Terapia nadciśnienia tętniczego u starszych ludzi w świetle dużych badań klinicznych

Nadciśnienie tętnicze jest u osób dorosłych głównym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych. Dotyczy to w równym stopniu osób młodych, jak i w wieku podeszłym [Staessen i wsp. 2000]. W ciągu ostatnich 20 lat opublikowano kilkadziesiąt badań klinicznych w nadciśnieniu u ludzi starych. W przeprowadzonym w I poł. lat 90. krytycznym przeglądzie piśmiennictwa [Murlow i wsp. 1994] zidentyfikowano 11 badań, do których włączono pacjentów w podeszłym wieku, głównie z nadciśnieniem rozkurczowym. Później opublikowano wyniki badania STONE [Gong i wsp. 1996], również spełniającego powyższe kryteria. Celem prezentowanej analizy jest przedstawienie wyników i wniosków płynących z badań, do których włączono co najmniej 500 chorych w wieku starszym, tj. 60 lub więcej lat, z nadciśnieniem skurczowo-rozkurczowym lub izolowanym skurczowym oraz przedstawienie aktualnych rekomendacji dotyczących leczenia tej grupy chorych.









Nadciśnienie
skurczowo-rozkurczowe




ATTMH


Pierwszym z omawianych badań jest Treatment of Mild Hypertension in the Elderly Australian Trial (the Management Committee 1981). Do badania tego włączono 582 pacjentów w wieku co najmniej 60 lat, bez uprzednich powikłań sercowo-naczyniowych z ciśnieniem rozkurczowym pomiędzy 95 a 109 mmHg. U 239 chorych zrandomizowanych do leczenia aktywnego, opartego na diuretyku tiazydowym chlortalidonie, po obserwacji trwającej przeciętnie 3,9 lat, stwierdzono w porównaniu do grupy otrzymującej placebo, 39-procentowy spadek całkowitej śmiertelności lub połączonych epizodów sercowo-naczyniowych.



EWPHE


W badaniu European Working Party on High Blood Pressure in the Elderly (EWPHE) [Amery i wsp. 1985] 840 chorych z nadciśnieniem skurczowo rozkurczowym (160–239/90–119 mmHg) zostało losowo włączonych do grupy otrzymującej leczenie aktywne (hydrochlorotiazyd 25 mg + triamteren 50 mg z możliwością dodania metyldopy 500 mg) lub odpowiednie placebo. Po trwającej średnio 4,6 lat obserwacji zanotowano istotny statystycznie spadek śmiertelności sercowo-naczyniowej (-27 proc., p=0,037), ale nie śmiertelności całkowitej (-9 proc., p=0,41). Spadek śmiertelności sercowo-naczyniowej spowodowany był głównie zmniejszeniem ryzyka zgonu sercowego (-38 proc., p=0,036), a w mniejszym stopniu...


Pełna treść artykułu...