepatol 2002; 37: 717-722. 40. Mansour-Ghanaei F, Taheri A, Froutan H i wsp. Effect of oral naltrexone on pruritus in cholestatic patients. World J Gastroenterol 2006; 12: 1125-1128. 41. Brune A, Metze D, Luger TA, Ständer S. Antipruritic therapy with the oral opioid receptor antagonist naltrexone. Open, non-placebo controlled administration in 133 patients. Hautarzt 2004; 55: 1130-1136. 42. Bergasa NV, Talbot TL, Alling DW i wsp. A controlled trial of naloxone infusions for the pruritus of chronic cholestasis. Gastroenterology 1992; 102: 544-549. 43. Bergasa NV, Alling DW, Talbot TL i wsp. Effects of naloxone infusions in patients with the pruritus of cholestasis. A double-blind, randomized, controlled trial. Ann Intern Med 1995; 123: 161-167. 44. Monitto CL, Kost-Byerly S, White E i wsp. The optimal dose of prophylactic intravenous naloxone in ameliorating opioid-induced side effects in children receiving intravenous patient-controlled analgesia morphine for moderate to severe pain: a dose finding study. Anesth Analg 2011; 113: 834-842. 45. Maxwell LG, Kaufmann SC, Bitzer S i wsp. The effects of a small-dose naloxone infusion on opioid-induced side effects and analgesia in children and adolescents treated with intravenous patient-controlled analgesia: a double-blind, prospective, randomized, controlled study. Anesth Analg 2005; 100: 953-958. 46. Cepeda MS, Alvarez H, Morales O, Carr DB. Addition of ultralow dose naloxone to postoperative morphine PCA: unchanged analgesia and opioid requirement but decreased incidence of opioid side effects. Pain 2004; 107: 41-46. 47. Choi JH, Lee J, Choi JH, Bishop MJ. Epidural naloxone reduces pruritus and nausea without affecting analgesia by epidural morphine in bupivacaine. Can J Anaesth 2000; 47: 33-37. 48. Solak Y, Biyik Z, Atalay H i wsp. Pregabalin versus gabapentin in the treatment of neuropathic pruritus in maintenance haemodialysis patients: a prospective, crossover study. Nephrology (Carlton) 2012; 17: 710-717. 49. Razeghi E, Eskandari D, Ganji MR i wsp. Gabapentin and uremic pruritus in hemodialysis patients. Ren Fail 2009; 31: 85-90. 50. Naini AE, Harandi AA, Khanbabapour S i wsp. Gabapentin: a promising drug for the treatment of uremic pruritus. Saudi J Kidney Dis Transpl 2007; 18: 378-381. 51. Bergasa NV, McGee M, Ginsburg IH, Engler D. Gabapentin in patients with the pruritus of cholestasis: a double-blind, randomized, placebo-controlled trial. Hepatology 2006; 44: 1317-1323. 52. Price TJ, Patterson WK, Olver IN. Rifampicin as treatment for pruritus in malignant cholestasis. Support Care Cancer 1998; 6: 533-535. 53. Khurana S, Singh P. Rifampin is safe for treatment of pruritus due to chronic cholestasis: a meta-analysis of prospective randomized-controlled trials. Liver Int 2006; 26: 943-948. 54. Yerushalmi B, Sokol RJ, Narkewicz MR i wsp. Use of rifampin for severe pruritus in children with chronic cholestasis. J Pediatr Gastroenterol Nutr 1999; 29: 442-447. 55. Podesta A, Lopez P, Terg R i wsp. Treatment of pruritus of primary biliary cirrhosis with rifampin. Dig Dis Sci 1991; 36: 216-220. 56. Woolf GM, Reynolds TB. Failiure of rifampin to relieve pruritus in chronic liver disease. J Clin Gastroenterol 1990; 12: 174-177. 57. Datta DV, Sherlock S. Treatment of pruritus of obstructive jaundice with cholestyramine. Br Med J 1963; 1: 216-219. 