Terapia antytytoniowa w praktyce lekarza rodzinnego

Z powodu choroby Creutzfelda-Jacoba zmarło jak dotąd na świecie 100 osób. Powiązanie jej z gąbczastym zwyrodnieniem mózgu u bydła i możliwością przeniesienia na człowieka przez spożywanie mięsa zawierającego priony, spowodowało lawinowe zmniejszenie spożycia wołowiny. Z powodu chorób powstających w wyniku palenia zmarły już miliony, a wielu ludzi pali, choruje i umiera nadal.






Wiele już powiedziano i wciąż się mówi o szkodliwości palenia tytoniu i niewielu znajdzie się takich, którzy próbowaliby temu zaprzeczyć. Korzyści z zaprzestania palenia, zarówno zdrowotne, jak i ekonomiczne są również bezsporne i powszechnie znane. Należy się więc zastanowić, dlaczego pomimo tej wiedzy tak wielu ludzi nadal pali. Istnieje po temu wiele przyczyn. Na jedną z nich – niedobór aktywnego wsparcia w porzuceniu nałogu – można aktywnie wpływać i właśnie to chcę uczynić tematem dalszych rozważań.

Zmniejszenie epidemii palenia tytoniu wśród pacjentów, z czego niewielu wciąż zdaje sobie sprawę, niesie określone skutki ekonomiczne dla opiekujących się nimi lekarzy rodzinnych. Wśród informacji o ciężkich i śmiertelnych chorobach umyka bowiem uwadze statystyka mówiąca, że palacze częściej i ciężej chorują również na banalne i pospolite choroby, jak choćby choroby górnych dróg oddechowych. Wymagają zatem większej liczby wizyt, konsultacji, badań, co obciąża budżet lekarza rodzinnego zasilany wg stawki kapitacyjnej. Dlatego pragnę zachęcić wszystkich do poszerzenia wiedzy na temat kuracji antynikotynowej oraz zwiększenia aktywności w zwalczaniu tego uzależnienia dla zdrowia pacjentów oraz korzyści dla samych lekarzy.

Najprostszym i najmniej absorbującym dla wdrażającego takie działania lekarza lub pielęgniarki (praktycznie nie wymagającym dodatkowego czasu ani tym bardziej dodatkowych środków) jest minimalna interwencja antytytoniowa. Polega ona na wykonywaniu kilku prostych, nie zajmujących więcej niż 2–3 min czynności w ramach rutynowej praktyki lekarskiej. Zakres działań wg ww. zasady zmienia się w zależności od charakterystyki pacjentów oraz możliwości organizacyjnych. Podane niżej działania odnoszą się przede wszystkim do pacjentów dorosłych i mogą być wdrażane przez wszystkich lekarzy rodzinnych oraz właściwie we wszystkich ogólnie dostępnych placówkach ochrony zdrowia. Można jest streścić w tzw. zasadzie czterech P:

- pytaj pacjenta przy każdym...


View full text...