Terapia nefropatii cukrzycowej w świetle najnowszych badań klinicznych

B>Niniejsza praca jest próbą zestawienia aktualnych danych dotyczących nefropatii cukrzycowej oraz jej leczenia. W pracy przedstawiono klasyfikację Mogensena oraz omówiono czynniki sprzyjające progresji niewydolności nerek u chorych z cukrzycą. Zwrócono uwagę na postępowanie dietetyczne, konieczność wyrównania glikemii oraz szerzej przedstawiono terapię hipotensyjną. Przedstawiono znaczenie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, a zwłaszcza terapii inhibitorami konwertazy angiotensyny i sartanami. Scharakteryzowano wyniki niedawno zakończonego badania DETAIL, porównującego stosowanie enalaprilu i telmisartanu u chorych z nefropatią cukrzycową. Omówiono także rolę terapii statynami w zapobieganiu powikłaniom sercowo-naczyniowym.


Z aktualnych danych epidemiologicznych wynika, że na cukrzycę typu 2 choruje na świecie ok. 140 mln osób. Liczba ta jest znacznie większa niż przewidywano przed 10 laty [1]. W krajach rozwiniętych cukrzyca dotyka 10 proc. populacji powyżej 65. roku życia. We Włoszech w 1990 r. stwierdzono cukrzycę u 1,5 mln osób w wieku powyżej 65 lat, a oczekuje się, że liczba ta osiągnie w 2010 r. wartość 4,5 mln [2, 3].
Wśród licznych powikłań cukrzycy nefropatia cukrzycowa nadal stanowi poważne zagrożenie życia i jest znaczącym problemem społecznym. W Japonii chorzy z cukrzycą stanowią 40 proc. wszystkich osób leczonych nerkozastępczo [4]. W 1995 r. w Stanach Zjednoczonych spośród wszystkich osób leczonych nerkozastępczo 37 proc. stanowili chorzy na cukrzycę, natomiast w 2000 r. liczba ta wzrosła do 50 proc. [5, 6]. Pod koniec ubiegłego wieku w krajach Unii Europejskiej odsetek pacjentów leczonych nerkozastępczo wynosił 30 proc. i w ostatnich latach szybko rośnie, zwłaszcza w Niemczech [7]. Również w Polsce notuje się stały wzrost chorych na cukrzycę leczonych dializami. Odsetek takich chorych w ciągu dziesięciolecia 1992–2001 wzrósł 4-krotnie [8].
Nefropatia cukrzycowa jest częstym powikłaniem zarówno cukrzycy typu 1, jak i typu 2. W badaniach epidemiologicznych wykazano, że w cukrzycy typu1 mikroalbuminuria, będąca jednym z wczesnych objawów cukrzycowego uszkodzenia nerek, występuje u 21 proc. chorych, nieco częściej u mężczyzn niż u kobiet [9, 10]. W cukrzycy typu 2 zapadalność na mikroalbuminurię jest nieznacznie większa i wynosi 28–29 proc. [11, 12].
W pierwszych 10 latach trwania cukrzycy typu1 ryzyko rozwoju nefropatii cukrzycowej jest...


Pełna treść artykułu...