58. Keczkes K, Lyell A. Intractable pruritus due to hepatic cirrhosis relieved by cholestyramine. Postgrad Med J 1965; 41: 155-157. 59. Kuiper EM, van Erpecum KJ, Beuers U i wsp. The potent bile acid sequestrant colesevelam is not effective in cholestatic pruritus: results of a double-blind, randomized, placebo-controlled trial. Hepatology 2010; 52: 1334-1340. 60. Narkewicz MR, Smith D, Gregory C i wsp. Effect of ursodeoxycholic acid therapy on hepatic function in children with intrahepatic cholestatic liver disease. J Pediatr Gastroenterol Nutr 1998; 26: 49-55. 61. Glantz A, Marschall HU, Lammert F, Mattsson LA. Intrahepatic cholestasis of pregnancy: a randomized controlled trial comparing dexamethasone and ursodeoxycholic acid. Hepatology 2005; 42: 1399-1405. 62. Kondrackiene J, Beuers U, Kupcinskas L. Efficacy and safety of ursodeoxycholic acid versus cholestyramine in intrahepatic cholestasis of pregnancy. Gastroenterology 2005; 129: 894-901. 63. Crippa G, Cagnoni C, Castelli A i wsp. Prolonged treatment with ursodeoxycholic acid for primary biliary cirrhosis. Clin Ter 1995; 146: 367-372. 64. Katsinelos P, Vasiliadis T, Xiarchos P i wsp. Ursodeoxycholic acid (UDCA) for the treatment of amoxycillin-clavulanate potassium (Augmentin)-induced intra-hepatic cholestasis: report of two cases. Eur J Gastroenterol Hepatol 2000; 12: 365-368. 65. Triantos CK, Koukias NM, Nikolopoulou VN, Burroughs AK. Meta-analysis: ursodeoxycholic acid for primary sclerosing cholangitis. Aliment Pharmacol Ther 2011; 34: 901-910. 66. Silva SR, Viana PC, Lugon NV i wsp. Thalidomide for the treatment of uremic pruritus: a crossover randomized double-blind trial. Nephron 1994; 67: 270-273. 67. McCormick PA, Scott F, Epstein O i wsp. Thalidomide as therapy for primary biliary cirrhosis: a double-blind placebo controlled pilot study. J Hepatol 1994; 21: 496-499. 68. Gonçalves F. Thalidomide for the control of severe paraneoplastic pruritus associated with Hodgkin`s disease. Am J Hosp Palliat Care 2010; 27: 486-487. 69. Neff GW, O’Brien CB, Reddy KR i wsp. Preliminary observation with dronabinol in patients with intractable pruritus secondary to cholestatic liver disease. Am J Gastroenterol 2002; 97: 2117-2119. 70. Naganuma R, Tsuchida H, Okanuma M i wsp. The efficacy of low-dose propofol for intrathecal morphine-induced pruritus. Masui 1998; 47: 562-565. 71. Seckin D, Demircay Z, Akin O. Generalized pruritus treated with narrowband UVB. Int J Dermatol 2007; 46: 367-370. 72. Ko MJ, Yang JY, Wu HY i wsp. Narrowband ultraviolet B phototherapy for patients with refractory uraemic pruritus: a randomized controlled trial. Br J Dermatol 2011; 165: 633-639. 73. Fjellner B, Hägermark O. Transcutaneous nerve stimulation and itching. Acta Derm Venereol 1978; 58: 131-134. 74. Kiliç Akça N, Tas¸çi S, Karatas¸ N. Effect of acupressure on patients in Turkey receiving hemodialysis treatment for uremic pruritus. Altern Ther Health Med 2013; 19: 12-18. 75. Wallengren J, Bartosik J. Botulinum toxin type A for neuropathic itch. Br J Dermatol 2010; 163: 424-426. 76. Bolier AR, Peri S, Oude Elferink RP, Beuers U i wsp. The challenge of cholestatic pruritus. Acta Gastroenterol Belg 2012; 75: 399-404. 77. Barkay O, Mosler P, Schmitt CM i wsp. Effect of endoscopic stenting of malignant bile duct obstruction on quality of life. J Clin Gastroenterol 2013; 47: 526-531.