Terapia niewydolności serca – nowe cele i perspektywy

W oparciu o najnowsze badania epidemiologiczne przyjmuje się, że najczęstszymi przyczynami niewydolności serca są: choroba niedokrwienna serca, z lub bez nadciśnienia tętniczego, izolowane nadciśnienie tętnicze oraz kardiomiopatia rozstrzeniowa. Mimo postępów, które dokonały się w ostatnich latach w zakresie leczenia niewydolności serca, roczna przeżywalność pacjentów (zależnie od zaawansowania choroby) wynosi 40–80 proc.




Kiedy niewydolne serce nie jest w stanie zapewnić adekwatnego do potrzeb ukrwienia tkanek, zostają uruchomione tzw. mechanizmy kompensacyjne, które pomagają utrzymać prawidłową perfuzję. Dochodzi do pobudzenia układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) oraz zwiększenia aktywności części współczulnej autonomicznego układu nerwowego. Początkowo, w efekcie działania mechanizmów kompensacyjnych, poprawia się kurczliwość mięśnia sercowego, wzrasta objętość wyrzutowa i pojemność minutowa, zwiększa się objętość krwi krążącej. Jednak w miarę trwania choroby, mechanizmy wyrównawcze obciążają serce i w efekcie potęgują objawy niewydolności na zasadzie błędnego koła. Dodatkowo podwyższona stymulacja adrenergiczna i aktywacja RAA prowadzą do zaburzeń elektrolitowych i arytmii. U 80 proc. chorych z niewydolnością serca występują zaburzenia rytmu.
Równocześnie zmiany następują w samym mięśniu sercowym – przebudowa mięśnia i bezpośrednie zmiany w jego komórkach. Kardiotoksyczny wpływ noradrenaliny i angiotensyny przyczynia się do istotnego pogorszenia metabolizmu mięśnia sercowego. Dochodzi do zwiększonego zużycia tlenu i mniejszej produkcji związków wysokoenergetycznych (zwłaszcza ATP). Stres oksydacyjny nasila procesy uszkodzenia kardiomiocytów.
Progresję niewydolności serca może powodować naturalny postęp pierwotnego procesu chorobowego (np. nieleczone nadciśnienie tętnicze) lub pojawienie się chorób współistniejących (np. infekcji). Bywa też tak, że stan chorego pogarsza się z jego winy, np. z powodu braku dyscypliny w przyjmowaniu leków, palenia papierosów lub niewłaściwej diety (np. nadmiernego spożywania soli).

Najważniejsze cele leczenia niewydolności serca, zgodne ze standardami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego to:
- zapobieganie:
– chorobom prowadzącym do dysfunkcji serca i jego niewydolności,
– progresji niewydolności serca, gdy jego czynność jest zaburzona,
- objawy kliniczne – utrzymanie...


Pełna treść artykułu...