System ochrony zdrowia oraz kariera medyczna w krajach Beneluksu

Beneluks to system współpracy trzech krajów Europy Zachodniej: Belgii, Holandii i Luksemburga (skrót pochodzi od pierwszych liter ich nazw). Zainicjowano go w 1921 r., po zawarciu Belgijsko-Luksemburskiej Unii Ekonomicznej (BELUKS), która łączyła elementy unii gospodarczej i walutowej. W 1943 r. podpisano umowę monetarną pomiędzy rządami emigracyjnymi Belgii, Holandii i Luksemburga, którą uzupełniono w 1948 r. umową o utworzeniu unii celnej (zniesienie ceł w obrocie wewnętrznym i ustalenie wspólnej zewnętrznej taryfy celnej) wszystkich trzech krajów. W 1960 r. kolejnym etapem współpracy było ustanowienie Unii Gospodarczej Beneluksu, zakładającej zacieśnienie współpracy ekonomicznej, a w rezultacie wzrost poziomu życia i zatrudnienia, stabilizację finansową i utworzenie wspólnego rynku. Działalność Unii Beneluksu doprowadziła do stworzenia wspólnego rynku ze swobodną wymianą towarów, kapitałów i siły roboczej, wspólnej polityki celnej i handlowej wobec państw trzecich oraz koordynacji wewnętrznej polityki gospodarczej [1].
Organizacja Beneluksu opiera się na Komitecie Ministrów – naczelnym organie, Radzie Unii Gospodarczej – organie wykonawczym, oraz Międzyparlamentarnej Radzie Konsultacyjnej, w której zasiadają przedstawiciele parlamentów trzech krajów. Od 1968 r. państwa Unii wprowadziły stałe, zinstytucjonalizowane konsultacje w dziedzinie polityki zagranicznej. Beneluks był prekursorem integracji europejskiej na ograniczonym obszarze, a korzyści wynikające ze zdobyczy Wspólnot Europejskich obywatele jego krajów odczuli już wcześniej: od 1960 r. w obrębie wspólnoty mogli podróżować bez wiz, a od 1967 r. mogli swobodnie podejmować pracę w kraju sąsiada. W 1976 r. organizacja, jako pierwsza na świecie, zniosła kontrole w obrocie handlowym. Wykorzystując doświadczenia współpracy, kraje Beneluksu od początku należały do orędowników szerszej integracji europejskiej i aktywnie włączały się do działań urzeczywistniających ten cel [1].
Tak ściśle współpracujące kraje mają różne systemy ochrony zdrowia. Jednak każdy z tych systemów funkcjonuje znacznie lepiej od systemu polskiego, czego wynikiem jest fakt emigracji polskich lekarzy do krajów Beneluksu, najchętniej do Holandii. Znajdują tam bowiem dobre warunki pracy, nowoczesny sprzęt, mają możliwość korzystania z najnowszych osiągnięć medycyny, mogą także rozwijać się naukowo, a przede wszystkim za ciężką pracę otrzymują adekwatne wynagrodzenie [1, 2].
...


View full text...