Szansa na karierę młodego lekarza w PolsceMożliwości rozwoju naukowego w ramach współpracy z Archives of Medical Science

Opublikowane w ubiegłym roku badania CBOS-u wykazały, że w Polsce 46 proc. ludzi jest niezadowolonych z opieki zdrowotnej, w tym roku liczba ta wynosi już 52 proc. i można się spodziewać, że z roku na rok będzie się zwiększała. Znaczący wpływ na tę ocenę mają błędy w funkcjonowaniu systemu opieki zdrowotnej, a w dużym stopniu odczucia pacjentów kształtowane są przez bezpośredni kontakt z lekarzem. Według rejestru prowadzonego przez Naczelną Izbę Lekarską, zawód lekarza wykonuje w Polsce 162 970 osób (dane z 2003 r.). Jak się okazuje, liczba ta wcale się nie zwiększa, co wynika z faktu migracji zarobkowej polskich lekarzy (kilkanaście tysięcy osób wyjechało lub deklaruje chęć wyjazdu) oraz rezygnacji z zawodu jako konsekwencji braku szans na karierę lub konieczności pracy na 1/40 etatu za pieniądze urągające wykształconemu człowiekowi. Jak podaje ostatni raport Rzeczpospolitej, większość lekarzy, głównie młodych, pracuje na kilku etatach, często po 12–18 godz. dziennie. Dopiero taka praca zapewnia wynagrodzenie, za które można utrzymać rodzinę lub myśleć poważnie o jej założeniu. Ale jak długo można żyć w ten sposób?



Pierwszego maja 2004 r. staliśmy się członkami Unii Europejskiej (UE). Jest to data historyczna, i jeszcze niedawno pisałem: miejmy nadzieję, że równie doniosłe będą zmiany związane z naszą akcesją do struktur europejskich, w tym przede wszystkim dotyczące polskiej ochrony zdrowia; pojawia się bowiem niepowtarzalna szansa zarówno na poprawę warunków pracy polskich lekarzy, jak i szansa na lepszą opiekę nad pacjentem, na większą dostępność usług medycznych, a dzięki większej konkurencyjności tych usług – na wyższy standard opieki nad chorymi. Teraz już mogę powiedzieć, że jak dotąd, wejście do Unii Europejskiej nie zmieniło nic w systemie opieki zdrowotnej w Polsce, można nawet powiedzieć, że jest gorzej. Nie oznacza to bynajmniej, że uważam, że to był zły krok, przeciwnie, to była naturalna konsekwencja zmian po 1989 r., i nadal wierzę, że nadejdą oczekiwane przez wszystkich zmiany. Przykład Hiszpanii czy Irlandii świadczy o tym, że trzeba na nie czasami poczekać kilkanaście lat, bądźmy zatem cierpliwi i miejmy nadzieję, że skorzysta z nich chociaż następne pokolenie.
A zmiany są nieodzowne. Sytuacja polskiej medycyny jest tragiczna; brak pieniędzy na ochronę zdrowia oznacza ograniczenia w finansowaniu procedur medycznych, profilaktyki zdrowotnej, niedostateczną ilość...


Pełna treść artykułu...