123RF
Tenascyna C i jej rola w patomechanizmie spondyloartropatii
Redaktor: Bogusz Soiński
Data: 13.07.2021
Źródło: Li Z, Chen S, Cui H, i wsp. Tenascin-C-mediated suppression of extracellular matrix adhesion force promotes entheseal new bone formation through activation of Hippo signalling in ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis. 2021 Jul;80(7):891-902
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Badania chińskich naukowców wykazały, że blokowanie działania białka TNC jest nowatorską i atrakcyjną ścieżką terapeutyczną w leczeniu choroby, ale taka terapia wymaga dalszej wnikliwej eksploracji naukowej i klinicznej. Nie można zapominać o fakcie, że nie jest znana dokładna funkcja tenascyny w innych narządach i tkankach.
Tenascyna C (TNC) stanowi składnik macierzy zewnątrzkomórkowej i odgrywa kluczową rolę w fazie organogenezy. Jej obecność stwierdza się także w rozwiniętych narządach, białko to bierze udział m.in. w procesach zapalnych, infekcjach, nowotworzeniu tkanek i gojeniu ran. Wzrost ekspresji TNC następuje pod wpływem cytokin prozapalnych i czynników wzrostu. Komórki poprzez swoje receptory wchodzą w interakcje z TNC, która głównie pełni funkcje adhezyjne. Tenascyna w dużym stężeniu stwierdzona jest w ścięgnach (pierwszy człon nazwy wywodzi się od słowa tendon – ścięgno).
W serii eksperymentów wykonanych przez chińskich naukowców wykazano związek TNC z procesem tworzenia skostnień w miejscu entezy (czyli przyczepu ścięgna) w patogenezie spondyloartropatii. Rzeczywiście, białko to w logiczny sposób łączy elementy etiologii choroby: obciążenie mechaniczne, stan zapalny, zaburzenia gojenia i tworzenie tkanki kostnej.
Aktualne leczenie spondyloartropatii zapalnej oparte jest na blokowaniu działania cytokin prozapalnych Il-17 oraz TNF. Pojawiają się wątpliwości, czy to wystarczy do zahamowania tworzenia zmian strukturalnych. Na podłożu zapalenia ścięgien i więzadeł, tworzenia się skostnień, syndesmofitów pojawia się pełny obraz kliniczny choroby, która jest przyczyną przewlekłego bólu, usztywnienia szkieletu osiowego oraz utraty prawidłowej jego funkcji, co prowadzi do rozwoju niesprawności. Poszukiwane są nowe ścieżki terapeutyczne, które w sposób celowany mogłyby hamować ten patologiczny proces.
Li i wsp. w swojej pracy naukowej dotyczącej TNC wykonali doświadczenia oparte na badaniu tkanek uzyskanych od pacjentów z rozpoznaniem spondyloartropatii (w porównaniu z chorobą zwyrodnieniową stawów) oraz przeprowadzili eksperymenty na mysich modelach zapalenia stawów (zmodyfikowanych genetycznie lub z wyłączeniem działania TNC po zastosowaniu przeciwciał antyTNC), w których wykazano związek TNC z obrazem zmian zapalnych stawów. W badaniach in vitro i in vivo dowiedziono aktywności fibroblastów, które wydzielają TNC i hamują adhezję macierzy zewnątrzkomórkowej.
Przedstawione wyniki prac zespołu Li wskazują, że blokowanie działania białka TNC jest nowatorską i atrakcyjną ścieżką terapeutyczną w leczeniu spondyloartropatii zapalnej, niemniej taka terapia wymaga oczywiście dalszej wnikliwej eksploracji naukowej i klinicznej. Nie można zapominać o fakcie, że nie jest znana dokładna funkcja białka TNC w innych narządach i tkankach i trudno obecnie przewidzieć, jakie mogą być efekty niepożądane związane z wyłączeniem działania tego białka.
Opracowanie: dr Ewa Morgiel
W serii eksperymentów wykonanych przez chińskich naukowców wykazano związek TNC z procesem tworzenia skostnień w miejscu entezy (czyli przyczepu ścięgna) w patogenezie spondyloartropatii. Rzeczywiście, białko to w logiczny sposób łączy elementy etiologii choroby: obciążenie mechaniczne, stan zapalny, zaburzenia gojenia i tworzenie tkanki kostnej.
Aktualne leczenie spondyloartropatii zapalnej oparte jest na blokowaniu działania cytokin prozapalnych Il-17 oraz TNF. Pojawiają się wątpliwości, czy to wystarczy do zahamowania tworzenia zmian strukturalnych. Na podłożu zapalenia ścięgien i więzadeł, tworzenia się skostnień, syndesmofitów pojawia się pełny obraz kliniczny choroby, która jest przyczyną przewlekłego bólu, usztywnienia szkieletu osiowego oraz utraty prawidłowej jego funkcji, co prowadzi do rozwoju niesprawności. Poszukiwane są nowe ścieżki terapeutyczne, które w sposób celowany mogłyby hamować ten patologiczny proces.
Li i wsp. w swojej pracy naukowej dotyczącej TNC wykonali doświadczenia oparte na badaniu tkanek uzyskanych od pacjentów z rozpoznaniem spondyloartropatii (w porównaniu z chorobą zwyrodnieniową stawów) oraz przeprowadzili eksperymenty na mysich modelach zapalenia stawów (zmodyfikowanych genetycznie lub z wyłączeniem działania TNC po zastosowaniu przeciwciał antyTNC), w których wykazano związek TNC z obrazem zmian zapalnych stawów. W badaniach in vitro i in vivo dowiedziono aktywności fibroblastów, które wydzielają TNC i hamują adhezję macierzy zewnątrzkomórkowej.
Przedstawione wyniki prac zespołu Li wskazują, że blokowanie działania białka TNC jest nowatorską i atrakcyjną ścieżką terapeutyczną w leczeniu spondyloartropatii zapalnej, niemniej taka terapia wymaga oczywiście dalszej wnikliwej eksploracji naukowej i klinicznej. Nie można zapominać o fakcie, że nie jest znana dokładna funkcja białka TNC w innych narządach i tkankach i trudno obecnie przewidzieć, jakie mogą być efekty niepożądane związane z wyłączeniem działania tego białka.
Opracowanie: dr Ewa Morgiel
