Szumy uszne

Szumy uszne są dość często spotykaną dolegliwością. Dla osób, które ich nie doświadczają jest to termin brzmiący odlegle, wręcz zabawnie. Wbrew pozorom zjawisko to stanowi istotny problem, często czyniący ludzi niezdolnymi do normalnego funkcjonowania i pracy zawodowej [11].








Rys historyczny


Pierwsze wzmianki o szumach usznych znajdują się już w papirusach staroegipskich. W tzw. papirusie Ebersa, który powstał prawdopodobnie ok. 2 tys. lat p.n.e. czytamy o lekach przydatnych w zaczarowanym uchu i o szumach usznych śpiewających, szeptanych i mówionych. W czasach nowożytnych w XVII w. Du Verney opublikował pierwszy podręcznik otologii pt. Traite de L’organ de L’ouie (1683 r.), w którym tematowi szumów usznych poświęcił aż 10 stron [11]. Należy także wspomnieć o Josephie Toynbee, który zginął tragicznie w 1866 r. w czasie eksperymentu przeprowadzonego na samym sobie, kiedy sprawdzał skuteczność leczenia szumów usznych mieszaniną gazową chloroformu i kwasu pruskiego. Z czasów Babilonu zachowało się ponad 20 recept i sposobów leczenia szumów usznych. Liczne doniesienia pochodzą także z Indii, Arabii, Persji i starożytnej Grecji i Rzymu.
Do znanych z historii osób cierpiących z powodu szumów usznych należeli m.in.: Marcin Luter, Jean-Jacques Rousseau, Ludwik van Beethoven, a wśród współczesnych osób znana aktorka i piosenkarka Barbara Streisand oraz żona byłego prezydenta Cartera, leczona przez P.J. Jastreboffa przy użyciu metody TRT.



Definicja. Objawy


Przez kolejne wieki pojawiały się różne definicje szumów usznych, nowe opisy, jak i próby ich klasyfikacji. Do dziś problemy te nie są w pełni rozwiązane, a najbardziej popularna jest definicja zaproponowania przez McFaddena w 1982 r., która określa szumy uszne (Tinnitus) jako świadome odczucie dźwięku zapoczątkowanego w głowie lub w uszach [7, 11]. Amerykański Narodowy Instytut Standardów definiuje szumy uszne jako odczucie dźwięku bez pobudzenia zewnętrznego (ANSI 1969). Dziś obowiązuje dokładniejsze określenie tego zjawiska jako odczucie dźwięku, które wynika wyłącznie z patologicznej aktywności w obrębie układu nerwowego bez jakiejkolwiek odpowiadającej aktywności mechanicznej w obrębie ślimaka [8]. Tego rodzaju dźwięki są słyszalne tylko przez osoby, które ich doświadczają. Nie można ich zarejestrować najbardziej...


View full text...